Σταύρος Σιόλας: «Με φοβίζει η έλλειψη ενσυναίσθησης, η σκληρότητα και ο συντηρητισμός που υιοθετούμε»

Ο Σταύρος Σιόλας είναι ένας καταξιωμένος τραγουδοποιός και τραγουδιστής, με παραδοσιακή μουσική ρίζα αλλά και με σύγχρονη αισθητική. Αντλεί την έμπνευσή του από την παράδοση, το λυρισμό και τη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία. Αφορμή για τη συνέντευξή μας στάθηκε το νέο του single «Η δική μας σειρά», το οποίο κυκλοφορεί από την Panik Oxygen και μας καλεί σε προσωπικές υπερβάσεις, αφού είναι «η δική μας σειρά» ν' αντισταθούμε σε όσα και όσους μας καταπιέζουν, είναι «η δίκη μας σειρά» να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

«Το τραγούδι αυτό είναι ένα σκληρό τραγούδι σε αντίθεση με τα άλλα μου τραγούδια γιατί καταδεικνύει την ασχήμια αντί για την ομορφιά. Σκοπός του είναι να ξεμπροστιάσει τους ψευδοευεργέτες που μας εκμεταλλεύονται μαζικά ή ατομικά σε διάφορα επίπεδα της ζωής μας και να μας παρακινήσει να τους αντιληφθούμε και να τους εξαλείψουμε. Καταδεικνύει την ασχήμια γιατί αφαιρώντας την απομένει η ομορφιά. Το κομμάτι αυτό προέρχεται από έναν δίσκο που θα κυκλοφορήσει το χειμώνα σε στίχους του Ηλία Μάστορη και μουσική δική μου, όπου τα τραγούδια θα ερμηνεύουν οι Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μελίνα Κανά, Γιώτα Νέγκα, Ερωφίλη, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Στρατάκης, Μελίνα Ασλανίδου κι εγώ» λέει, χαρακτηριστικά, ο Σταύρος Σιόλας στο ethnos.gr

Πανδημία, πόλεμος, γυναικοκτονίες, οικολογική κρίση, οικονομικές δυσκολίες. Πού στρέφεται ένας καλλιτέχνης για ν' αντλήσει έμπνευση σε τόσο αντίξοες συνθήκες; «Η Τέχνη έχει τους δικούς της κανόνες. Οι αντίξοες συνθήκες ίσα - ίσα πλουτίζουν τη δεξαμενή από την οποία αντλεί έμπνευση και θεματολογία ένας καλλιτέχνης, όπως συνέβαινε πάντα με τον ανθρώπινο πόνο και την κακουχία. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Τέχνη καπηλεύεται τις συμφορές των ανθρώπων αλλά επιχειρεί να τις μετουσιώσει σε κάτι εποικοδομητικό που θα τις απαλύνει και θα βοηθήσει τους ανθρώπους να τις διαχειριστούν και να μην νιώθουν αποξενωμένοι μέσα σ’ αυτές. Να τους λυτρώσει δηλαδή» απαντά.

Η δημιουργική διαδικασία ασκεί πάντα σ' εκείνον την ίδια γοητεία και του προκαλεί το ίδιο αίσθημα πληρότητας και έξαψης. «Πρέπει να πω όμως ότι μεγαλώνοντας ικανοποιούμαι λίγο πιο δύσκολα απ’ το αποτέλεσμα και αποζητώ μια κάποια έκπληξη μέσα σ’ αυτό! Γι’ αυτό και προσπαθώ ν' ανοιχτώ σε περισσότερα είδη μουσικής και να ενορχηστρώνω πειραματικά ή να ζητάω από άλλους συναδέλφους να μου προσφέρουν τον ήχο τους. Αυτός είναι και ένας λόγο που τα τραγούδια μου είναι τόσο διαφορετικά και δεν επαναλαμβάνομαι κι ας μου ζητούν διαρκώς να γράψω κάτι σαν τα "Διόδια" ή σαν το "Κάθε Φορά". Εγώ όμως έγραψα το "Σαν Χουάν" και το τελευταίο τραγούδι που έγραψα για τον Νίκο Ψημίτη και θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο ανήκει στον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής» υπογραμμίζει. 

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει σήμερα στην ελληνική κοινωνία;

Με φοβίζουν πολλά αλλά πιο πολύ η ευκολία, για μην πω ικανοποίηση, με την οποία επιδίδεται στην ανθρωποφαγία. Η έλλειψη ενσυναίσθησης, η σκληρότητα και ο συντηρητισμός που φαίνεται να υιοθετούμε από τις δυτικού τύπου σκληροπυρηνικές καπιταλιστικές κοινωνίες.

Η μουσική πραγματικότητα σήμερα πώς σας φαίνεται; Αρκεί το ταλέντο για να κάνει κάποιος καριέρα;

Ναι, αλλά περιορισμένη. Πρέπει κάποιος να έχει παρέες και γνωριμίες. Μπορεί δηλαδή να φτάσει ως ένα σημείο αλλά χωρίς παρέες και λεφτά υπάρχει ένα ταβάνι. Η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο δύσκολη για τους πρωτοεμφανιζόμενους.

Η πορεία σας, σε σχέση με αυτό που ονειρευόσασταν, έχει τη διαδρομή που θα θέλατε;

Αυτή είναι ερώτηση παγίδα για έναν καλλιτέχνη που έχει ανάγκη το κοινό και τη δημόσια προβολή για να συνεχίσει να υπάρχει. Ποτέ δεν είναι αρκετό κανένα από τα δύο. Η διαδρομή, όμως, είναι ωραία και ανοδική για μένα. Κατάφερα περισσότερα απ’ όσα ονειρευόμουν αλλά και λιγότερα. Το μέλλον είναι μπροστά και άγνωστο κι εγώ είμαι ευγνώμων για όσα έχω καταφέρει ως τώρα!

Έχετε σκεφτεί πώς θα ήταν η καθημερινότητά σας αν δεν είχατε πάρει τον δρόμο της μουσικής;

Όχι ιδιαιτέρως, δεν βρίσκω και πολύ νόημα σε τέτοιου είδους υποθετικές αναζητήσεις. Αν δεν είχα πάρει το δρόμο της μουσικής σημαίνει ότι δε θα μου ήταν σημαντικό, συνεπώς θα έκανα τότε κάτι άλλο που θα μου ήταν σημαντικό!

Τι βάζετε πρώτο, τα επαγγελματικά ή την προσωπική σας ζωή;

Την προσωπική μου ζωή θα έλεγα κι εννοώ την καθημερινότητα μου γι’ αυτό και δεν τη διαχωρίζω απολύτως απ’ την επαγγελματική αφού αποτελεί μέρος της. Προσπαθώ η μία να μην ενοχλεί την άλλη.

Aν σας έδινα ένα μαγικό λυχνάρι και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσετε τρεις ευχές, ποιες θα ήταν αυτές;

Ν' αποκατασταθεί η υγεία τριών ανθρώπων. Θα μπορούσα να ευχηθώ να βγάλω πολλά λεφτά ή να αποκτήσω περισσότερη δόξα (τα οποία δεν τα περιφρονώ καθόλου) ή και κάτι άλλο που θεωρητικά θα βελτίωνε την ποιότητα της ζωή μου ή θα με έκανε ευτυχισμένο (δεν πιστεύω καθόλου πως η δόξα και τα λεφτά αποτελούν εγγύηση ευτυχίας ή ότι αυτά που νομίζουμε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους θα εκπληρώσουν πραγματικά το στόχο τους) όμως τη στιγμή που υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι στη ζωή μου που ταλαιπωρούνται με θέματα υγείας θα αξιοποιούσα σ’ αυτούς τις ευχές μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ευημερία των αγαπημένων σου δεν είναι αλτρουισμός, είναι ιδιοτέλεια.

Πώς αποφορτίζεστε από μια δύσκολη μέρα συνήθως; Υπάρχει κάποιο μέρος που πάτε όταν θέλετε να χαθείτε απ’ όλους και απ’ όλα;

Μ’ αρέσει να πηγαίνω στους Αέρηδες στην Πλάκα, αλλά συνήθως καταφεύγω στις μουσικές μου ή σε κάποιο βιβλίο. Άλλες πάλι φορές αναζητώ θαλπωρή στην παρέα των φίλων μου ή στην αγκαλιά του ανθρώπου μου.