Εκλογές στην Ελλάδα: Μεταπολίτευση - Από τον Καραμανλή στον Αντρέα και μετά… Οι χλωμοί επίγονοι συνεχίζουν το ταξίδι στην Ιστορία

Μεταπολίτευση: από τον Καραμανλή στον Αντρέα και μετά… οι χλωμοί επίγονοι τους συνεχίζουν το ταξίδι στην Ιστορία. Η Ελλάδα που επιμένει και (σπάνια) αντιστέκεται…

Και με ταχύτητα κινηματογραφική αφήσαμε πίσω Χούντα, Συνταγματάρχες και 7 χρόνια χαμένα στον γύψο και γυρίζουμε το μνημοσκόπιο στο 1974 και μετά…

Και περάσανε νύχτες πολλές μέχρι να ξαναβγούν στο φως οι κάλπες· οι κάλπες οι πραγματικές, γιατί κάτι κάλπικες δημοψηφίσματος στήθηκαν, και δεν χρειάστηκε καν να καταμετρηθεί το περιεχόμενό τους· όλα ήταν γνωστά πριν ακόμα φέξει και σταθούν στις σχοινοτενείς ουρές με πρόσωπα πελιδνά οι ψηφοφόροι…
Κι από τα «χειρουργεία» του Γεώργιου Παπαδόπουλου και τους «γύψους» του Παττακού στην ανάνηψη και στο εξιτήριο της Μεταπολίτευσης

Η Χούντα ήταν οιονεί χειρουργικό τραπέζι, πράγματι, όπου διενεργήθηκαν πολλαπλές επεμβάσεις στο ασθενικό κορμί της Ελλάδας: με By Pass, παρακάμφθηκαν οι βουλωμένες αρτηρίες του πολιτικού συστήματος της 10ετίας του ’60. Με κινήσεις νευροχειρουργού αφαιρέθηκε το πολύμορφο γλοιοβλάστωμα της βασιλείας από τον εγκέφαλο των (περισσοτέρων) Ελλήνων, η χολοκυστεκτομή έδωσε την ικανότητα στους (περισσότερους) Έλληνες να αρχίσουν να βλέπουν με διαφορετικό τρόπο (δίχως... χολή και μίσος) το ΚΚΕ και τέλος η αφαίρεση του διογκωμένου πολιτικού θυρεοειδούς αδένα επανέφερε τον μεταβολισμό των (περισσοτέρων) Ελλήνων στην φυσιολογική λειτουργία του, ώστε να αντέξουν την πολιτική βουλιμία που θα ενέσκηπτε τα επόμενα χρόνια…

Χούντα ήταν και πέρασε και ο ασθενής επέστρεψε εις την οικίαν του και ο Καραμανλής εις την πατρίδαν του…

Θα ήθελε να τους παρασημοφορήσει...

«Η παραδοσιακή Δεξιά, θα ήθελε πολύ να παρασημοφορήσει τους συνταγματάρχες, αλλά έλα που έπρεπε να σωθούν τα προσχήματα! Το παραδοσιακό δεξιό κράτος των δωσίλογων, που απορρόφησε και αφομοίωσε όλους τους προδότες της κατοχής, τώρα εμφανίζονταν υπερευαίσθητο απέναντι «εις τας δημοκρατικάς παραδόσεις του ελληνικού λαού», όπως αρεσκόταν να λέει συνεχώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο άνθρωπος που κρύφτηκε στην κατοχή, που διέφυγε σε μια δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, που δεν θα ξανάβλεπε ποτέ την εξουσία - ίσως - αν δεν μεσολαβούσε η χούντα», γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Και ο Σπύρος Μαρκεζίνης, καταθέτει στην ιστορία του: «Με μια σύντομη, συγκεχυμένη και αμήχανη εισήγηση ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης εξήγησε πώς αποφάσισε να προσκαλέσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος ανέμενετο, όπως είπε, εντός των επομένων ωρών. Από εκείνη τη στιγμή ήταν προφανές ότι η παρουσία μας ήταν ουσιαστικώς περιττή». Πραγματικά όλων η παρουσία τότε ήταν «ουσιαστικώς περιττή». Ερχόταν ο Καραμανλής και Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω…

Οι λεπτομέρειες, αλλά και τα γεγονότα, τα σημαντικά, είναι γνωστά. Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και πορεία προς εκλογές ανήμερα της πρώτης επετείου της επέμβασης του τανκ στο Πολυτεχνείο: 17 Νοεμβρίου του 1974.
Οι εκλογές ήταν ένας θρίαμβος για τη Νέα Δημοκρατία (η άλλη ΕΡΕ) η οποία πέτυχε ρεκόρ κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που δεν έχει καταρριφθεί μέχρι σήμερα. Το νεοσύστατο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή πέτυχε ποσοστό 54,51% και 220 έδρες, η Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (κι εδώ Ν.Δ…) 20,42% και 60 έδρες και τρίτο κόμμα κάποιο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (κίνημα στα χαρτιά...) του διαβόητου υιού του - συγχωρεμένου πια από Θεό κι’ ανθρώπους - Γεωργίου Παπανδρέου, Ανδρέα, που πήρε ποσοστό 13,58% και 12 έδρες. Η Ενωμένη Αριστερά (ακόμα το ΚΚΕ έκαιγε τα χείλη) έλαβε το ποσοστό που στις μέρες μας, οι οπαδοί του, το αναπολούν με νοσταλγία: 9,47% και 8 έδρες. Και εγένετω (ξανά) Ελλάς και το νερό των ελεύθερων εκλογικών αναμετρήσεων μπήκε (ξανά) στ’ αυλάκι.

