Γυναίκα της χρονιάς η Κέιτ Μπλάνσετ: Πάντα να ρισκάρεις κι ας αποτύχεις

Η βραβευμένη ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ τιμήθηκε με το Ανθρωπιστικό Βραβείο στην τελετή απονομής των τιμητικών διακρίσεων σε Γυναίκες της Χρονιάς 2019 του περιοδικού Harper's Bazaar, που διοργανώθηκε στο Λονδίνο. Ανάμεσα στις υπόλοιπες νικήτριες ήταν και οι Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Ρουθ Γουίλσον και Λετίσια Ράιτ.

Αστέρι του θεάτρου και του κινηματογράφου, η ηθοποιός υποστηρίζει ένθερμα τα δικαιώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο, είτε πρόκειται για δημιουργούς ταινιών που υποεκπροσωπούνται είτε για μητέρες πρόσφυγες, σύμφωνα με την ανακοίνωση για τη βράβευσή της.

Η Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία είναι επίσης πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) φωτογραφήθηκε για το εξώφυλλο του τεύχους Δεκεμβρίου του περιοδικού και στη συνέντευξη που φιλοξενείται στις σελίδες του μίλησε για το ανθρωπιστικό της έργο.

«Όταν ανέλαβα καθήκοντα, υπήρχαν περίπου 61 εκατομμύρια εκτοπισμένοι και τώρα υπάρχουν πάνω από 70 εκατομμύρια και αυτό είναι πραγματικότητα μέσα σε λίγα χρόνια» εξηγεί.

«Πρέπει να ρισκάρεις την αποτυχία» είναι το μότο της και το ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά προκάλεσε το θεατρόφιλο κοινό με την παράσταση «When We Have Sufficiently Tortured Each Other» (Όταν έχουμε πια βασανίσει αρκετά ο ένας τον άλλον) από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου.

Στην πρεμιέρα της παράστασης, όπως αναφέρουν οι Times, μία ηλικιωμένη γυναίκα λιποθύμησε και παρέστη ανάγκη να διακομιστεί σε νοσοκομείο. Ο λόγος αναφέρεται ότι ήταν οι βίαιες σκηνές της παράστασης, οι οποίες χαρακτηρίζονται από πολλούς ως απόλυτα ακατάλληλες και πρωτοφανείς για τα θεατρικά χρονικά.

Εξαιρετικά ενεργή στα κινήματα #MeΤoo και #TimesUp, η Κέιτ Μπλάνσετ που φέτος έγινε 50 ετών, παραδέχθηκε ότι το πρότυπό της ήταν η μητέρα της, η οποία ήταν χωρίς σύζυγο και σκληρά εργαζόμενη. Ο πατέρας της πέθανε από καρδιά, όταν εκείνη ήταν μόνο 10 χρόνων. Εκείνη και την (αρχιτέκτονα σήμερα) αδελφή της, τις μεγάλωσε η εργαζόμενη μητέρα της, με τη βοήθεια της γιαγιάς της. «Με γοήτευε πάντα το φεμινιστικό κίνημα. Πώς οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους. Σε έναν κόσμο που μεγάλωνε κι αναπτυσσόταν, οι δικές τους φωνές δεν είχαν ακουστεί. Τι συνέβη τότε, τι συνέβη μετέπειτα στα 80ς και ποιο ήταν το κόστος; Με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτό το νήμα της Ιστορίας. Νομίζω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτό το δεύτερο κύμα φεμινισμού...» είπε στη συνέντευξή της.