Από το σκοτάδι στο φως: Ζήσαμε μία βραδιά στον μυσταγωγικό κόσμο της Imany, με οκτώ τσέλo επί σκηνής

Μια από τις πιο σημαντικές και μοναδικές φωνές της γαλλικής σόουλ, η Imany επέστρεψε στην Αθήνα, μετά την εντυπωσιακή υποδοχή που της επιφύλαξε το ελληνικό κοινό, το οποίο χειροκροτούσε και χόρευε όρθιο μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών τον περσινό Μάϊο, αλλά και τη συγκίνηση που προκάλεσαν τα λόγια της για το πώς η Ελλάδα συμβολίζει για εκείνη την αρχή της επιτυχίας της. Η μουσική ήταν πάντα η απόλυτη αγάπη της, αν και οι γονείς της είχαν άλλα επαγγελματικά σχέδια για εκείνη. 

Ως παιδί, συνήθιζε να ερμηνεύει τραγούδια της Whitney Houston, ενώ ο χαρακτηριστικός τόνος της φωνής της αποπνέει ευαισθησία και συναισθηματισμό. Γεννήθηκε στη Μασσαλία, με τ' όνομα Nadia Mladjao. Στα είκοσι δύο της χρόνια πήγε να ζήσει στην Αμερική, όπου εργάστηκε για σχεδόν μία δεκαετία ως μοντέλο στη Νέα Υόρκη. Το πάθος της, ωστόσο, παρέμενε πάντα η μουσική. Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και τραγουδιού που είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην αποκάλυψη του ταλέντου της και των δυνατοτήτων των φωνητικών της χορδών. «Η μόδα μου έμαθε πώς να δέχομαι την απόρριψη και η μουσική μου έμαθε πώς να δουλεύω σκληρά για την αποδοχή» έχει πει η ίδια σε μία παλαιότερη συνέντευξή της. 

Η προερχόμενη από τα νησιά Κομόρες μουσικός εισέβαλε στη διεθνή μουσική σκηνή με το άλμπουμ «The Shape Of A Broken Heart», το οποίο περιέχει το τραγούδι «You Will Never Know» που έγινε πραγματική επιτυχία. Η τότε νεαρή Imany δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι η δική της μουσική θ' ανέβαινε στην κορυφή των charts, όπως τα είδωλα που θαύμαζε. «Δεν νομίζω ότι κανείς θα μπορούσε να το προβλέψει» έχει αναφέρει. Ένα τέτοιο επαναστατικό κομμάτι αποτελεί σημείο αναφοράς στην καριέρα οποιουδήποτε καλλιτέχνη, ιδιαίτερα σ' έναν έντονα ανταγωνιστικό χώρο όπως η μουσική βιομηχανία. Το κοινό πάντα διψά για νέους ήχους, αλλά με τόσες επιλογές, λίγοι καλλιτέχνες καταφέρνουν ν' αποκτήσουν την προβολή που μπορεί ν' αποκτήσει το τραγούδι τους και να παίζει σε κάθε γωνιά του κόσμου, από τη Μόσχα μέχρι το Σίδνεϊ.

Το «Voodoo Cello», το τρίτο άλμπουμ της, αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της αυτοπεποίθησής της. Ο δίσκος γεννήθηκε από την ιδέα για μια μουσικοθεατρική παράσταση εμπνευσμένη από τις τελετουργικές παραδόσεις βουντού,  όπου η Imany ενσαρκώνει μια ιέρεια της θρησκείας. Ετσι, το βράδυ της Τετάρτης (25/10), στο Christmas Theater, το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να ζήσει μια μυσταγωγική εμπειρία, όπου οι ήχοι του τσέλου συνδιάστηκαν με την εντυπωσιακή φωνή της, προσφέροντας μια συναρπαστική μουσική εμπειρία που αναδεικνύει τη δύναμη και την ενέργεια των γυναικών.

Μέσα από εμβληματικές ποπ επιτυχίες που έχει διασκευάσει η ίδια και όλοι έχουμε τραγουδήσει και χορέψει κατά το παρελθόν («Like a prayer», «Wonderful Life», «Believer», «The a Team», «All the Things She Said», «I'm Still Standing», «Wild World», «Take me to Church» κ.α.), η Imany αφηγείται μια ιστορία που ξεκινά από το σκοτάδι και καταλήγει στο φως. Για να φτάσει ως εκεί, όμως, η ιέρεια πρέπει να πολεμήσει τους δαίμονές της. Έτσι, δημιουργεί τους δικούς της χορούς και τελετουργίες πανω στη σκηνή για να επιτύχει τη γαλήνη και την αρμονία μέσα της. Τα κομμάτια αυτά αποτυπώνουν το πεπρωμένο της. 

Ο εξαιρετικός φωτισμός και οι σκιές που δημιουργούσε, μαζί με τη δεξιοτεχνία, την ενέργεια και το πάθος των νέων μουσικών που έπαιζαν τσέλο -πέντε γυναίκες (Lucie Cravero, Bohdana Horecka, Laure Magnien, Polina Streltsova, Leonore Vedie) και τρεις άνδρες (Rodolphe Liskowitch, Julien Grattard, Octavio Angarita)-, καθώς και η σκηνική τους παρουσία, συνέβαλαν τα μέγιστα σ' ένα άρτιο αποτέλεσμα. Εξάλλου, όπως λένε, ο ήχος του βιολοντσέλου είναι ο πιο κοντινός στην ανθρώπινη φωνή. Τα οκτώ μουσικά όργανα προσέφεραν μια ποικιλία εκφραστικών δυνατοτήτων, ανάμεσα σε χαμηλές και ψηλές νότες. Μερικές φορές, μάλιστα, ακούγονταν σαν χάλκινα πνευστά ή ηλεκτρικές κιθάρες, σχεδόν σαν να ήταν «στοιχειωμένα».

Την τελευταία δεκαετία, η βαθιά φωνή τής Imany έχει προσελκύσει μία αρκετά μεγάλη μερίδα κοινού μ' ένα ρεπερτόριο soul, folk και blues. Από τον θρίαμβο των «Don't Be So Shy» και «You Will Never Know», μέχρι το πρωτότυπο soundtrack για την ταινία «Sous les Jupes des Filles» (French Women), η Imany έχει γνωρίσει μια σειρά από επιτυχίες σε όλο τον κόσμο. Επειτα από ένα διάλειμμα για να ξεκουραστεί από αρκετές μεγάλες διεθνείς περιοδείες αλλά και τη γέννηση των παιδιών της, η ίδια επιστρέφει τώρα στη σκηνή για να συνδυάσει την αξεπέραστη φωνή της, με τους ζεστούς ακουστικούς ήχους μιας ορχήστρας βιολοντσέλων. Μία μοναδική και αξέχαστη συνάντηση. Eνας βαθύς, ζεστός, πλούσιος και συναισθηματικά εκφραστικός ήχος, με μία εντυπωσιακά δυναμική και εξαιρετική φωνή.

Imany: «Το σκοτάδι είναι τρομακτικό, αλλα πρέπει να πιστέψεις στο φως»

Λίγο πριν ολοκληρώσει τη μουσική της παράσταση και αποχαιρετήσει το ελληνικό κοινό, η Imany θέλησε να μοιραστεί μερικά λόγια σχετικά με το νέο της άλμπουμ και την αγάπη που έχει στη χώρα μας. «Πολλοί μπορεί να μην το γνωρίζουν, αλλά το πρώτο μου live ήταν εδώ στην Ελλάδα. Θα είμαι αιώνια ευγνώμων γι' αυτό. Είμαι "στον δρόμο" εδώ και 15 χρόνια και το "Voodoo Cello" ήθελα να το κάνω τα τελευταία δέκα έτη. Ωστόσο, τώρα ήρθε η κατάλληλη στιγμή και γι' αυτό θα χρειαστώ λίγο χρόνο για να εξηγήσω γιατί αποφάσισα να κάνω ένα τόσο ασυνήθιστο σόου. Συνήθως μιλώ για την παιδική μου ηλικία. Ημουν επτά ετών όταν είπα ότι θα γίνω τραγουδίστρια και ο πατέρας μου ήταν εντελώς αντίθετος. Έτσι άκουσα εκείνον και έγινα επαγγελματίας αθλήτρια στη Γαλλία, μετά έγινα μοντέλο, μετά σερβιτόρα και έπειτα μοίραζα φυλλάδια στο δρόμο. Εκανα πολλές διαφορετικές δουλειές για να επιβιώσω αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι τη ζωή πρέπει να τη ζεις. Και μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά οι άνθρωποι έχουμε μόνο μια ζωή και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη.

Ετσι αποφάσισα να γίνω τραγουδίστρια και έκανα τα πάντα για να το καταφέρω. Ήταν δύσκολα αλλά άξιζε τον κόπο. Ζούσα στη Νέα Υόρκη όταν ήμουν 20 ετών, χωρίς καμία στήριξη και το μόνο που με έκανε κάθε πρωί να σηκώνομαι από το κρεβάτι μου ήταν αυτή η πιθανότητα ότι ίσως να μπορέσω να γίνω τραγουδίστρια... και έγινα! Πήγα παντού με τα πρώτα τραγούδια που έγραψα και υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο με μια ανεξάρτητη εταιρεία για το πρώτο μου άλμπουμ "The Shape of a Broken", το οποίο περιέχει το τραγούδι "You Will Never Know".

