Σωτήρης Χατζάκης: Για τη συμμετοχή του στο Κόκκινο Ποτάμι - Όλοι μου οι φίλοι είναι Πόντιοι

«Εμείς οι ηθοποιοί μπορούμε να είμαστε από δολοφόνοι μέχρι άγιοι, από τιμωροί μέχρι τιμωρημένοι, και κανείς να μη μας πιάνει γι’ αυτά που διαπράττουμε πάνω στη σκηνή» λέει σχεδόν σαν να συστήνεται. Όχι ότι έχει καμιά ιδιαίτερη ανάγκη από συστάσεις. Το όνομα του Σωτήρη Χατζάκη έχει συνδεθεί εδώ και χρόνια με τις μεγάλες θεατρικές σκηνές της Αθήνας, τα κλασικά κείμενα, την ανάληψη καίριων θέσεων σε δημόσιους φορείς πολιτισμού, τους διανοούμενους φίλους και τους ισχυρούς εχθρούς, τη λεβεντογέννα Κρήτη, το ιστορικό θέατρο Καισαριανής, τον Νίκο Κούρκουλο, τα βιβλία, τα πούρα και τις ωραίες γυναίκες.

Σάββατο απόγευμα, στο πατάρι του Ιανού, κάθεται στην άκρη ενός μεγάλου, ορθογώνιου τραπεζιού. Μόλις έχει τελειώσει ένα ακόμη σεμινάριο θεατρικής γραφής από αυτά που κατά καιρούς διοργανώνει για σπουδαστές και θεατρόφιλους. Πατάω το «Rec» και μου προτείνει να φέρω το μαγνητόφωνο πιο κοντά γιατί «την προηγούμενη φορά που έδωσα συνέντευξη δεν γράφτηκε τίποτα. Χλόμιασε η δημοσιογράφος μόλις το ανακάλυψε». Μια ώρα μετά, βγαίνουμε έξω στον καθαρό αέρα, χαιρετιόμαστε βιαστικά, ανάβει ένα κουβανέζικο πουράκι και ανεβαίνει σκυφτός την Ευριπίδου στο Κέντρο. Εκείνη την ώρα πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες.

Βάζοντας το όνομά σας στο Google διάβασα κάτι που μου έκανε εντύπωση. Αληθεύει ότι ήσασταν συμφοιτητές με τον Παύλο Σιδηρόπουλο;

Ήμασταν στο ίδιο σχήμα της Ντενεκεδούπολης, της Ευγενίας Φακίνου. Παίζαμε και οι δύο κουκλοθέατρο εκεί. Μαζί μας ήταν επίσης ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Αντώνης Αντωνίου, η Ρένα Καζάκου κ.ά.

Γράφατε και στην Αυγή με ψευδώνυμο;

Αυτό ήταν κάπου στις αρχές του ’90. Έχω ακόμη τα αποκόμματα. Έγραφα στην Αυγή και στο Πριν, του Δελαστίκ, με το ψευδώνυμο Μανώλης Μοχός. Μανώλη έλεγαν τον πατέρα μου και Μοχός είναι το χωριό μου στην Κρήτη. Και στα δύο έντυπα έδινα δωρεάν πολιτικά κείμενα, σε σχέση πάντα με τον πολιτισμό. Αργότερα, χρησιμοποίησα πάλι αυτό το ψευδώνυμο σε έναν μονόλογο για την Αραβική Άνοιξη, όταν ήμουν αντιπρόεδρος στο Δ.Σ. της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης.

Γιατί χρησιμοποιούσατε ψευδώνυμο;

Ήθελα να τιμήσω τον πατέρα μου και το χωριό μου. Πάντως, στη σημερινή Αυγή δεν θα έγραφα, γιατί δεν εγκρίνω τη στάση της απέναντι στο μαρτυρολόγιο των ανθρώπων που βιώνουν την κρίση σήμερα.

Στα τηλεοπτικά τώρα. Ύστερα από δέκα χρόνια επιστρέφετε στην τηλεόραση με το Κόκκινο Ποτάμι, του Μανούσου Μανουσάκη, στο Οpen. Πώς το αποφασίσατε;

Κάνω τηλεόραση μόνο όταν κάτι με ενδιαφέρει πολύ. Μου αρέσει η τηλεόραση, δεν την απαξιώνω. Είπα το «ναι» στο συγκεκριμένο έργο, γιατί έχω να κάνω με έναν Μανουσάκη, ο οποίος είναι κάτι το καταπληκτικό. Για να βγει ωφέλιμο τεσσάρων λεπτών, κάνουμε γύρισμα δέκα ώρες. Από εκεί και πέρα, με ενδιαφέρουν πολύ τα συλλογικά αφηγήματα της χώρας και εδώ έχουμε να κάνουμε με τη γενοκτονία των Ποντίων, κάτι αδιανόητα βάρβαρο. Οι Πόντιοι είναι ένα μέρος της ψυχής του Ελληνισμού, τους αγαπώ πολύ. Όλοι μου οι φίλοι είναι Πόντιοι.

Η πρόταση έγινε από τον Μανούσο Μανουσάκη;

Ναι!

Ρωτάω επειδή δύσκολα κάποιος θα σας προτείνει δουλειά στην τηλεόραση, δεδομένου ότι θα σκεφτεί «Σιγά μη δεχτεί ο Χατζάκης».

Η αλήθεια είναι πως σε αυτά τα έντεκα χρόνια (σ.σ. η τελευταία του τηλεοπτική δουλειά ήταν το 2008, στο Δέκα, του Καραγάτση) μία φορά με πήραν μόνο, από τον ΑΝΤ1 –όταν στον σταθμό ήταν ο Καλημέρης ακόμα– για να γίνω πρόεδρος της επιτροπής στο So You Think You Can Dance. Με πλήρωναν, δε, τόσο καλά που σίγουρα θα είχα ένα σπίτι από αυτά που ονειρεύομαι τώρα.

Γιατί αρνηθήκατε;

Διαφωνούσα με κάποια ονόματα της επιτροπής, με κάποια παιδιά που δεν έφταιγαν σε τίποτα, εγώ ήμουν ο αταίριαστος και αναρωτιόμουν τι να κάνω εκεί; Τα παιδιά μια χαρά ήταν. Υπήρχε μια δική τους έντονη θέληση να είμαι –και πολύ το εκτιμώ αυτό–, αλλά δεν ήθελα να το κάνω. Ουσιαστικά, δεν είχα λόγους, θα ήθελα η πρόταση να συνοδευόταν από συναδέλφους μου από το θέατρο, που μπορεί να μην είχαν την αναγνωρισιμότητα των μελών που είδαμε στην κριτική επιτροπή, αλλά θα έκριναν πιο σωστά τους συμμετέχοντες.

Συνέντευξη People