Δεν εγκατέλιψαν ποτέ το κορμί της Ελλάδας· σαν τα παρασιτικά ζωύφια, ό,τι μπορούν πια απομυζήσουν: δημοσιότητα, χειροκρότημα από αφελείς αμετανόητους, υπερήλικες μετεξεταστέους στην Ιστορία· απορροφούν λάμψη- ως ετερόφωτα όντα- από τα κεριά ειδωλολατρικών τελετών που ακόμα σιγοκαίνε· απολαμβάνουν επευφημίες από οπαδούς ενός σαπισμένου, πλέον, θεσμού!
Οι πρόγονοί τους ήταν παράσιτα: έζησαν, αναπτύχθηκαν και γιγαντώθηκαν εις βάρος ενός άλλου οργανισμού- του ελληνικού εν προκειμένω- προκαλώντας σοβαρές παθολογικές καταστάσεις. Τα τσιμπούρια είναι παράσιτα, οι ψύλλοι είναι παράσιτα, οι σκνίπες, τα κουνούπια, οι ψείρες είναι παράσιτα επίσης. Οι ελέω Θεού μονάρχες ήταν παράσιτα επίσης!
Οι βασιλιάδες αναπαρήγαγαν μικρότερους παθογόνους οργανισμούς: τους «πρίγκιπες» και τις «πριγκίπισσες», που ποτέ τους δεν εργάστηκαν, αλλά προσκολλήθηκαν σε ένα κορμί και το στράγγιξαν προκαλώντας του βλάβες σοβαρές· στον εγκέφαλο σε πολλούς…
Η Ελλάδα αποτίναξε επισήμως την παρασιτική μοναρχία από το ισχνό σώμα της με το δημοψήφισμα του 1974, όμως τα παράσιτα συνέχισαν να απομυζούν. Και συνεχίζουν να υπάρχουν γιατί υπάρχουν κάποιοι- πολλοί ή λίγοι δεν έχει σημασία- που τους προσφέρουν αυτό που τα θρέφει πλέον: δημοσιότητα!
Ακόρεστη χρηματομανία
Οικογένεια Γλίξμπουργκ, εσχάτως Ντε Γκρες: διαγουμιστές! Έγραφε στο ΒΗΜΑ στις 8 Δεκεμβρίου του 2002 ο σπουδαίος Μάριος Πλωρίτης: «Η λέξη «διαγουμιστής» σημαίνει άρπαγας που λεηλατεί ξένα αγαθά. Η δυναστεία τον Γλίξμπουργκ έδειξε, από το λίκνο της κιόλας, την ακόρεστη χρηματομανία της».
Πράγματι, μόλις η αγγλική πολιτική διάλεξε τον ανιψιό του βασιλιά της Δανίας Γεώργιο για να τον χρίσει βασιλιά της Ελλάδας ο αμούστακος νεανίας φρόντισε να εξαργυρώσει την τιμή που μας έκανε, εξασφαλίζοντας βασιλική χορηγία 1.125.000 χρυσών δραχμών και πρόσθετη χορηγία 10.000 λιρών στερλίνων το χρόνο από τα έσοδα της Επτανήσου και ακόμα 12.000 λίρες από τους προστάτες μας.
Λίγα χρόνια μετά, το 1887, ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ απόσπασε 200.000 χορηγία για το διάδοχο Κωνσταντίνο και το τεράστιο κτήμα της Μανωλάδας στην Ηλεία. Και δυο χρόνια μετά, φρόντισε να αυξήσει τη χορηγία του κατά άλλες 112.500 χρυσές δραχμές, να πάρει πίστωση 500.000 για να χτίσει, ο διάδοχος, δικό του ανάκτορο, ενώ οι πεινασμένοι Έλληνες πλήρωσαν 400.000 για προίκα της Αλεξάνδρας το 1889 κι άλλες τόσες για προίκα της Μαρίας το 1896!
Και ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής έγραφε στον «Ρωμηό» του: «Του βασιλέως τον μισθόν αυξανόμεν ολίγον αλλά και εις τον διάδοχον και εις την Αλεξάνδραν γενναίαν προίκαν δίδομεν προς χάριν των συζύγων και λαχανόκηπον ευρύν και οικόπεδον και “μάνδραν”».
Το μήλο κάτω από τη μηλιά...
Περισσότερο άρπαγας αποδείχθηκε ο γιος του Γεώργιου, ο Κωνσταντίνος, ο (και) μέγας ένοχος του Εθνικού Διχασμού· όχι μόνον έπαιρνε παχυλή χορηγία όσο βασίλευσε από το 1913 μέχρι το 1917 αλλά και όταν παλινορθώθηκε το 1920 πρώτη του δουλειά ήταν να εισπράξει «αποζημίωση» για τα χρόνια που ήταν εξόριστος, δηλαδή επίδομα ανεργίας ετεροχρονισμένα! Και τι θλιβερό, στην περίοδο 1917-1920, η Ελλάδα, η κατασπαραγμένη από τους πολέμους και τον διχασμό, πλήρωνε δυο βασιλικές χορηγίες: μια στον Αλέξανδρο που απολάμβανε τον θρόνο και μια στον πατέρα του που διαβιούσε στην Ευρώπη συνωμοτώντας κατά της χώρας μας. Και ενώ η χορηγία του πρώτου ήταν 1.600.000 δραχμές ο δεύτερος είχε αυξήσει τη δική του σε 3.600.000 δραχμές!
Και κάτι ακόμα πιο επαίσχυντο: την ώρα που ο ελληνικός στρατός πολεμούσε στη Μικρά Ασία τρεφόμενος με καπνιστές ρέγγες, κρεμμύδια και ξεροκόμματα, ο στρατηλάτης-βασιλιάς υπέγραφε τον Νόμο για την αύξηση της χορηγίας του: «Εν τω μετώπω της Μικράς Ασίας τη 23η Ιουλίου 1921»! Με πρόχειρους υπολογισμούς, στη διετία 1920-1922 όταν (ξανά)βασίλεψε ο Κωνσταντίνος απομύζησε περισσότερο από 80 εκατομμύρια δολάρια για χορηγίες, προίκες των θυγατέρων του και άλλα «βασιλικά έξοδα»…
Ο... καλός βασιλιάς Γεώργιος
Και δεν ήταν διαφορετικός από τον πατέρα του ο Γεώργιος Β’· πριν καλά καλά πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, μετά το νόθο δημοψήφισμα του 1935, ζήτησε να μάθει πόση θα ήταν η «αποζημίωση» του για τα χρόνια της εξορίας του στο Λονδίνο! Και εξοργίστηκε, ο Άναξ, όταν ο υπουργός εξωτερικών Θεοτόκης του ψιθύρισε το (υπέρογκο για τότε) ποσό των 8 εκατομμυρίων. Ο Γεώργιος ζήτησε πολλαπλάσια! Έκπληκτος ο Θεοτόκης ενημέρωσε τον πρωθυπουργό Γεώργιο Κονδύλη για τις βασιλικές απαιτήσεις, αλλά ο στρατηγός- πολιτικός από την Ευρυτανία χαμογέλασε και είπε με τη χαρακτηριστική προφορά του: «Μα τώρα περιμένατε να μάθετε πως ο Γεώργιος είναι παραδόπιστος; Δεν ξέρετε ότι πάνω απ’ τον μπάρα δε βάζει μαδ’ πατρίδα μαδ’ τίποτα;».
Από τους προϋπολογισμούς της περιόδου 1935-1941 καταφαίνεται πως η βασιλεία του Γεωργίου Β’ κόστισε στην Ελλάδα πάνω από 200 εκατομμύρια χρυσές δραχμές για χορηγίες του ίδιου και του διαδόχου, αγορές ακινήτων, έξοδα γάμου του αδερφού του, προίκα της Ειρήνης και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Ο Πρόεδρος της δημοκρατίας, να σημειωθεί, εισέπραττε τότε μόνο 2.670.000 τον χρόνο! Σήμερα οι ετήσιες απολαβές του Προέδρου της Δημοκρατίας ανέρχονται στο ποσό των 114.039 ευρώ. Κάνετε πολλαπλασιασμούς, προσθαφαιρέσεις και βρείτε την (μισθολογική) διαφορά ανάμεσα σε Βασιλιά και Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Παύλος και Φρειδερίκη
Και συνεχίζουμε: τα έργα και τις ημέρες του Παύλου και της Φρειδερίκης τα έχουν ζήσει και τα θυμούνται οι παλιότεροι.