Επειτα από το πρώτο μου άλμπουμ συνέχισα με μια παγκόσμια περιοδεία και ένα δεύτερο άλμπουμ "Don't be so Shy", έκανα παιδί, μετά δεύτερο παιδί αλλά δεν σταμάτησα ποτέ. Κυνηγούσα συνεχώς ένα όνειρο μέχρι που το σώμα μου κατέρρευσε και το όνειρο έγινε εφιάλτης, ίσως γιατί δεν με προστάτευσα αρκετά, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατέρρευσα και αποφάσισα να σταματήσω το τραγούδι. Ασχολήθηκα με τη φροντίδα του μωρου μου και αποφάσισα ότι αν επιστρέψω θα είναι με τους δικούς μου όρους. Και κάπως ξεκίνησα να τραγουδώ διασκευές και η φωνή μου επανήλθε. Με ρωτούσαν: "Είσαι σίγουρη ότι θες να το κάνεις αυτό;" Και απαντούσα: "Δεν ξέρω, αλλά είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με επαναφέρει στη ζωή". Και έτσι επέστρεψα με αυτό το πρότζεκτ.

Το "Voodoo Cello" με έφερε πίσω στη ζωή. Ξέρετε γιατί; Γιατί το τσέλο είναι ένα υπέροχο μουσικό όργανο, έχει το σχήμα γυναίκας. Και όπως κάθε γυναίκα αν της δώσεις τη δυνατότητα να υπάρξει οι πιθανότητες είναι άπειρες. Είναι μαγικό, μυστικιστικό όργανο. Θελω να πω την ιστορία μιας ιέρειας, γιατί πιστεύω ότι όταν λες της ιστορία ενός ανθρώπου λες και την ιστορία όλης της ανθρωπότητας. Μια ιστορία από το σκοτάδι στο φως. Ναι το σκοτάδι είναι τρομακτικό, αλλα πρέπει να πιστέψεις στο φως. Και να περάσεις από αυτή τη διαδικασία της μεταμόρφωσης και πονάει αλλά στο τέλος υπάρχει το φως. Πιστεύω ότι πάντα φτάνεις στο χειρότερο σημείο προτού γίνει καλύτερη η κατάσταση. Και δεν μπορείς να έχεις το σκοτάδι χωρίς το φως, δεν μπορείς να έχεις το καλό χωρίς το κακό. Αν αποδεχτείς το ποιος είσαι, τοτε οι πιθανότητες είναι αναρίθμητες.

Είχα οκτώ διαφορετικούς μουσικούς που έπαιζαν τσέλο. Και τους είπα: "Είστε πολύ καλοί, αλλά τι θα γίνει αν πάρω τις καρέκλες σας;" Υποτίθεται ότι θα έπαιζαν καθιστοί, αλλά προσπάθησαν, σηκώθηκαν, στην αρχή δεν ήταν χαρούμενοι, έκαναν παράπονα. Αλλά το έκαναν. Σηκώθηκαν, περπατούσαν και χόρευαν, κρατώντας τα μουσικά όργανα μέχρι που έγιναν όλοι "ένα". Και κάθε βράδυ, είναι μια μικρή επανάσταση για εκείνους, για μένα. Και ελπίζω να είναι μια μικρή επανάσταση και για εσάς. Γιατί τι θα γίνει αν γυρίσετε απόψε στο σπίτι σας και ξεφορτωθείτε αυτή την καρέκλα που είναι στο μυαλό σας; Αυτή που λέει: "Είμαι πολύ μεγάλος γι' αυτά, δεν έχω τη δύναμη, δεν έχω τα χρήματα, το υπόβαθρο, είμαι το ένα, είμαι το άλλο". Εκείνο που σας εμποδίζει να γίνετε αυτό που πραγματικά είστε. Πάρτε αυτό το ρίσκο. Ξεκινήσετε να ζείτε.. δοκιμάστε το! Και θα δείτε τι θα συμβεί. Και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν έχετε επιλογή. Εχετε μόνο μια ζωή!

Και τώρα σε αυτό το πρότζεκτ πρέπει να δείτε τους μουσικούς που παίζουν τσέλο. Είναι τοσο ξιπασμενοι! Είναι ασταμάτητοι! Ξεκινήσαμε για μερικές παραστάσεις και πλέον εχουμε πάνω από εκατό συναυλιες σε όλο τον κόσμο και είναι μια ευλογία. Για ένα τέτοιο σόου χρειάζονται τρελοί συνεργάτες που πιστεύουν σε σένα, όπου δεν ξέρουν πού πας αλλά θα σε ακολουθήσουν. Και σήμερα εδώ ήταν μια θεραπευτική τελετουργία, ακόμη και για όσους δεν ξέρατε που ήρθατε. Δεν σας είπε κανείς ότι είναι αυτό γιατί δεν θα είχατε έρθει διαφορετικά... αλλά ξέρετε κάτι; Τώρα έχετε θεραπευτεί».