Sivert Hoyem: Γνωρίζουμε άραγε τα πάντα γι' αυτόν τον ξεχωριστό καλλιτέχνη;

Ο Sivert Hoyem, αυτός ο μοναδικός, «δικός μας» καλλιτέχνης, έρχεται στην αγαπημένη του Ελλάδα μόνο για δυο βραδιές που υπόσχεται να είναι από τις πιο προσωπικές, πιο οικείες, πιο ζεστές των τελευταίων ετών. Μόνο αυτός ξέρει και μπορεί να κάνει κάθε του εμφάνιση διαφορετική και γι' αυτό, ανεπανάληπτη.

For two nights only, ο Hoyem θα βρεθεί πρώτα στην Αθήνα, στο Floyd, το Σάββατο 27 Απριλίου, και την επόμενη μέρα, Κυριακή 28 Απριλίου, δεύτερος σταθμός του θα είναι η Θεσσαλονίκη. Mετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, δύο σπάνια club shows για τους πολυάριθμούς πιστούς θαυμαστές του.

Γνωρίζουμε άραγε τα πάντα γι' αυτόν τον ξεχωριστό καλλιτέχνη; 

Του αρέσει ο David Bowie, ο Iggy Pop, αγαπά τους Depeche Mode και βάζει τους Black Sabbath πρώτους στην κατάταξη προτίμησης του, από οποιαδήποτε άλλη heavy metal μπάντα. Το αγαπημένο του τραγούδι από τους Madrugada είναι το «Honey Bee».

Είναι μεγάλος θαυμαστής γυναικών μουσικών όπως η Nina Simone, η Maharishi Jackson και η Francoise Hardy. Το αγαπημένο του κοινό, όπως έχει δηλώσει στην Huffington Post, είναι το ελληνικό! Το 2015, το « Black and Gold» επιλέχθηκε ως το τραγούδι των τίτλων για την πετυχημένη νορβηγική σειρά «Occupied».

Με αφορμή τα πρόσφατα γενέθλια του (22 Ιανουαρίου 1976), δήλωσε ότι θέλει να συνεχίσει να γράφει μουσική, να περιοδεύει και να απολαμβάνει αυτό που ξέρει να κάνει, γιατί του δίνει ζωή. Οι στίχοι στο νέο άλμπουμ του, «On an Island», δεν μιλάνε μόνο για τον ίδιο και συναισθήματα του, αλλά και για ιστορίες που προκύπτουν από τις ζωές άλλων ανθρώπων.

Επηρεάστηκε καθοριστικά από τον Leonard Cohen. Μεγάλωσε ακούγοντας τον από τους γονείς του (ο πατέρας του ήταν δάσκαλος δασοπονίας και η μητέρα του γνωστή αριστερή πολιτικός στην Νορβηγία) και πιστεύει ότι η επιρροή του είναι ολοφάνερη τόσο στη μουσική όσο και στους στίχους του.

Το 1993 στην πόλη Stokmarknes της Βόρειας Νορβηγίας μια ομάδα μουσικών σχημάτισε μπάντα με το όνομα Abbeys Adoption. Τα μέλη του συγκροτήματος εκείνη την εποχή ήταν οι Jon Lauvland Pettersen (τύμπανα), Frode Jacobsen (μπάσο), Sivert Hoyem (φωνητικά) και Marius 'Wah Wah' Johansen (κιθάρα). Το 1995, προστέθηκε ο κιθαρίστας Robert Buras και πήραν την απόφαση να μετακομίσουν στο Όσλο, τότε ο Johansen αποχώρησε. Μέχρι το 1998, η μπάντα είχε υπογράψει συμβόλαιο με την Virgin Music Norway για έξι άλμπουμ. Μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον Νορβηγό συγγραφέα και ποιητή Oystein Wingaard Wolf σε ένα μπαρ, άλλαξαν το όνομά τους σε Madrugada.

