Παπαδημητρίου: Έχω στα συρτάρια μου 110 τραγούδια, αλλά δεν βρίσκω ερμηνευτές

Kάθε φορά που συνοµιλώ µε τον Δηµήτρη Παπαδηµητρίου, επιβεβαιώνω την άποψη πως αποτελεί ιδανικό συνεντευξιαζόµενο. Είναι εξαιρετικά επικοινωνιακός, µορφωµένος επί της ουσίας, ενηµερωµένος για όλα όσα αφορούν στη σύγχρονη καθηµερινότητα, δεν αποφεύγει καµία ερώτηση και επιπλέον είναι ένας άνθρωπος απολύτως προσγειωµένος, µε πολύ καλή αίσθηση του χιούµορ.

Και ενώ κανείς θα περίµενε από εκείνον οι σκέψεις και οι ιδέες του να κινούνται σε συντηρητικά επίπεδα, µια και οι µουσικές του «περπατούν» σε πιο κλασικούς δρόµους, παρ’ όλα αυτά καταφέρνει πάντα να µας εκπλήσσει. Αφορµή γι’ αυτήν τη συζήτησή µας στάθηκαν δύο ιδιότυπες συναυλίες που θα δώσει στις 15 και 16 Φεβρουαρίου, στη Στέγη.

Σε αυτές τις δύο βραδιές ο ίδιος θα παίξει τον ρόλο του συνθέτη που ζητά τη βοήθεια του κοινού. Πιστεύει, εξάλλου, πως όλα έχουν και τη θετική πλευρά τους, γι’ αυτό και, όπως µας αποκαλύπτει, σκοπεύει να προτείνει στην ΕΡΤ να φιλοξενήσει ένα µουσικό ριάλιτι που στόχο θα έχει τη βελτίωση του επιπέδου και της τεχνικής νέων καλλιτεχνών!

Μαθαίνουµε ότι ετοιµάζετε µια… interactive συναυλία στη Στέγη; Θα µας εξηγήσετε περί τίνος πρόκειται;

Είναι µια συναυλία µε γενικό τίτλο «Οι πλανόδιοι των ονείρων», στη διάρκεια της οποίας θα παρουσιάσω 12 νέες «Συµφωνικές Μινιατούρες», δηλαδή αυτόνοµα συµφωνικά έργα µικρής διάρκειας. Οµως, καθώς έγραφα το δεύτερο έργο, είχα ήδη στο µυαλό µου το τρίτο και αυτή η ίδια αίσθηση συνεχίστηκε µέχρι και το τελευταίο. Αυτό σηµαίνει, λοιπόν, πως πρόκειται για έργα που τα συνδέει κάτι. Αυτό το κάτι δεν µπόρεσα εγώ να το εκφράσω µε λόγια, οπότε προσκαλώ το κοινό να το κάνει. Μετά το τέλος της συναυλίας ο καθένας µπορεί να γράψει µια µικρή ιστορία που θεωρεί ότι ταιριάζει µε αυτά τα κοµµάτια, να µου τη στείλει και εγώ θα επιλέξω µία η οποία θα ενσωµατωθεί στο έργο ως το λιµπρέτο του.

Σαν να λέµε, δηλαδή, ότι ζητάµε τη βοήθεια του κοινού και γίνεστε για µια βραδιά… ριάλιτι συνθέτης;

Ακριβώς. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, εξάλλου, ανακάλυψα ένα µεγάλο µυστικό: πως τα ριάλιτι γεννιούνται εξαιτίας της ένδειας ιδεών και φαντασίας. Και πως δεν είναι καταδικασµένα να έχουν κατώτερης ποιότητας αποτέλεσµα, όπως συµβαίνει µε τα ριάλιτι που έχουµε δει µέχρι σήµερα. Εγώ, για παράδειγµα, έχω µια ιδέα και θα την προτείνω, να κάνουµε ένα ριάλιτι στην ΕΡΤ στο οποίο οι µεγάλοι συνθέτες της εποχής µας θα διδάσκουν νέους µουσικούς και τραγουδιστές µε ποιον τρόπο πρέπει να αποδίδονται τα έργα τους. Ολη αυτήν τη διαδικασία, η οποία µπορεί να διαρκεί κάποιες εβδοµάδες, µέχρι την τελειοποίηση του µουσικού αποτελέσµατος, θα έχει την ευκαιρία να την παρακολουθήσει και το κοινό. Το έπαθλο σε αυτό το ριάλιτι θα είναι η γνώση και η µουσική επάρκεια.

Για να µπορέσει κάποιος να επικοινωνήσει µε το κοινό, πρέπει να χρησιµοποιεί απαραίτητα τους σύγχρονους κώδικες;

Δεν πιστεύω ότι οφείλει κανείς να κάνει οπωσδήποτε κάτι συγκεκριµένο. Πολλές φορές όµως η εξέλιξη σού ανοίγει πόρτες σε κόσµους που δεν είχες φανταστεί ποτέ.

Επιµένετε, πάντως, στη σύνθεση νέων µουσικών έργων. Η πρωτογενής µουσική δηµιουργία στην Ελλάδα θεωρείτε πως κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα;

Θα έλεγα πως κινείται σε πολύ καλύτερα επίπεδα από ποτέ. Δυστυχώς, όµως, υπάρχει παράλληλα και τεράστια απροθυµία να ακουστούν.

