Λάουρα Νάργες: Ο χαμός του πατέρα της και ο χωρισμός με Μουρούτσο

H Λάουρα Νάργες διανύει μια διερευνητική περίοδο στη ζωή της, εξετάζει πρόσωπα και καταστάσεις και μιλάει στο PEOPLE και στον Γιώργο Πράτανο για τον χωρισμό με τον Μιχάλη Μουρούτσο και την απώλεια του πατέρα της και τη λύση που βρήκε στη ψυχοθεραπεία.

Αναφορικά με τον χωρισμό η Λάουρα αναφέρει: 

Ήταν ένας βελούδινος χωρισμό που επήλθε μετά από κοινή απόφαση. Επομένως, μέσα από αυτό μπορώ πραγματικά να κρατήσω μόνο τα καλύτερα. Ο Μιχάλης είναι και θα είναι ένας άνθρωπος -επειδή υπήρχε και υπάρχει πολλή αγάπη- που θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Δεν είναι λογικό; Μοιράζεσαι με κάποιον σχεδόν τέσσερα χρόνια από τη ζωή σου, έντονες και μαγικές στιγμές. Περνάς και κακές, αλλά ακόμα κι αυτές έχουν σημασία. Επομένως δένεσαι. Υπάρχεις μαζί του σε πολλές φάσεις και καταστάσεις. Δεν είναι άδικο να είσαι τόσο αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι σε αυτό επειδή αποφασίσατε από κοινού να λήξει; Θεωρώ ότι αξίζει στη σχέση που είχαμε το θετικό point of view.

Αναφορικά με τον πατέρα της η Νάργες είπε στο People.

Ποια ήταν η αφορμή να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία;

Ο θάνατος του μπαμπά μου. Με είχε πάρει πολύ από κάτω και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τον διαχειριστώ. Είμαι μόνη μου στην Ελλάδα από τα 17 μου, όλοι οι δικοί μου ζουν στη Γερμανία. Έπρεπε επομένως να βρω έναν άλλο τρόπο να τον αντιμετωπίσω γιατί δεν είχα την οικογένειά μου εδώ. Αισθανόμουν πράγματα που δεν είναι ωραία, ένιωθα ότι με είχα χάσει και έπρεπε με κάποιον τρόπο να με ξαναβρώ. Έτσι άρχισε όλο αυτό.

Θεωρείς ότι αυτή η απώλεια σε έβαλε στη φάση της ενηλικίωσης απότομα;

Νομίζω πως ενηλικιώθηκα απότομα στα 17 μου, όταν απογαλακτίστηκα από την οικογένειά μου δίχως να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Ο θάνατος του μπαμπά μου ταρακούνησε άλλα ζητήματα, γύρω από τη ζωή και τη διαχείριση της καθημερινότητας. Πλέον πιστεύω πως το πιο σημαντικό είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και που σε αγαπούν. Η απώλεια του μπαμπά σήμανε μια περίεργη περίοδο ξεκαθαρίσματος ατόμων που ήταν γύρω μου και δεν το άξιζαν. Όλο αυτό δεν έγινε ξαφνικά, αλλά σταδιακά, μετά από ένα χρόνο. Εκείνη τη χρονιά δεν κατάφερα να ζήσω πολύ το πένθος γιατί δούλευα και στο Πρω1νό του ANT1.

Ήθελες να δουλεύεις; Λειτουργούσε ψυχοθεραπευτικά;

Δεν είχα άλλη επιλογή. Βρισκόμουν στον αυτόματο πιλότο και έπρεπε να είμαι εντάξει στα συμβόλαια και στις συμφωνίες μου. Οτιδήποτε γίνεται συμβαίνει για κάποιο λόγο. Ίσως και το γεγονός ότι το πήγα πίσω και δεν άφησα τόσο το πένθος να λειτουργήσει –φαντάσου πως έβλεπα τον μπαμπά μου στα όνειρά μου, έλεγα «Αχ, τι ωραία που ζει!» και ξυπνούσα χωρίς να ξέρω πού βρίσκομαι– με οδήγησε στην πόρτα της ψυχοθεραπείας.

Σκεφτόσουν ότι υπάρχουν πράγματα που ήθελες να πεις στον μπαμπά σου και δεν πρόλαβες; Άρχισες να αναπολείς στιγμές;

Ήξερε πόσο τον αγαπούσα, ήμασταν πολύ κοντά. Ξέρω ότι τον πλήγωσε η απόφασή μου να ζήσω στην Ελλάδα, ότι δεν ήμασταν κοντά πια, του στοίχισε. Προτιμούσε να είμαι εκεί, μαζί του. Στενοχωριόταν γιατί υπήρχε κρίση εδώ, ενώ στη Γερμανία η κατάσταση είναι διαφορετική. Δεν υπήρχε κάτι που δεν του είπα διότι του έλεγα και του έδειχνα όλα όσα αισθανόμουν. Πρόλαβα τουλάχιστον να τον αποχαιρετήσω, κι αυτό είναι σημαντικό για μένα. Δεν θα ξεχάσω πως, λίγο μετά την πρεμιέρα με το Πρω1νό, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου είπαν ότι ο μπαμπάς μου μπήκε στο νοσοκομείο. Πρόλαβα να πάω, να τον δω, να του μιλήσω, να του πιάσω το χέρι... Έφυγε τελικά στα χέρια μας. Το θεωρώ σημαντικό από τη στιγμή που φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής 9 Δεκεμβρίου!