«Madrugada»: Στα πορτογαλικά/ισπανικά, σημαίνει: αυγή, νωρίς το πρωί, χαραυγή

Οι Madrugada το 1999: «τη νύχτα που οι Madrugada απογειώθηκαν», έγραψε το Aftenposten. Ο Jon Lauvland Pettersen μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος: Robert Buras (πέθανε το 2007), Sivert Hoyem και Frode Jacobsen στο Gamla στο Όσλο. Η συναυλία σηματοδότησε το πάρτι κυκλοφορίας του πρώτου δίσκου του συγκροτήματος, Industrial Silence. Μετά από αυτό, η ζωή δεν ήταν ποτέ η ίδια για τα μέλη των Madrugada. Φωτογραφία: Aasen, Birgitte

Στις 14 Δεκεμβρίου 2005, οι Madrugada κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Live at Tralfamadore», (που πήρε το όνομά του από τον φανταστικό πλανήτη καταγωγής των εξωγήινων από τα μυθιστορήματα του Αμερικανού συγγραφέα Kurt Vonnegut). Μέχρι το τέλος του 2005 και λιγότερο από ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του, έγινε το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στη Νορβηγία για εκείνη τη χρονιά, με το «The Deep End» να βρίσκεται στη δεύτερη θέση. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τη βράβευση των Madrugada με τρία βραβεία στο ετήσιο Spellemannprisen - το νορβηγικό ισοδύναμο των Grammy. Κέρδισαν στις κατηγορίες «Καλύτερο ροκ άλμπουμ», «Καλύτερο τραγούδι» και «Spellemann της χρονιάς».

Για πάνω από δεκαπέντε χρόνια, ο Sivert Hoyem ονειρευόταν να πραγματοποιήσει μια συναυλία στο θρυλικό Ηρώδειο, κάτω από την Ακρόπολη της Αθήνας. Στις 29 Σεπτεμβρίου και στις 2 Οκτωβρίου 2016, αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα, καθώς ο Hoyem εμφανίστηκε στον συγκεκριμένο χώρο - έκανε δύο sold out shows μπροστά σε περίπου 10.000 Έλληνες fans.

To 2013 o Sivert Hoyem έγραψε το τραγούδι Phoenix που περιλήφθηκε στο όγδοο άλμπουμ των black metal Satyricon. Το τραγούδι μιλά για το θρυλικό πουλί, το οποίο όταν γερνάει, καίγεται από τον Ήλιο και στη συνέχεια αναδύεται ξανά από τις στάχτες του, συμβολίζοντας τη ζωή και την αιωνιότητα. Μία μακροχρόνια διαδικασία κάθαρσης, ανανέωση και μεταμόρφωσης. Το ενδιαφέρον είναι ότι χρησιμοποιεί θηλυκό γένος όταν αναφέρεται στον Φοίνικα ("βασίλισσα των ψυχών") πιθανότατα ως αναφορά στις μητριαρχικές παγανιστικές κοινωνίες.

«Await the dawn with her kiss of redemption
My firebird!
You were the queen of the souls of all men
Before there was the w-o-r-d»

Η σχέση του με το ελληνικό κοινό και το Ηρώδειο

Από τότε που ξεκίνησε να γράφει μουσική, «όλες οι εικόνες που με ενέπνεαν, είχαν μέσα τους σκοτάδι, νύχτα. Νομίζω πως το βράδυ ο κόσμος δείχνει πιο μικρός, πιο απτός, σαν να φυτρώνει στον κόσμο που μας περιβάλλει μια νέα οικειότητα. Φυσικά, αναγνωρίζω πως σε πολλούς ανθρώπους το σκοτάδι δείχνει τρομακτικό, αλλά δεν είναι αυτή η διάστασή του που βγαίνει στα τραγούδια μου. Θέλω να πιστεύω πως κανείς δεν τα έχει βιώσει κατ' αυτό τον τρόπο».

Για την σχέση του με το ελληνικό κοινό, έχει δηλώσει: «Έχω προσπαθήσει να εξηγήσω τι είναι αυτό που μας ενώνει τόσο πολύ με το ελληνικό κοινό. Έχω κοιτάξει στα μάτια τους Έλληνες fans μας, από τις πρώτες κιόλας συναυλίες με τους Madrugada που κάναμε στην Αθήνα κι έχω δει παιδιά να δένονται, να γίνονται ένα με τα κομμάτια μας, να αντιμετωπίζουν με απόλυτη σοβαρότητα και αγάπη και σεβασμό κάθε στίχο, κάθε μελωδία, κάθε τραγούδι. Αυτό το πράγμα εξελίχθηκε, μεγάλωσε, με κάθε μας συναυλία, με κάθε μας επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος. Είναι σαν μια ερωτική σχέση. Βλέπεις ότι κάποιος ενδιαφέρεται για σένα και επειδή νιώθεις το ίδιο, ανταποδίδεις. Κι αυτό το πράγμα συνεχίζεται και μεγαλώνει και αυτός ο έρωτας γίνεται ολοένα και πιο φλογερός».

Για τις συναυλίες στο Ηρώδειο: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συναυλίες στο Ηρώδειο. Έχω ξαναπαίξει στην Ελλάδα, έχω έρθει τόσες φορές, αλλά εκείνες οι στιγμές ήταν που άνοιξαν τα μάτια σε κάτι μοναδικό. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τόσο κόσμο απόλυτα «συνδεδεμένο» με τη μουσική μου. Ήταν ασύλληπτα όμορφο».

To 2020 συμμετείχε στο πρότζεκτ του Adam Nergal Darski των Behemoth, Me And That Man. Ερμηνεύει το τραγούδι, Coming Home στο άλμπουμ New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1 που περιέχει έντεκα συνθέσεις με στοιχεία folk και blues, και ολίγον country, και κοινό παρονομαστή - τι άλλο; - το απόλυτο σκοτάδι.

Είναι παντρεμένος με την Helena Brodtkorb, γνωστή Νορβηγίδα συγγραφέα και λογοτέχνη και έχουν τρία παιδιά.

Το 2005 έπαιξε μαζί με τους Madrugada στην συναυλία της τελετής απονομής του Νόμπελ Ειρήνης ερμηνεύοντας δύο τραγούδια, το «The Kids Are On High Street» και το «Lift Me» με την Ane Brun! Εκείνη τη χρονιά το Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε από κοινού στην Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA) και τον Mohamed Mostafa ElBaradei στους «για τις προσπάθειές τους να αποτρέψουν τη χρήση και την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων». Οικοδέσποινες της Βραδιάς οι Salma Hayek και Jullianne Moore.

Ο Sivert Hoyem είχε την τιμή να εμφανιστεί και άλλες φορές σε συναυλίες για το Νόμπελ Ειρήνης. Το Nobel Peace Prize Concert πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Oslo στις 11 Δεκεμβρίου για να τιμήσει τον βραβευμένο με Νόμπελ Ειρήνης του έτους. Στη συναυλία για το Νόμπελ Ειρήνης του 2010 ο Sivert Hoyem ερμήνευσε πολύ συγκινητικά το «Prisoner of the Road».

Ο Sivert Hoyem είχε γράψει το τραγούδι «Prisoner of the road» τον Σεπτέμβριο του 2010, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει το κοινό για το έργο του Νορβηγικού Συμβουλίου για τους πρόσφυγες (NRC).

«Home it's far beyond long lost horizons
Home I'll never see
For I'll be a prisoner of the road»

Δέκα τέσσερα χρόνια αργότερα, κάθε τόσο κάπου στον πλανήτη ένα νέο πεδίο πολεμικής σύγκρουσης ξεσπάει. Η ανθρωπιστική κρίση στις δοκιμαζόμενες περιοχές είναι τεράστια. Οι πρόσφυγες εκατομμύρια. Αμέτρητες ζωές διαλυμένες. Το τραγούδι του Sivert Hoyem δεν παύει δυστυχώς να είναι ιδίως σήμερα δραματικά επίκαιρο.