Y.M.C.A.: Η ιστορία πίσω από το εμβληματικό τραγούδι-ύμνο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας

Εκτός από το κοινό τους όνειρο να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι, οι Village People -και τα έξι μέλη του συγκροτήματος- δεν είχαν πολλά κοινά. Παρόλα αυτά, η υπέρτατη φαντασίωσή τους, μια φαντασίωση για την οποία θα δούλευαν ακούραστα για να την κάνουν πραγματικότητα, θα αποδεικνυόταν αρκετή, για ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον. Αν αναφέρετε το συγκρότημα των Village People, πιθανώς οι αντιδράσεις να είναι κάποια γέλια και περίεργα βλέμματα ή κάποιον να σχηματίζει με τα χέρια του στον αέρα το σχήμα των γραμμάτων Y, M, C και A.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι Village People πούλησαν περισσότερους από 100 εκατομμύρια δίσκους, είχαν τρεις κορυφαίες ποπ επιτυχίες, τέσσερις κορυφαίες χορευτικές/κλαμπ επιτυχίες, περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο (με δύο sold out εμφανίσεις στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, χωρητικότητας 20.789 θέσεων) και γύρισαν μια κινηματογραφική ταινία - το «Can't Stop the Music» το 1980. Απέσπασαν αρκετά βραβεία και υπήρξαν είδωλα της ποπ κουλτούρας, ενώ η μουσική τους έπαιζε παντού: από ντισκοτέκ μέχρι ιατρεία, από underground sex clubs μέχρι bar mitzvahs, από αθλητικές διοργανώσεις μέχρι τα τοπικά εμπορικά κέντρα. Το συγκρότημα όμως κατάφερε και κάτι ακόμη. Όπως παρατήρησε κάποτε ο πρόεδρος της Casablanca Records Neil Bogart, «Είναι μόνο η Donna (Summer) και τα αγόρια (Village People): είναι αυτοί που κρατούν τα φώτα αναμμένα εδώ».

Το πνευματικό τέκνο των Γάλλων/Μαροκινών μουσικών παραγωγών Jacques Morali και Henri Belolo, οι οποίοι είχαν προηγουμένως γίνει γνωστοί με δύο top twenty επιτυχίες για την Ritchie Family - το «Brazil» του 1975 και το «The Best Disco in Town» του 1976 - οι Village People, αποφασίστηκε ότι θα έκαναν αυτό που δεν είχε καταφέρει η Ritchie Family: να ανέβουν στην πρώτη θέση των σημαντικών pop charts του «Billboard».

Το ομώνυμο άλμπουμ των «Village People» ήταν μια συλλογή από μόλις τέσσερα τραγούδια - 22 λεπτά, ηχογραφημένα από μια ομάδα μουσικών και έναν άγνωστο τραγουδιστή. Τα τραγούδια απευθύνονταν σε ένα εξειδικευμένο ακροατήριο που αγόραζε δίσκους: τις γκέι ντισκοτέκ και τους θαμώνες τους. Οι τίτλοι ήταν αυτονόητοι: «Fire Island» (το καλοκαιρινό καταφύγιο των γκέι της ανατολικής ακτής)- «San Francisco (You've Got Me)» (ο πρώτος γκέι προορισμός της δυτικής ακτής)- «Village People» (μια ματιά στους κατοίκους του κατά βάση γκέι Greenwich Village της Νέας Υόρκης)- και «In Hollywood (Everybody is a Star)», η υπόσχεση καλλιτεχνικών επιτευγμάτων στην παγκόσμια πρωτεύουσα της διασκέδασης.

Ο τραγουδιστής/τραγουδοποιός Phil Hurtt ήταν αυτός που έκανε το άλμπουμ να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη απήχηση. Εκείνη την εποχή περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στο «I'll Be Around», μια πρώτης δεκάδας επιτυχιών για τους Spinners, ο Hurtt αναθεώρησε τους αρχικούς στίχους του Peter Whitehead, κάνοντάς τους πιο εύπεπτους για το mainstream κοινό. Δημιούργησε επίσης τις φωνητικές ενορχηστρώσεις και τραγούδησε το κομμάτι-οδηγό πάνω στο οποίο θα τραγουδούσε τελικά το συγκρότημα. Οι Gypsy Lane, ταλαντούχοι μουσικοί από τη Φιλαδέλφεια, δημιούργησαν τη μουσική που ακούστηκε στο πρώτο άλμπουμ των Village People.

Οι Village People αποτελούνταν από έξι μέλη, καθένα από τα οποία ενσάρκωνε ένα δημοφιλές γκέι αρχέτυπο. Ο 21χρονος Victor Willis, ο οποίος ήταν Αφροαμερικανός και ετεροφυλόφιλος, ήταν η αισθαντική φωνή του συγκροτήματος. Ντυμένος, όπως τελικά θα γινόταν, ως αστυνομικός (ξεκίνησε ως καλοντυμένος «disco man»), ο Willis θα συνυπογράψει αρκετές από τις επιτυχίες του συγκροτήματος. Ο 26χρονος Alexander Briley, ο οποίος ήταν επίσης Αφροαμερικανός (και ετεροφυλόφιλος), ανέλαβε τον ρόλο του στρατιώτη/ναύτη (ξεκίνησε ως «παιδί του δρόμου» που φορούσε τιράντες και κουβαλούσε ένα boom box). Ο δεκαεννιάχρονος Felipe Rose, ο οποίος ήταν Lakota Sioux/Πορτορικανός, παρουσιάστηκε ως «Ινδιάνος», ένας ιθαγενής Αμερικανός, και ο 31χρονος David Hodo ήταν ο εργάτης οικοδομών με κράνος και γυαλιά ηλίου. Την ομάδα συμπλήρωσαν ο 27χρονος Glenn Hughes ως ο μηχανόβιος με τα δερμάτινα και ο 25χρονος Randy Jones ως ο καουμπόης. Μόνο ο Willis και ο Rose συμμετείχαν στο LP του «Village People» - με τον Rose να αναφέρεται απρεπώς ως «Felipe 'Indian From the Anvil» (το Anvil ήταν ένα gay sex club της Νέας Υόρκης). Ο Willis είχε φέρει τον Briley, ενώ ο Hodo, ο Hughes και ο Jones ήρθαν μέσω μιας εμπορικής διαφήμισης: «Ζητούνται macho τύποι: Πρέπει να χορεύουν και να έχουν μουστάκι». Και έτσι έκαναν.

Μετά από τρεις μήνες αυστηρών προβών και ενώ το «Macho Man» του 1978 μόλις είχε φτάσει στα καταστήματα, στις 28 Φεβρουαρίου 1978, οι Village People έκαναν το ντεμπούτο τους στο νυχτερινό κέντρο Odyssey του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης - τη ντισκοτέκ που είδαμε στο «Saturday Night Fever». Η παράσταση, η πρώτη μιας εκτεταμένης περιοδείας σε όλη τη χώρα, παρουσίασε τα έξι μέλη του συγκροτήματος με την υποστήριξη μιας εξαμελούς ζωντανής μπάντας: 12 μεταμφιεσμένοι άνδρες που χόρευαν στη σκηνή! Ήταν ένα στοίχημα.

«Κοιτάξαμε το κοινό και όλοι οι άντρες φορούσαν το λευκό κοστούμι του Τζον Τραβόλτα και όλα τα κορίτσια είχαν το χτένισμα της Φάρα Φόσετ», θυμήθηκε αργότερα ο Ράντι Τζόουνς. Ανεξάρτητα από αυτό, είχαν επιτυχία. Τα γκέι μηνύματα στα τραγούδια τους, τα γκέι κοστούμια στρίπερ, ο γκέι χορός και η ψεύτικη στάση του μάτσο φάνηκε να μην επηρεάζουν το κοινό. Χρειάστηκε μόνο μία ζωντανή εμφάνιση για να συνειδητοποιήσουν όλοι: η Casablanca Records, οι παραγωγοί Morali και Belolo και οι ίδιοι οι Village People ότι είχαν βρει τη συνταγή της επιτυχίας.

Το άλμπουμ που εκτόξευσε τους Village People στη στρατόσφαιρα της ποπ μουσικής

Μετά το επιτυχημένο άλμπουμ «Macho Man» ήρθε το άλμπουμ που θα εκτόξευε τους Village People στη στρατόσφαιρα της ποπ μουσικής. Το «Crusin'» (που αναφέρεται στην κρουαζιέρα των ομοφυλόφιλων) του 1979 κυκλοφόρησε στα καταστήματα μόλις επτά μήνες μετά το «Macho Man». Όπως και τα άλμπουμ που προηγήθηκαν, η συλλογή περιείχε τους απαραίτητους τίτλους: «I'm a Cruiser», «My Roommate» και «Hot Cop». Αλλά τίποτα δεν συγκρινόταν με το single «Y.M.C.A.».

Μια ωδή στη Χριστιανική Ένωση Νέων Ανδρών (YMCA), ένα αμερικανικό ίδρυμα υποστήριξης που δημιουργήθηκε αρχικά για να παρέχει στέγαση και ψυχαγωγία στους βετεράνους που επέστρεφαν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το «ξόρκι» των Village People προσέφερε άλλες, πιο λάγνες, σκέψεις. Όπως αποκάλυψαν κρυφά, η YMCA δεν ήταν μόνο ένα μέρος όπου μπορούσε κανείς να «διασκεδάσει» και να «περάσει καλά», ήταν επίσης ένα μέρος όπου, αν το επιθυμούσε, μπορούσε να «κάνει παρέα με όλα τα αγόρια». (Η YMCA διαμαρτυρήθηκε για λίγο για τον σφετερισμό του εμπορικού της σήματος, αλλά, μετά από έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό, αγκάλιασε τη δωρεάν δημοσιότητα που απέφερε το τραγούδι).

Ωστόσο, δεν ήταν όλη η δημοσιότητα καλή δημοσιότητα: τουλάχιστον όχι σύμφωνα με τον Victor Willis. Καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του Willis με την αρχική σύνθεση (θα αποχωρούσε το 1979), ο frontman ήθελε να επισημαίνει ότι το «Y.M.C.A.» δεν ήταν ένα «γκέι» τραγούδι, αλλά «ένα τραγούδι για όλους». Το έγραψε -μαζί με τους παραγωγούς Morali και Belolo, οικειοποιούμενος το τετρασύλλαβο άσμα που ακούγεται στο «San Francisco (You've Got Me)». Το ρεφρέν εκείνου του τραγουδιού - «San-Fran-Cis-Co», έγινε «Y-M-C-A», με φωνές, κραυγές και φωνητικά αρώματα.

Η μουσική του «Y.M.C.A.»  συνοδευόταν από συγχρονισμένα χτυπήματα χεριών: ηχητικές εκρήξεις που παραπέμπουν στο leitmotif της μελωδίας για τον αθλητισμό και τη γυμναστική. Το παθιασμένο τραγούδι του Victor Willis, που ένας κριτικός αποκάλεσε «μια βραχνή εκκλησιαστική κραυγή» συνοψίζει όλο το νόημα.

Ήταν αλήθεια ότι το «Y.M.C.A.»  το οποίο έφτασε στο νούμερο δύο στην Αμερική αλλά ήταν πρώτο στα charts σε 15 άλλες χώρες, ήταν μοναδικό και ξεχώριζε από τον ανταγωνισμό. Η επιτυχία «Downtown» της Petula Clark το 1964 ήταν ένα από τα πολλά τραγούδια που άνοιξαν το δρόμο για το «Y.M.C.A.».  Και τα δύο είχαν αξιομνημόνευτα τραγουδιστικά ρεφρέν, εξυμνούσαν τις αρετές και τις ελευθερίες της ζωής στην πόλη, προσέφεραν ένα καταφύγιο στους αδικημένους και αναγνώριζαν κρυφά τους αταίριαστους. Επιπλέον, στίχοι όπως "linger on the sidewalk where the neon signs are pretty" και "someone who is just like you and needs a gentle hand to guide them along" ήταν σιωπηρές προσκλήσεις για ένα γκέι ακροατήριο.

Θα ακολουθήσουν άλλα τρία άλμπουμ της Casablanca Records για τους Village People (έξι συνολικά), πριν από μια σημαντική αλλαγή στο καστ, την εταιρεία και την καριέρα τους. Το τελευταίο σημαντικό δημιουργικό εγχείρημα του γκρουπ ήταν το άλμπουμ «Can't Stop the Music» του 1980 για το soundtrack κινηματογραφικών ταινιών -στο οποίο ερμήνευσαν έξι τραγούδια. Το «Can't Stop the Music» επισφράγισε τη νέα δεκαετία και ολοκλήρωσε τη βασιλεία των Village People ως ένα πολυπληθές, γεμάτο αρένες, εμπόρευμα της μουσικής βιομηχανίας.

Σήμερα το «Y.M.C.A.» παραμένει ένα από τα 40 singles που έχουν πουλήσει περισσότερα από δέκα εκατομμύρια αντίτυπα. Αποτελεί βασικό στοιχείο της διαφήμισης, των ταινιών, της τηλεόρασης και του θεάτρου. Έχει το δικό του ομαδικό χορευτικό πρόγραμμα (στο Sun Bowl, 40.148 άνθρωποι χόρεψαν το «Y.M.C.A.», τοποθετώντας τους Village People στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες), και επιλέχθηκε από τους Αμερικανούς αστροναύτες ως το καθημερινό κάλεσμα αφύπνισης στη διαστημική αποστολή STS-106 του διαστημικού λεωφορείου.

Το «Y.M.C.A.» ήταν κάτι περισσότερο από μια δισκογραφική επιτυχία, ήταν ένα πολιτιστικό ορόσημο: ένας παγκόσμιος ύμνος χτισμένος πάνω, για και σχετικά με την γκέι ζωή και ευαισθησίες, που ωστόσο αγκαλιάστηκε πλήρως από το mainstream κοινό. Αν και έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε, το Y.M.C.A. αποτελεί ένα τραγούδι-γιορτή για παιδιά, εφήβους, γιαγιάδες, αρχηγούς κρατών και, ναι, ακόμη και για εργάτες!

Με πληροφορίες από Library Of Congress