Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του 2018, το αλκοόλ και ο σύζυγός του, Τάσος»

Ο Αύγουστος Κορτώ σε μία από τις σπάνιες, ουσιαστικές και με περιεχόμενο συνεντεύξεις του, μίλησε ανάμεσα σε άλλα, για τη ζωή του μετά την απόπειρα αυτοκτονίας, τους δαίμονές του αλλά και τον σύζυγό του. 

Ειδικότερα, ο γνωστός συγγραφέας με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου μίλησε στην εκπομπή «Κυψέλη» τη Δευτέρα (16/5) και χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της αλήθειας είπε αρχικά κάνοντας ένα εύστοχο σχόλιο: «Τη στιγμή που μας δίνεται πλέον η δυνατότητα να μιλάμε ανοικτά και δημόσια, σκέφτομαι πως τη δεκαετία του ’90 η ιδέα του να είχα ένα μέσο που μου επέτρεπε να μιλήσω για την ομοφυλοφιλία μου και να έχω αντιδράσεις -όχι απλά φιλικές αλλά αγαπητικές, υποστηρικτικές- θα μου φαινόταν παράδοξο».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην απόπειρα αυτοκτονίας του 2018. «Τα τελευταία τέσσερα χρόνια μετά την απόπειρα του 2018, τη νοσηλεία και τη σταδιακή ρύθμιση, ψυχοθεραπευτική και ψυχοφαρμακευτική, έχω τύχει την πολύτιμη για τους ψυχικά νοσούντες νορμοθυμία. Δεν έχω δηλαδή τα σκαμπανεβάσματα και η σχέση μου με το αλκοόλ παραμένει υγιής και κοινωνική, όχι παθολογική όπως ήταν. Φροντίζω όσο μπορώ τον εαυτό μου, όχι τόσο όσο θα έπρεπε και βρίσκομαι σε μια ισορροπία που πριν δέκα, δεκαπέντε χρόνια δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα», είπε χαρακτηριστικά.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στην υποστήριξη που λαμβάνει από τον σύζυγό του, Τάσο. «Όλα βοηθούν, η δουλειά και φυσικά ο Τάσος. Χωρίς τον Τάσο δεν θα υπήρχε ούτε δουλειά ούτε τίποτα. Δεν θα υπήρχε κίνητρο. Αν δεν γράψω για τον Τάσο όλη την ώρα και ότι κάνω γίνεται για να μπορώ να το μοιραστώ μαζί του».

Ακολουθεί το σχετικό βίντεο 

Όσα είχε γράψει στο Instagram το 2019

Ο Αύγουστος Κορτώ, λίγους μήνες μετά το συμβάν, έκανε μία ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο Instagram με την οποία περιέγραφε λεπτομερώς, τις στιγμές που βίωσε πριν και μετά την απόπειρα, τους λόγους που τον ώθησαν σε αυτήν και το πώς γλίτωσε τελικά τον θάνατο. 

«Πριν ένα χρόνο, έπειτα από σκληρή, πολύμηνη μάχη με την κατάθλιψη, προσπάθησα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Στα πέντε λεπτά, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που είχε καμφθεί σε μια στιγμή απελπισίας, επανήλθε βρυχώμενο, και κάλεσα ασθενοφόρο. Στο νοσοκομείο, υποβλήθηκα σε πλύση στομάχου, και όταν συνήλθα κάπως απ' την αρχική σύγχυση, διαπίστωσα ότι υπέφερα από μερική αφασία: οι λέξεις, που ως τότε δεν με είχαν προδώσει ποτέ, τώρα ξεγλιστρούσαν και χάνονταν, κι αδυνατούσα να ολοκληρώσω μια απλή πρόταση. Για καλή μου τύχη, η συνέπεια αυτή της απόπειρας παρήλθε.

Μαζί με τον Τάσο - ο οποίος, χάρη στο σύμφωνο συμβίωσης, μπορούσε να συναποφασίζει για την πορεία της υγείας μου - αποφασίσαμε ότι έπρεπε να νοσηλευθώ, οπότε και πέρασα δύο βδομάδες στο Αιγινήτειο, όπου έλαβα πολύτιμη βοήθεια και στήριξη: η διάγνωση της διπολικής διαταραχής ετέθη οριστικά, και άρχισα να παίρνω την αγωγή που χρειαζόμουν για χρόνια, και χάρη στην οποία - σε συνδυασμό με την ανεκτίμητη συμπαράσταση και την απέραντη αγάπη του συζύγου, του πατέρα και των φίλων μου - σύντομα κατέκτησα μια πρωτόγνωρη ψυχική ευρωστία.

Ωστόσο, για καιρό, απέφευγα να μιλήσω για την απόπειρα, και δεν τολμούσα να αντικρίσω τη φωτογραφία του σακατεμένου μου εαυτού - γιατί με κατέτρυχε η ντροπή που επί αιώνες τυραννούσε (κι εξακολουθεί να τυραννά) τους ψυχικά νοσούντες: το στίγμα κι η σιωπή, η αίσθηση ότι ευθύνεσαι για την αρρώστια σου, η άδικη, παράλογη, απάνθρωπη ενοχή για μια πράξη που δεν ήταν παρά ένα δραματικό σύμπτωμα μιας νόσου πέρα από τον έλεγχό σου. Γι' αυτό και σήμερα, που όλα αυτά μοιάζουν με κακό όνειρο - με τον εφιάλτη ενός άλλου Πέτρου, που έγινε καλά, και μπορεί να γράφει αυτές τις αράδες - θέλω να ζητήσω μια χάρη από κάθε άνθρωπο που υποφέρει από κατάθλιψη, που βρέθηκε (ή φοβάται ότι μπορεί να βρεθεί) στη θέση μου: Μιλήστε για την αρρώστια σας. Ζητήστε τη βοήθεια φίλων, γνωστών, συγγενών - πάνω απ' όλα, τη βοήθεια γιατρού.

Η κατάθλιψή σας, η υπομανία, η ψύχωση, ο αυτοκτονικός ιδεασμός, δεν είναι παρά συμπτώματα μιας ψυχικής νόσου. Θα ντρεπόταν ποτέ ένας καρκινοπαθής για τη νεοπλασία του, ένας διαβητικός για το ασθενικό πάγκρεας με το οποίο γεννήθηκε; Καμιά ντροπή: ό,τι νοσεί, είναι ζωντανό - κι άρα μπορεί να ζήσει καλύτερα. Σήμερα - έχοντας επιστρέψει απ' τον ζόφο - σας απλώνω το χέρι. Αύριο, μπορεί να μου το απλώσετε εσείς. Δείξτε, λοιπόν, στον εαυτό σας, την αγάπη και την επιείκεια που του αξίζει. Σπάστε τη σιωπή, την αναίτια ντροπή. Και στο πιο βαθύ σκοτάδι, το θαύμα της ζωής μας λάμπει».