Πάντως η σχέση του ελληνικού κοινού µε πιο ποιοτικές ψυχαγωγικές προτάσεις δείχνει να έχει ισχυροποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Πού αποδίδετε αυτό το φαινόµενο;

Υπάρχει πράγµατι µια στροφή προς τη σοβαρότητα, υπό τον όρο ότι αυτή η σοβαρότητα δεν εµπεριέχει άρνηση της ζωής και ακαδηµαϊκότητα, που είναι περίπου το ίδιο. Παρατηρώ ότι η ανεξάρτητη µουσική σκηνή στην Αθήνα είναι από τις πιο δυνατές στην Ευρώπη, παρ’ όλα αυτά το κύριο κοινωνικό κοµµάτι εξακολουθεί να κωφεύει και να µην ασχολείται. Υπάρχουν λοιπόν καλοί συνθέτες, στιχουργοί και τραγουδιστές σήµερα, αλλά δεν ακούγονται, διότι, όπως είπαν και οι Εγγλέζοι, «ο σπουδαιότερος πίνακας ζωγραφικής στη ζούγκλα δεν υφίσταται», καθώς δεν υπάρχει κανείς να τον δει. Και για όλο αυτό µεγάλη ευθύνη φέρουν και τα ΜΜΕ. Γιατί στην εποχή µας, αν κάτι δεν κατονοµαστεί από µαζικά µέσα γενικής αποδοχής, δεν παρουσιαστεί, δεν φωτιστεί, είναι σαν να µην υπήρξε. Δηλαδή αν τα «Κίτρινα Γιλέκα» δεν παρουσιάζονταν, δεν θα µαθαίναµε ποτέ την ύπαρξή τους.

Το τραγούδι γιατί το εγκαταλείψατε;

∆εν το εγκατέλειψα. Εχω στα συρτάρια µου περίπου 110 τραγούδια. ∆εν σταµάτησα ποτέ να γράφω τραγούδια, αλλά δεν βρέθηκαν ερµηνευτές πρόθυµοι να τα τραγουδήσουν. Απορώ τι ακριβώς θέλουν για να τραγουδήσουν... Ενώ πολλοί είναι αυτοί που σε συναντήσεις µας µου εκφράζουν την επιθυµία να τα ακούσουν και να τα ερµηνεύσουν, στη συνέχεια εξαφανίζονται... Μάλλον είναι µπερδεµένοι οι Ελληνες τραγουδιστές.

Στον δεύτερο κύκλο της δηµοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Λόγω Τιµής» θα δώσετε νέες συνθέσεις και τραγούδια;

Ναι, βέβαια. Δεν έχω γράψει όµως ακόµη κάτι, γιατί δεν έχω διαβάσει το σενάριο των νέων επεισοδίων. Το τραγούδι των τίτλων, πάντως, το «Χρώµα δεν αλλάζουνε τα µάτια», δεν νοµίζω πως θα το αλλάξουµε. Είναι άλλωστε τόσο προφητικό…

Είστε υπέρ της αναβίωσης παλαιότερων επιτυχηµένων «συνταγών»;

Μερικά φαγητά όταν ξαναζεσταίνονται γίνονται πιο νόστιµα και άλλα πάλι χαλάνε… Και το ζέσταµα έχει και αυτό την τέχνη του. Το «Λόγω Τιµής» δεν το φοβάµαι, γιατί έχει να κάνει µε το παρόν και το µέλλον.

Επιστρέψατε προσφάτως στην ΕΡΤ ως µέλος του νέου Διοικητικού Συµβουλίου. Ποια είναι τα βασικά προβλήµατα που πρέπει να λυθούν στη δηµόσια τηλεόραση;

Σε πρώτη φάση θεωρώ πως θα έπρεπε να δούµε αν το γράµµα Ρ, που αντιστοιχεί στο 1/3 της λέξης ΕΡΤ, καταλαµβάνει το ίδιο κοµµάτι στον συνολικό προϋπολογισµό. Η ανισορροπία στα οικονοµικά είναι τεράστια, αβυσσαλέα. Τώρα αρχίζουµε να µιλάµε για τον προϋπολογισµό, οι προθέσεις είναι καλές και ελπίζω πως θα εξορθολογιστούν τα πράγµατα. Το playlist στο ραδιόφωνο, πάντως, το καταργήσαµε ήδη.

Πιστεύετε ότι µε τους κατάλληλους ανθρώπους στο τιµόνι η ελληνική ραδιοφωνία και τηλεόραση µπορούν να απεξαρτηθούν από τα κέντρα εξουσίας και να διαδραµατίσουν έναν ουσιαστικό ρόλο στην ενηµέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών;

Επειδή παρακολουθώ τηλεόραση, έχω την άποψη ότι η ΕΡΤ στη χειρότερη µορφή της βρίσκεται σε κατηγορία ποιοτικά ανώτερη από το πλουσιότερο ιδιωτικό κανάλι. Κατά τα άλλα, προσωπικά τάσσοµαι υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας της ΕΡΤ. Μακάρι κάποτε κάποιοι τολµηροί να την οδηγήσουν σε αυτόν τον δρόµο, ο οποίος θα της εξασφαλίσει και τη µακροβιότητα και την εµπορικότητα και δεν θα θυµώνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις όταν δεν µπορούν να την ελέγξουν αρκετά. Παρ’ όλα αυτά νοµίζω ότι ακόµη και την όποια πολιτική υποστήριξη η ΕΡΤ την κάνει πολύ πιο σεµνά από κάποια άλλα κανάλια. Και δεν καταλαβαίνω γιατί επιτρέπεται να ντιλάρει πολιτικά ο κάθε επιχειρηµατίας ιδιωτικού καναλιού και όχι η ΕΡΤ.

Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναµη και όρεξη να δηµιουργείτε και να αναλαµβάνετε παράλληλα απαιτητικούς θεσµικούς ρόλους;

Αµα τα δεις όλα σαν χόµπι, περνάς καλά. Δεν αντιµετωπίζω τίποτα απ’ όσα κάνω ως δουλειά, τα κάνω όµως όλα µε επαγγελµατισµό.

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram