Νατάσσα Μποφίλιου: Πιο πολύ από τρέλα παντρεύτηκα

Ένα βράδυ χαλαρό, στο σαλόνι ενός σπιτιού, µε καλή παρέα και τραγούδια που αγαπήσαµε και µας καθόρισαν: αυτή είναι η νέα µουσική πρόταση της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέµη Καραµουρατίδη και του Γεράσιµου Ευαγγελάτου, που φιλοξενείται από προχθές στον νέο χώρο της µουσικής σκηνής «Κρεµλίνο», στη βιοµηχανική περιοχή του Πειραιά. Ακούγεται, και είναι πράγµατι, πολύ απλή αυτή η πρόταση για µια επιτυχηµένη ερµηνεύτρια που έχει γεµίσει στάδια και θέατρα και έχει πρωταγωνιστήσει σε µεγάλες µουσικές παραστάσεις όπως το περσινό, εντυπωσιακό, οµολογουµένως, «Μπελ Ρεβ».

Από την άλλη πλευρά, όµως, ποιος δεν έχει ανάγκη από µια περίοδο αποφόρτισης και επιστροφής στα λιτά, στα αληθινά, στις όµορφες αναµνήσεις από το παρελθόν; Γι’ αυτό το παρελθόν λοιπόν, µε τις γλυκές και τις σκοτεινές στιγµές του, µιλά η Νατάσσα Μποφίλιου, αποκαλύπτοντας εικόνες και συναισθήµατα του δυναµικού κοριτσιού που εξελίχθηκε σε µια συνειδητοποιηµένη γυναίκα έχοντας πάντα έναν στόχο: να είναι χρήσιµη πρώτα ως άνθρωπος και έπειτα ως καλλιτέχνις και να µην επιτρέπει σε κανέναν να της κλείνει το στόµα.

Ίδια παρέα, νέα µουσική παράσταση. Τι µπορεί να ανανεώνει την κοινή έµπνευση τριών ανθρώπων που συνεργάζονται αδιάκοπα επί πολλά χρόνια;

Η πολύ καλή επικοινωνία που έχουµε µεταξύ µας. Η έµπνευσή µας προέρχεται από ερεθίσµατα που παίρνουµε από τον έξω κόσµο. Είναι κοµµάτια από αυτά που µας επηρεάζουν αλλά που µε έναν µαγικό τρόπο αποτελούν για µας κοινή συνισταµένη. Γιατί µπορεί ο καθένας µας να προέρχεται από διαφορετικό περιβάλλον, υπάρχει όµως κάτι στην αισθητική µας, στην ψυχή µας και στον τρόπο που αντιλαµβανόµαστε τον κόσµο, που µ’ έναν τρόπο, οι διαφορετικές αναφορές µας έρχονται και κλειδώνουν σ’ έναν κοινό τόπο.

Σ’ αυτή τη σχέση υπάρχουν απαράβατοι κανόνες;

Ναι. Έχουµε υποσχεθεί πως δεν θα καταπιέσουµε ποτέ ο ένας τον άλλο προκειµένου να ικανοποιηθεί η επιθυµία του ενός. Συντονιζόµαστε στο κοινό όραµα. Για παράδειγµα στη νέα µας παράσταση είπαµε αρχικά να φέρουµε ο καθένας από τριάντα αγαπηµένα µας τραγούδια. Συµπέσαµε σε ελάχιστα. Συµπέσαµε όµως σε δηµιουργούς και στην αίσθηση των τραγουδιών. Απ’ αυτά που είχαµε βάλει στις αρχικές λίστες µας, τελικά, δεν βάλαµε κανένα στο πρόγραµµα. Γιατί επιλέξαµε τα κοµµάτια που ενώνουν τις επιλογές και των τριών µας. Αυτό µας εκπλήσσει κι εµάς τους ίδιους.

Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην απόφαση να φτιάξετε ένα πρόγραµµα που δεν βασίζεται στο ρεπερτόριό σας αλλά σε επιλογές τραγουδιών άλλων δηµιουργών;

Ήταν µια ανάγκη και των τριών µας η οποία προέκυψε εντελώς αυθόρµητα. Ύστερα  από τόσα χρόνια που δουλεύουµε µαζί, και λόγω της στενής προσωπικής µας σχέσης φυσικά, κάποια πράγµατα προκύπτουν σαν κοινή ανάγκη χωρίς να το συνεννοηθούµε. ∆εν είπαµε δηλαδή ποτέ «θα κάνουµε αυτό». Μετά την περσινή µας παράσταση, το «Μπελ Ρεβ», που ήταν ένα πολύ µεγάλο πράγµα βασισµένο στο ρεπερτόριό µας, ένα όνειρό µας που έγινε πραγµατικότητα, θέλαµε να βρούµε κάτι πιο γήινο. Την ίδια ανάγκη δηλαδή που έχουµε µετά το τέλος κάθε µεγάλης µας συναυλίας να µαζευτούµε σ’ ένα σπίτι, να παραγγείλουµε σουβλάκια, να φάµε και να συζητήσουµε για να αποφορτιστούµε. Το καινούργιο µας πρόγραµµα λοιπόν σου δηµιουργεί αυτή τη αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο σαλόνι ενός σπιτιού. Θα µαζέψουµε τους φίλους µας, την µπάντα µας, και θα παίξουµε τραγούδια που αγαπάµε, χαλαρά, χωρίς προσπάθεια να εντυπωσιάσουµε κανέναν. Γι’ αυτό εξάλλου και αναζητήσαµε έναν χώρο µικρότερο από αυτούς που παίζαµε τα τελευταία χρόνια. Και έχουµε τη µεγάλη χαρά να κάνουµε πρεµιέρα σε έναν ανακαινισµένο χώρο που ανοίγει τις πόρτες του. Έχουµε πολλά χρόνια να παίξουµε ένα πρόγραµµα χωρίς κανένα δικό µας τραγούδι και αυτό µας αγχώνει λίγο. Από την άλλη όµως µας αρέσει πάρα πολύ γιατί νιώθουµε τεράστια οικειότητα µε αυτά τραγούδια. Ξεχνάµε ότι βρισκόµαστε στη σκηνή. Μερικές φορές µάλιστα πιάνω τον εαυτό µου να τραγουδά µ’ έναν τρόπο διαφορετικό.

Πώς ήταν η Νατάσσα Μποφίλιου στα 16 της; Πώς φερόταν, τι φορούσε, τι µουσική άκουγε;

Α, αυτό θα το δείτε στην παράσταση, γιατί προβάλλουµε ένα κολάζ µε παλιές µου φωτογραφίες. Να υπογραµµίσουµε βέβαια πως µόνο εγώ από τους τρεις µας δεν κώλωσα να βγάλω στη φόρα αυτές τις φωτογραφίες. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν έχω και µεγάλες αλλαγές από τότε. Αν εξαιρέσεις ότι είχα πιο σκούρα µαλλιά και είµαι πλέον πιο αδύνατη, η έφηβη Νατάσσα µοιάζει πολύ µε τη σηµερινή. Όσον αφορά στη µουσική, πέρασα τη ροκ φάση της εφηβείας, µε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλο, Doors και Led Zeppelin αλλά πάντα ήταν µέσα στις επιλογές µου τα τραγούδια των σηµαντικών Ελλήνων συνθετών. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου έπαιζαν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος κ.ά., µε πήγαιναν οι γονείς µου σε συναυλίες Μαχαιρίτσα, Πυξ Λαξ κ.ά. Αργότερα, όταν πήγα στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας µπήκε στη ζωή µου και η τζαζ. Γενικά όµως δεν έχω αλλάξει πολύ  µεγαλώνοντας. Εχω τους ίδιους φίλους εδώ και χρόνια, και αυτό µου αρέσει, γιατί στη ζωή µου λειτουργώ κυρίως µε σταθερές.

Συναισθηµατικές διακυµάνσεις, ξεσπάσµατα, δεν είχες στην εφηβεία σου;

∆εν πέρασα άγρια εφηβεία. Ευτυχώς, γιατί εγώ τις ψυχολογικές εκρήξεις δεν µπορώ να τις διαχειριστώ εύκολα. Τη µεγαλύτερη ψυχολογική δυσκολία τη βίωσα στα χρόνια που φτιαχνόµασταν µέσα στη µουσική, την περίοδο δηλαδή που χτίζαµε, µε πολύ κόπο, αυτό που είµαστε σήµερα. Υπήρξε µια επταετία που δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γίνεται, ένιωσα σαν παρατηρητής της ζωής µου και ήταν για µένα µια πιο σκοτεινή περίοδος. Κατάφερα όµως και τα διαχειρίστηκα µε τη βοήθεια και τη στήριξη των δικών µου ανθρώπων.

Πραγµατοποιήθηκαν τα εφηβικά σου όνειρα και ποια ήταν η µεγαλύτερη απογοήτευση που ένιωσες µεγαλώνοντας;

Εγώ έχω ένα καλό το οποίο λειτουργεί και ως αυτοάµυνα: δεν ονειρεύοµαι µεγάλα πράγµατα. Πάω για τα µεγάλα αλλά χωρίς να έχω συγκεκριµένο στόχο. Θέλω να είµαι ορεξάτη, να έχω δίπλα µου την οικογένειά µου και τα φιλαράκια µου. Από κει και πέρα είµαι ανοιχτή στα ωραία. Τη µεγαλύτερη απογοήτευση την πήρα όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν φέρονται όλοι οι άνθρωποι σαν κι εµένα. Για πάρα πολλά χρόνια απορούσα µε τη συµπεριφορά κάποιων ανθρώπων τους οποίους θεωρούσα καλά παιδιά. Τελικά συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι, κάποιες φορές, είναι έτοιµοι για το χειρότερο.

Παντρεύτηκες πριν από λίγους µήνες. Ήταν κι αυτό µέσα στα εφηβικά όνειρα ή απλώς προέκυψε;

Όχι, δεν ήταν όνειρο. Απλά θέλαµε µε τον άντρα µου, επειδή είµαστε πολλά χρόνια µαζί, να κάνουµε ένα µεγάλο πάρτι µε τους φίλους µας τη µέρα που είχαµε την επέτειό µας. Και ήταν η καλύτερη βραδιά της ζωής µας. ∆εν υπήρχε όµως καµιά συµβατική διάθεση σε όλο αυτό. Πιο πολύ από τρέλα το κάναµε…

Είναι γνωστό ότι είσαι βαθιά και συνειδητά πολιτικοποιηµένη από µικρή ηλικία. Όλο αυτό προήλθε από µια ανάγκη σου να πιστεύεις σε κάτι µεγάλο, δυνατό;

Όχι, απλά είναι η φύση µου τέτοια. Για µένα η ιδεολογία είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή µου. Ο στόχος µου είναι να είµαι ένας άνθρωπος µε ιδέες τις οποίες πιστεύω βαθιά και παλεύω γι’ αυτές. Η ιδεολογία όµως θέλει καθηµερινό αγώνα. Πρώτα απ’ όλα απαιτεί αγώνα µε τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάθε άνθρωπος είναι έτσι φτιαγµένος έτσι ώστε να µπορεί να εξυπηρετήσει και το χειρότερο και το καλύτερο. Για να µπορέσει να πάει στο καλύτερο, θέλει κότσια, δύναµη, δουλειά καθηµερινή, θέλει επιλογή. Εγώ έχω επιλέξει από µικρή να γίνω ένας άνθρωπος χρήσιµος στην κοινωνία.

Πώς βλέπεις τη σχέση των νέων παιδιών µε την πολιτική σήµερα;

Από το ξέσπασµα της κρίσης και µετά βλέπω τους νέους πιο συνειδητοποιηµένους πολιτικά. Καταλαβαίνουν πλέον ότι αυτό που συµβαίνει πολιτικά επηρεάζει τη ζωή τους. Αυτό βέβαια δεν σηµαίνει ότι κάνουν σωστές επιλογές και ότι επιλέγουν πάντα τον σωστό δρόµο. Ωστόσο υπάρχει µεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγµατα απ’ ό,τι πριν από λίγα χρόνια. Αντιλαµβάνονται περισσότερο πλέον ότι το πολιτικό είναι απολύτως προσωπικό. Και το προσωπικό είναι απολύτως πολιτικό.

Πώς ένιωσες για τις επιθέσεις που δέχτηκες πέρυσι µε αφορµή µια συνέντευξή σου στην οποία τοποθετήθηκες πολιτικά;

Πολλές φορές στον γραπτό λόγο κάποια πράγµατα αποτυπώνονται διαφορετικά απ’ αυτό που εννοείς στην πραγµατικότητα. Στη συγκεκριµένη περίπτωση νοµίζω ότι κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να χρησιµοποιηθούν τα δικά µου λόγια, η άποψή µου, για να εξυπηρετήσουν δικούς τους σκοπούς ή απλά για να γίνει ντόρος. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, κυρίως µε πείραξε ο σεξισµός που βολεύει πολλούς, ότι είµαι δηλαδή µια ξανθιά, ηλίθια τραγουδίστρια, αλλά ένιωσα ότι δεν υπάρχει λόγος να απαντήσω σε ανθρώπους που δεν εκτιµώ ούτως ή άλλως. Όταν συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι που µιλούν για µένα µ’ αυτόν τον τρόπο ούτε µε γνωρίζουν, ούτε ξέρουν ποια είµαι, ούτε ποιες είναι οι απόψεις µου -γιατί οι απόψεις δεν µπορούν να αποτυπωθούν σ’ έναν τίτλο ή ένα τσιτάτο- σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέµαι. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις. Το µόνο σίγουρο είναι πως όλο αυτό ήταν περιττό. Οµολογώ πως στην αρχή σκέφτηκα «τι θέλω και µιλάω». Αλλά µετά µου γύρισε το µυαλό και είπα «όχι, θα µιλάω, δεν θα επιτρέψω σε φερέφωνα να µου απαγορεύουν να λέω ό,τι πιστεύω».

Θεωρείς ότι η δηµόσια έκφραση πολιτικών πεποιθήσεων και σκέψεων µπορεί να διαταράξει τις σχέσεις του καλλιτέχνη µε το κοινό του;

Εγώ όταν τοποθετούµαι δηµόσια έχω πάντα έναν στόχο ανθρωπιστικό. ∆ηλαδή, ασχέτως µε τις δικές µου πολιτικές πεποιθήσεις, θα µιλήσω για πράγµατα που πιστεύω ότι θα περάσουν ένα θετικό µήνυµα. ∆εν θα τοποθετηθώ ούτε θα υπερασπιστώ τη γραµµή ενός πολιτικού κόµµατος. Όσον αφορά στην επίµαχη εκείνη συνέντευξη, θεώρησα πως θα ήταν υποκρισία από µέρους µου να µην απαντήσω σε δυο-τρεις πολιτικές ερωτήσεις που µου έγιναν από έναν δηµοσιογράφο µιας πολιτικής εφηµερίδας. Στο Facebook όµως οι τοποθετήσεις µου δεν είναι πολιτικές. Αν µε ρωτήσεις τι ψηφίζω, βεβαίως και θα σου απαντήσω. Οµως δεν έχω καµία πρόθεση να λειτουργώ ως πολιτικός καθοδηγητής ούτε είναι στόχος µου να εκφράζοµαι δηµόσια πολιτικά. 

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram