Κόκκινο Ποτάμι - Αργύρης Πανταζάρας: «Ο Θέμης μου άλλαξε τον τρόπο που ανασαίνω»

Ο ηθοποιός υποδύεται τον Θέμη στο «Κόκκινο Ποτάμι», έναν ρόλο που από την πρώτη στιγμή γοήτευσε το τηλεοπτικό κοινό

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 13 λεπτά ┋

Ο Αργύρης Πανταζάρας μιλά στο «TV Έθνος» για τη συμμετοχή του στο «Κόκκινο Ποτάμι», το θέατρο, τον ρόλο της τέχνης ευρύτερα και αποκαλύπτει ότι δέχθηκε πρόταση για να συμμετάσχει στις «Αγριες μέλισσες» του ΑΝΤ1.

Γνωρίζω πως έχεις αρνηθεί μέχρι σήμερα αρκετές τηλεοπτικές προτάσεις. Γιατί αυτό;

Πρώτον, επειδή οι δουλειές που έκανα δεν μου το επέτρεπαν. Δεύτερον, δεν ήταν στο πλάνο μου εκείνο το διάστημα. Και τρίτον, οι συνθήκες πρέπει να σου το επιτρέπουν. Να σε κινητοποιούν. Πάντα χρειάζομαι παραπάνω από έναν καλό λόγο για να κάνω κάτι που απαιτεί από εμένα να δώσω όλο μου το είναι.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αποδεχθείς την πρόταση για τη συμμετοχή σου στο «Κόκκινο Ποτάμι»;

Η «πίστη» του κ. Μανουσάκη και οι υπόλοιποι συντελεστές. Δεν διαλέγω τη δουλειά με βάση τον σκηνοθέτη, τον ρόλο ή την αμοιβή. Αλλά με βάση τον ηγέτη και το πλήρωμα. Την ομάδα, τον θίασο, πες το όπως θες... Σε αυτές τις περιπτώσεις διαλέγεις με ποιον θέλεις να συνταξιδέψεις σε «ανοιχτές θάλασσες». Και το κυριότερο είναι να σκέφτεσαι ότι αν σε αυτό το ταξίδι «βουλιάξεις», με ποιους θέλεις να είσαι δίπλα εκείνη τη στιγμή. Ετσι διαλέγω τις δουλειές...

Ο Θέμης είναι ένας ήρωας που έχει συγκινήσει έντονα μέχρι στιγμής το τηλεοπτικό κοινό. Οταν πήρες τα πρώτα σενάρια στα χέρια σου, ποια συναισθήματα σου δημιουργήθηκαν για τον ήρωα που υποδύεσαι;

«Σιωπή», αυτό μου έβγαλε. «Μια κραυγή που δεν μπορεί να ειπωθεί...». Ακόμα και τώρα που διαβάζω τα σενάρια δακρύζω. Πολλές φορές λέω στον κ. Μανουσάκη τι ζημιά μου έχει κάνει. Πάω για έναν καφέ έξω, ανοίγω τα σενάρια και με παίρνουν τα κλάματα. Τρέμω μη με δει κανένα μάτι. Σου λέει ο άλλος «τι έπαθε αυτός στις 10.00 το πρωί;». Τότε συνειδητοποιείς ότι η συγκίνηση δεν έχει ώρα, δεν έχει μέρος, δεν έχει πλαίσιο. Και το λέω αυτό ως ένας άνθρωπος που τα μάτια μου είναι «στεγνά» χρόνια τώρα. Ενα ξέρω, ότι με αυτήν τη σειρά θα γίνουμε όλοι πιο ευαίσθητοι.

Υπάρχουν δύο «σχολές» στην υποκριτική -αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη συγκεκριμένη ορολογία- για τον ηθοποιό που καλείται να υποδυθεί έναν ρόλο. Να φέρει τον ήρωα πιο κοντά στα μέτρα του, ενσωματώνοντας και δικά του στοιχεία, ή από την άλλη να λειτουργήσει ως παρατηρητής, προσπαθώντας με ψυχική απόσταση να αποδώσει πιστά, ίσως και ψυχρά τον ρόλο βάσει σεναρίου και σκηνοθεσίας. Στη δική σου «σχέση» με τον Θέμη, τι ακριβώς συμβαίνει; Πώς τον αντιμετωπίζεις;

Η δική μου μέθοδος είναι «να χτίζεις και να ανακαλύπτεις τη δική σου μέθοδο ξανά από την αρχή...». Ενας είναι ο στόχος, να «δικαιώσεις τον ήρωα» και να ειπωθεί η ιστορία! Με τον Θέμη ταυτίζομαι ίσως στον τρόπο που παρατηρεί και μάλλον στην ευαισθησία που έχει για τους ανθρώπους. Ο Θέμης μου έχει αλλάξει τον τρόπο που ανασαίνω, έχει αλλάξει τον ρυθμό που χτυπάει η καρδιά μου, έχει βαρύνει τα κόκαλά μου. Το λέω αυτό γιατί εγώ τόσα χρόνια επέλεγα να «αιωρούμαι» από το έδαφος. Ο Θέμης μου έμαθε να ακούω. Μου έμαθε να βλέπω, πίσω από την κινηματογραφική μηχανή, τα μάτια του θεατή. Με έκανε, τη στιγμή της λήψης, να συνδέομαι με τα συναισθήματα του θεατή. Το αστείο είναι ότι αυτός ο «Θέμης» στη δική μου ζωή όντως υπάρχει. Είναι ο μικρός μου αδελφός που τον λένε Θέμη και κάθε φορά που τον συναντώ με αλλάζει και με κάνει να γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου.

Το κλίμα στα γυρίσματα πώς είναι; Φαντάζομαι ότι υπάρχει ικανοποίηση καθώς πρόκειται για μεγάλη παραγωγή, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουμε πως η σειρά έχει και πολλές απαιτήσεις με αρκετά εξωτερικά γυρίσματα και ταξίδια στο εξωτερικό...

Δεν μπορείς να φανταστείς, δεν μπορείς να κάνεις τον «λογαριασμό». Ολοι καλούμαστε να ξεπερνάμε τα όριά μας καθημερινά, με πρώτον απ’ όλους τον ίδιο τον Μανούσο Μανουσάκη. Δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο. Το κλίμα είναι ανάλογο με την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν κρίνεται από το μέγεθος της παραγωγής. Οι απαιτήσεις, είτε κάνεις μια μικρή παραγωγή, είτε μια παραγωγή εκατομμυρίων, είναι ίδιες. Στην τελική, το ίδιο κρύο τρως, το ίδιο φαγητό, τα ίδια ξενύχτια, την ίδια ηλίαση... Σε αυτό που διαφέρουν οι παραγωγές δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε το αποτέλεσμα, είναι η διαφύλαξη της ψυχικής υγείας, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια για όλους.

Τα δύο προγράμματα με τη μεγαλύτερη επιτυχία φέτος είναι σειρές εποχής. Η δική σας αρκετά πιο μακριά χρονικά, η δεύτερη, οι «Αγριες μέλισσες», μισό αιώνα πριν. Πώς εξηγείς την απήχηση των δύο σειρών στα λεγόμενα δυναμικά κοινά, στις νεαρές ηλικίες;

Ο κόσμος έκλεισε το Netflix για να ανοίξει ξανά την τηλεόραση. Αυτό είναι μεγάλο γεγονός. Αλλά ποια τηλεόραση; Αυτή που σέβεται τον θεατή. Ολες τις σειρές τις στηρίζει ο κόσμος. Υπάρχει όμως και αυτό το κοινό που γυρίζει το παιχνίδι και τρελαίνει τα νούμερα. Αυτό είναι το πιο «δύσκολο κοινό» όπως το ονομάζουν, αυτό στηρίζει αυτές τις σειρές! Tο κοινό που αντί για ποτό, για σινεμά, για μπάλα, θα καθίσει σπίτι και θα γυρίσει το κανάλι εκεί που θέλει αυτό. Είναι ο κόσμος που είχε πετάξει την τηλεόραση και αγόρασε ξανά. Πώς έγινε αυτό και εγώ αναρωτιέμαι. Την εποχή που η τηλεόραση έχει ζήσει τον θάνατό της και από το YouTube και από το Netflix... Δεν ξέρω, αλήθεια... Ισως γιατί η πολιτεία ενθάρρυνε τη μυθοπλασία με επιδότηση. Ισως επειδή ανέβηκε ο πήχης από τους σκηνοθέτες, το σενάριο, τους ηθοποιούς, την παραγωγή. Οι παραγωγοί τόσα χρόνια ξοδεύουν τα λεφτά τους σε πλατό και σε δικαιώματα για τηλεπαιχνίδια... Με ένα σόου που βλέπεις, με τις αμοιβές των κριτών, των παρουσιαστών, με 10 κάμερες, με γερανούς, φώτα και στρας! Αν τα βάλεις κάτω φτιάχνεις τρία σίριαλ εποχής! Δεν έχει σημασία τελικά πόσο κοστίζει κάτι, αλλά πού και πώς επενδύεις! Το κοινό μίλησε και θέλει καλό σενάριο, καλή σκηνοθεσία, καλή εικόνα-διεύθυνση φωτογραφίας, καλά κοστούμια, καλή σκηνογραφία, καλές ερμηνείες... Δεν είναι δύσκολο να ανεβάζεις τον πήχη στην αισθητική και στον πολιτισμό, απλώς δεν μας συμφέρει όλους. Και δεν μιλάω για τη σειρά που παίζω, αλλά για τις σειρές που θα ήθελα να βλέπω και εγώ τόσα χρόνια.