ΠΑ.ΣΟ.Κ. λαός στην εξουσία

Από το ’74 στο ’77 με Καραμανλή, και φθάνουμε στο 1981 όταν εκείνο το - πώς το είχαμε πει; - ΠΑ.ΣΟ.Κ. πιάνει από το χέρι τον λαό κι ανεβαίνουν μαζί στην εξουσία. Το «παιδί» του Ανδρέα Παπανδρεόυ έλαβε 48,07% κατέλαβε 172 έδρες, η Νέα Δημοκρατία με τον Γεώργιο Ράλλη στο τιμόνι (τον υιό του κατοχικού πρωθυπουργού) πήρε 35,88% και κατέλαβε 115 έδρες και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με τον Χαρίλαο Φλωράκη (τον Καπετάν Γιώτη του ΕΛΑΣ) να παίρνει 10,93% και 13 έδρες. Οι άλλοι έμειναν απ’ έξω και έβλεπαν αυτούς που ήταν μέσα κι’ έτρωγαν. Κι όλοι μαζί τα φάγαμε…

Τέλος καλο; Όλα καλά; Μμμμ...

Και μέχρι εδώ η ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα. Ο «Τελευταίος Αρχηγός» σύμφωνα με το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Λιάνη, αποχαιρέτισε τον τελευταίο των «Μεγάλων», σύμφωνα με τον τίτλο του βιβλίο του δημοσιογράφου Παναγιώτη Λαμπρία (Στη σκιά ενός Μεγάλου) και η Ελλάδα κινήθηκε – και κινείται – έκτοτε στη σκιά των μικρών: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (της Ενώσεως Κέντρου, που αγκάλιασε ο Καραμανλής), Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής (ανεψιός), Γιώργος Παπανδρέου (εγγονός και υιός), Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας, Κυριάκος Μητσοτάκης (υιός του της Ενώσεως Κέντρου που μάζεψε ο Καραμανλής στη Νέα Δημοκρατία…) και το μέλλον μόνον οι μάντεις και οι δημοσκόποι το γνωρίζουν, και οι τελευταίοι όχι και τόσο ξεκάθαρα…

Κι έτσι για να κλείσουμε την ενότητα των Εκλογών στην Ελλάδα, να παραθέσουμε έναν διάλογο του Ανδρέα Παπανδρέου (ως Πρωθυπουργός) με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας), που έγινε τον Μάρτιο του 1995, πριν ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος διαδεχθεί τον Καραμανλή στην Π.τ.Δ. και ο βετεράνος πολιτικός αποσυρθεί στη σιωπή της Πολιτείας…

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο του δημοσιογράφου Κώστα Παπαϊωάννου: «Η Ελλάδα Ποτέ δεν Πεθαίνει».

Καραμανλής: Κάποιος πρέπει να αρχίσει τη συζήτηση… Και από τα εθιμοτυπικά. Κι όπως λένε, τέλος καλό, όλα καλά!
Και γυρίζοντας προς τους δημοσιογράφους: Παρότι με τον πρόεδρο είχαμε διαφορά χαρακτήρος, αλλά και διαφορά πολιτικής φιλοσοφίας, τελειώσαμε καλά.

Παπανδρέου: Πρόεδρε, έχετε δίκιο.

Καραμανλής: Θα ήθελα σήμερα να μου δώσετε στην τελευταία εικόνα της καταστάσεως της χώρας, για την οποία ενδιαφέρομαι και θα ενδιαφέρομαι στο μέλλον…

Παπανδρέου: Μου θυμίζετε τώρα την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε, όταν με καλέσατε για να φτιάξω το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών. Και όπως είπατε…

Καραμανλής: Το 1960… μερικοί με συγχαίρουν για αυτό και μερικοί με συλλυπούνται!

Παπανδρέου: Αυτή πάντως ήταν η αιτία του καλού και του κακού! Θυμάμαι τις μέρες εκείνες, πράγματι, με εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες, νοοτροπίες, βρεθήκαμε πολύ κοντά σε πολλές μάχες…

Καραμανλής: Στη διαδρομή του χρόνου…

Παπανδρέου: ...στη διαδρομή του χρόνου… γνωριστήκαμε και ομολογώ ότι η περίοδος αυτή της προεδρίας σας ήταν πολύ γόνιμη περίοδος. Γνώρισα πολύ καλά τον Καραμανλή μπροστά στα προβλήματα και πρέπει να πω ότι έχετε συμβάλει σημαντικά στη σταθερότητα.

Καραμανλής: Με ενδιέφερε να διασφαλίσω τη γαλήνη και την ηρεμία του τόπου. Και αυτό το καταφέραμε…

Αυτά είπαν οι δυο τελευταίοι Μεγάλοι της πολιτικής ιστορίας του τόπου και βάδισαν προς το επέκεινα...Κι αν «αυτό το καταφέραμε« φάνηκε και φαίνεται ακόμα. Και η Ελλάδα συνεχίζει το ταξίδι της, σε φουρτούνες, σε ομίχλη, σε μπουνάτσες και ελαφρούς κυματισμούς, εκείνη, η ταξιδεύτρα των γαλανών εκτάσεων…

Καλό ταξίδι...