Στα χρόνια πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα παιδιά στην ελληνική περιφέρεια δεν είχαν παπούτσια να φορέσουν, ρούχα να ζεσταθούν και φαγητό για να χορτάσουν και το ανάλγητο κι αδιάφορο για τον ελληνικό λαό Παλάτι ετοίμασε γάμους προκλητικής πολυτέλειας για να παντρέψει τον Παύλο με τη Φρειδερίκη: το κόστος ανήλθε στο 1,5 εκατ. δραχμές (αστρονομικό ποσό για την εποχή) και το δώρο του πολύφερνου γαμπρού προς τη νύφη κόστισε (στον ελληνικό λαό ασφαλώς) 855.000 δραχμές!
Ένδεκα ανάκτορα σε όλη την Ελλάδα, θαλαμηγοί, χορηγίες, έξοδα γάμων του Κωνσταντίνου και της Σοφίας, περισσότερα από 30 πολυτελέστατα αυτοκίνητα, ιδρύματα της Φρειδερίκης που κανένας δεν τολμούσε να ελέγξει, συνολικά κάπου τεσσεράμισι δισεκατομμύρια δραχμές.
«Αγαπημένη μου πατρίδα»...
Και φθάνουμε στον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο που απαίτησε πριν από κάποια χρόνια 168 δισεκατομμύρια από την «αγαπημένη του πατρίδα που τόσο νοσταλγούσε» και που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειάς του η οποία δεν έβλεπε την Ελλάδα παρά σαν ξέφραγο οικόπεδο για πλιάτσικο. Και να ‘ταν μόνο αυτά; Ο γάμος του Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας κόστισε σχεδόν τον μισό προϋπολογισμό στους Έλληνες φορολογούμενους, σε μια εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε στα όρια της φτώχειας.
Ο τέως βασιλιάς, αν και εγκατέλειψε την χώρα τον Δεκέμβριο του 1967 συνέχισε να λαμβάνει την βασιλική χορηγία από την Χούντα μέχρι το 1973· ήδη από το 1970 είχε πουλήσει μεγάλη αγροτική έκταση στο Τατόι, έναντι πέντε εκατομμυρίων δολαρίων. Το 1992 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ήρθε σε συμφωνία με τον τέως βασιλιά· εκχωρούσε το μεγαλύτερο μέρος της αποκαλούμενης «βασιλικής ακίνητης περιουσίας» σε μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με αντάλλαγμα, ο «τέως» να πάρει τα πρώην ανάκτορα του Τατοΐου μαζί με τα αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας που υπήρχαν εκεί. Νταλίκες με Κοντέινερ μετέφεραν αμύθητη περιουσία από τα ανάκτορα του Τατοΐου στο λιμάνι του Πειραιά και από εκεί στην Αγγλία. Το 2002 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επιδίκασε υπέρ του τέως βασιλιά 13,7 εκατομμύρια ευρώ, ποσό σημαντικά μικρότερο από τα 168 εκατομμύρια που διεκδικούσε ο Κωνσταντίνος. Το Ελληνικό Κράτος κατέβαλε αυτό το ποσό από τον προϋπολογισμό «φυσικών καταστροφών» το 2003!
Με λίγες κουβέντες: οι ξενόφερτοι βασιλιάδες που αυτοχαρακτηρίστηκαν «Έλληνες», αλλά ποτέ δεν ένοιωσαν Έλληνες· διέβρωσαν τα ευγενή μετάλλα του τόπου και πρόσφεραν διχασμούς, προδοσίες, αποστασίες, δικτατορίες, που στοίχισαν πόνο αίμα και χρήμα στον ελληνικό λαό «τους». Και φθάνουμε στο σήμερα.
Προπατορικά αμαρτήματα...
Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, απασχόλησε (ξανά τα δήθεν αφελή) μέσα ενημέρωσης η αλήστου μνήμης παρελθούσα βασιλική οικογένεια Γλίξμπουργκ: η Θεοδώρα Γλίξμπουργκ παντρεύτηκε τον καλό της Μάθιου Κουμάρ, γεγονός που κέρδισε τον χρόνο δημοσιότητάς του σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, βραδινά δελτία ειδήσεων και χώρο σε λοιπά σοβαρά ενημερωτικά sites. Η προ-γαμήλια δεξίωση- «pre wedding party» στη γλώσσα των νεόπτωχων- δόθηκε στο Βυζαντινό Μουσείο και τούτο σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως… Και μέσα στο φθινόπωρο, να και πάλι ξανά οι Γλιξβούργοι στην επικαιρότητα· αλλάξανε, λέει, το όνομά τους και ανέκτησαν την ελληνική ιθαγένεια που τους είχε αφαιρεθεί από την Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1994. Οι φυτευτοί μονάρχες του Οίκου Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλίξμπουργκ έγιναν «Ντε Γκρες»… Κι όσο κι αν αλλάζουν (ονόματα ή διαθέσεις) οι λύκοι, πάλι προς τα μαντριά θα κοιτάζουν…
Και να, τα Χριστούγεννα, η ελέω Θεού μοναρχική οικογένεια και (ευτυχώς) ελέω Λαού μια σαν όλες τις χρυσοκάνθαρες οικογένειες πλέον, να στέλνει ευχετήριες κάρτες στους «δικούς» της με μια κορώνα να κοσμεί το εξώφυλλο! Και την κάρτα να την υπογράφουν με τα μικρά τους ονόματα (modus viventi των μοναρχών), παρά το γεγονός ότι πλέον έχουν ταυτότητες με ονοματεπώνυμο: «Ντε Γκρες».
Και να ‘σου πριν από λίγες ημέρες και ο «πρίγκιπας» Νικόλαος γαμπρός στην εκκλησιά πλάι σε γόνο με όνομα ταιριαστό με το «μέταλλο» της οικογένειας της: Χρυσή! Να ζήσουν και να ευτυχήσουν ο κύριος Νικόλαος Ντε Γκρες και η κυρία Χρυσή Βαρδινογιάννη, όμως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιατί να μας σκοτεινιάζουν περισσότερο τα χειμωνιάτικα βράδια μας;
Κι ακόμα περισσότερο, γιατί να ακούμε τους ανοήτους παρατρεχάμενους-κλακαδόρους να προσφωνούν «πρίγκιπα» έναν άνθρωπο που ζει βίον ανθόσπαρτον, ακόμα από τα χρήματα που «άρπαξαν» οι πρόγονοί του από τον ελληνικό λαό και τα επένδυσαν αναλόγως;
Γιατί να κλείνουν δρόμοι, για να παρελάσουν οι σκιές της Ιστορίας; Ούτε τα ζεϊμπέκικα τ' αντρίκια μας νοιάζουν, ούτε τα νυφικά τα πλουμιστά, ούτε οι γαλαζοαίματοι κρότωνες...
Ποιους, εκτός από τους απαίδευτους αφελείς, τους αγράμματους νοσταλγούς της φαυλότητας ή τους από ιδιοτέλεια κινούμενους, ενδιαφέρει ο γάμος δυο χρυσοκάνθαρων εκ των οποίων του ενός οι πρόγονοι ζημίωσαν την Ελλάδα;
Το πιο συχνό σύμπτωμα που βοηθάει για να καταλάβουμε ότι έχουμε προσβληθεί από παράσιτο που απομυζεί τον οργανισμό μας είναι ο κνησμός, η φαγούρα δηλαδή. Και πραγματικά: είχαμε μια φαγούρα για τους Γλύξμπουργκ που έγιναν Ντε Γκρες και απομυζούν πλέον δημοσιότητα και φαυλεπίφαυλες επιδοκιμασίες…
Και κάτι ακόμα: οι λαοί που ξεχνούν και συγχωρούν είναι καταδικασμένοι να ξαναπάθουν τα ίδια από κάποιους άλλους «ίδιους» και ιδιοτελείς. Οπότε, δεν θα φταίνε οι εγκληματίες, αλλά η δική τους εγκληματική αφροσύνη. Σε όσους κακούργησαν κατά του τόπου τους και του λαού τους η μόνη μνήμη που τους ταιριάζει είναι η μακρόχρονη δυσανεξία σε ομογάλακτους του είδους! Ποινή τους, η ισόβια λήθη! Αλλά...