Ισχύει ότι είχες δεχθεί πρόταση για πρωταγωνιστικό ρόλο και στις «Αγριες μέλισσες» και τελικά επέλεξες το «Κόκκινο Ποτάμι»;

Ναι, μέχρι τελευταία στιγμή παλεύαμε! Ομως είχα κλείσει τον ρόλο του Θέμη στο «Κόκκινο Ποτάμι» έναν χρόνο πριν. Οταν δίνω τον λόγο μου μου αρέσει να τον κρατάω. Μπορώ να πω ότι ήταν πολύ δελεαστικό, καθώς και ότι έχω μια βαθιά εκτίμηση στον Λευτέρη Χαρίτο, στο καστ και σε ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Είχα όμως αρχίσει ήδη την έρευνά μου πάνω στην ιστορία και στο όραμα του Μανούσου Μανουσάκη. Με τις «Αγριες μέλισσες» ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία. Ακόμα και να συνδυάσουμε τα σίριαλ τέθηκε στο τραπέζι. Ομως πραγματικά κάτι θα χάναμε όλοι. Κάτι από τον «Θέμη» και κάτι από τις «Αγριες μέλισσες». Είμαι άνθρωπος που μπορώ να δουλεύω... 32 ώρες την ημέρα. Δεν έχω βρει όμως ακόμα τον τρόπο να είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα την ίδια στιγμή. Εχει ο Θεός, ποτέ δεν ξέρεις... Ισως μετά... Προς το παρόν έχουμε να πληρώσουμε φόρο αίματος στη δική μας ιστορία!

Ανέφερες σε συνέντευξή σου «έχω την τύχη και το στομάχι να κανονίζω πολλά πράγματα, ακολουθώντας έναν δρόμο που ταιριάζει περισσότερο στο εξωτερικό». Θα ήθελες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου εκτός Ελλάδας;

Κάθε φορά που κάνουμε κάτι, θυσιαζόμαστε στον βωμό της τέχνης. Σε κάθε γλώσσα, σε κάθε χώρα, σε κάθε τόπο. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να έρθει το «εξωτερικό» εδώ. Είμαι περήφανος για το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Για την ποιότητα και τον τρόπο που δινόμαστε. Αυτό στο εξωτερικό δεν μπορούν να το συλλάβουν... Δεν ξέρουν τι σημαίνει να κάνεις τέχνη από την καρδιά σου. Είναι σαν το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο που παίζουν μπάλα ακόμα και ξυπόλητοι, γιατί απλώς έτσι έχουν μάθει να χορεύουν και να γιορτάζουν τη ζωή. Αν βάλουμε μαζί με την «αγάπη» και την «εξέλιξη στη νοοτροπία», με σύστημα, στρατηγική, καλές προθέσεις και προσήλωση, θα συμβούν μαγικά πράγματα στο μέλλον. Πρέπει όμως να είμαστε γενναιόδωροι και ειλικρινείς.

Ο καλός και ο κακός ηθοποιός τελικά πώς και από ποιους κρίνονται; Από την επιλογή ρεπερτορίου; Τη διάρκεια της πορείας; Τους συναδέλφους, την «πιάτσα»; Ή τελικά ο μόνος κριτής είναι το κοινό;

Ο καλλιτέχνης έχει τον πρώτο λόγο, το κοινό όμως έχει την τελευταία λέξη. Πολλά είναι τα κριτήρια και κρινόμαστε από την πρώτη μέρα πριν μπούμε στη σχολή. Αυτή είναι η δουλειά μας, να κρινόμαστε ενώπιον του κοινού. Και εμείς με τη σειρά μας να οξύνουμε την κριτική σκέψη του κόσμου. Εναν καλλιτέχνη, έναν ηθοποιό δεν τον κρίνεις μόνο από την ερμηνεία, αλλά από τη συνέπεια, την ειλικρίνεια και τις προθέσεις, την αποδοτικότητα, αλλά κυρίως από τη συμπεριφορά, από το πώς έχει φερθεί.

Είδαμε πρόσωπα χωρίς σπουδές υποκριτικής να μπαίνουν στη μυθοπλασία, τώρα βλέπουμε τέτοιες εισόδους και στο θέατρο, και θα ήθελα τη γνώμη σου γι’ αυτό.

Η γνώμη μου είναι ξεκάθαρη. Δεν κάνουν οι σχολές, τα πτυχία και τα βραβεία αυτό που είσαι... Εχω συνεργαστεί με παιδί 10 χρόνων πάνω στη σκηνή, και σε ταινία. Εχω παίξει με μηχανοδηγό, με εργάτες εργοστασίου, με παλαιστές, με ράπερ και με ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την υποκριτική. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ήταν πολύ καλύτεροι από πολλούς ηθοποιούς και έμπειρους και σπουδαγμένους και καταξιωμένους. Το σινεμά και το θέατρο θα αλλάξουν από το νέο αίμα, από αυτούς που θα φέρουν ζωή οποιαδήποτε στιγμή! Ο Παζολίνι, ο Κιαροστάμι, ο Χοδορόφσκι, οι αδελφοί Νταρντέν και πολλοί άλλοι σε άπειρες ταινίες έχουν αποδείξει επανειλημμένως ότι την τέχνη τη βρίσκεις μέσα από την ίδια τη ζωή. Η ταινία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του ’69 του Τζεφιρέλι έγινε με παιδιά... 16 χρόνων και η ερμηνεία τους ήταν μαγική, καθώς και η πορεία τους. Ολοι ψάχνουν ανθρώπους που να μην... ηθοποιίζουν. Ο Τζόνι Ντεπ, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο Μάρλον Μπράντο, ο Τζέιμς Ντιν, η Τζόντι Φόστερ, η Τζένιφερ Λόρενς, ο Ρίβερ Φοίνιξ ήταν άσχετα παιδαρέλια πριν γίνουν αυτοί που έγιναν, δίνοντας ανεπανάληπτες ερμηνείες! Μοντέλα και τραγουδιστές, η Μέριλιν Μονρόε, η Lady Gaga, η Μάργκοτ Ρόμπι, η Μπιορκ, ο Ιγκι Ποπ, ο Τομ Γουέιτς, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Ζακ Μπρελ, ο Ελβις Πρίσλεϊ... Κατά κόρον το έχουμε δει αυτό, απλώς κάθε φορά θέλουμε να γίνεται λίγο θέμα. Ας ξεπεράσουμε μια και καλή τις γραφικότητες και ας μάθουμε από αυτό. Ας δώσουμε το δικαίωμα να ασχοληθεί όλος ο κόσμος με το πώς «ποιούμε ήθος». Ολοι έχουν το δικαίωμα, το στομάχι δεν έχουν όλοι... Στη σχολή παίρνεις γνώσεις και βάσεις. Σίγουρα είμαι υπέρ της σκληραγώγησης, του ακραίου επαγγελματισμού, καθώς και της πειθαρχίας. Το πιο δύσκολο είναι να μπορείς να πειθαρχήσεις και να υποτάξεις το ταλέντο σου. Σε καμία σχολή όμως δεν σου μαθαίνουν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: την αντίληψη και το πώς να αγαπάς αυτό που κάνεις. Παράδειγμα: Σε ένα ωδείο μαθαίνεις μουσική, μουσικός όμως γίνεσαι μόνος σου!

Οταν η δουλειά τελειώνει, ποια είναι τα πράγματα που σε ευχαριστούν και σε χαλαρώνουν στον ελεύθερο χρόνο σου;

Μου αρέσει να κάνω όμορφα δώρα στον εαυτό μου, να τρέχω, να κάνω διάφορα σπορ, ανάλογα με την εποχή. Ιππασία, motocross, snowboard, θαλάσσιο σκι... Τώρα μαθαίνω Αραβικά και πιάνο. Είναι για μένα ένα είδος διαλογισμού και μελέτης. Μαθαίνω να ξαναμαθαίνω. Μου αρέσει να μοιράζομαι τον χρόνο, τους περιπάτους, τις σκέψεις και τις τρέλες με αγαπημένα πρόσωπα και φίλους.

Info

Εκτός από τηλεόραση, το φετινό καλλιτεχνικό πρόγραμμα του ηθοποιού περιλαμβάνει θέατρο, αλλά και σινεμά. «Θα κάνω μια δική μου παράσταση με την καλλιτεχνική ομάδα Momentum που είναι επιχορηγούμενη από το υπουργείο Πολιτισμού, την ‘‘This is Not Romeo & Juliet’’, και σύντομα θα ανοίξει η προπώληση. Θα κάνω επίσης τον ρόλο του δικηγόρου στο ‘‘Chicago the Musical’’, ενώ υπάρχουν και δύο ταινίες στα σκαριά που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμες. Σύντομα περιμένουμε να δούμε στις αίθουσες μια καινούργια ταινία, η οποία είναι πραγματικά ένα θαύμα. Είναι η πιο δύσκολη χρονιά, πολυπαραγωγική σε όλα τα μέτωπα...».

Διαβάστε ακόμη