Μαρία Παπαγεωργίου: Η συνεργασία με τον Θεοδωράκη μού άλλαξε τη ζωή

Παρουσία χαμηλών τόνων που όμως όταν βρίσκεται στη σκηνή μοιάζει να μεταμορφώνεται σε μια ερμηνεύτρια με ιδιαίτερο βάθος, πάθος αλλά και δύναμη…Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι πράγματι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες παρουσίες που έχει να επιδείξει το ελληνικό τραγούδι την τελευταία δεκαετία. Οι δε επιλογές της μαρτυρούν πως πρόκειται για μια νεαρή γυναίκα που αγαπά την καλλιτεχνική έκφραση στο σύνολό της και μπορεί να την υπηρετήσει μέσα από πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Αύριο (Παρασκευή) βράδυ πάντως, όσοι βρεθούν στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τις ερμηνείες της σε μια όμορφη καλοκαιρινή μουσική βραδιά.

«Για μένα συναυλία σημαίνει πιο ανέμελη διάθεση από μεριάς του ακροατηρίου, φυσικό φως, γυμνά πόδια. Νιώθω σαν δέντρο που ριζώνει ξανά» λέει η ίδια χαρακτηριστικά στο «Έθνος» και προσθέτει με νόημα: «Οι δυσκολίες των τελευταίων χρόνων, ελλείψει πολλής τριβής μέσω συναυλιών με τον κόσμο, μάς έκλεισε ως γενιά περισσότερες ώρες μέσα στα στούντιο. Αδημονώ λοιπόν για την ευκαιρία που σου δίνει η συναυλία, να νιώσεις παρών στο τώρα , διαδραστικά με ετερόκλητους ανθρώπους».

Εξάλλου είναι κοινώς αποδεκτό πως εάν η δισκογραφία αποτελεί την μουσική ταυτότητα του καλλιτέχνη και καταδεικνύει την εξέλιξή του μέσα στο χρόνο, οι ζωντανές εμφανίσεις είναι η…συναισθηματική τροφή του και ο τελικός προορισμός του καθώς μόνον έτσι επιτυγχάνεται η άμεση επικοινωνία με τον κόσμο που είναι και ο τελικός αποδέχτης της κάθε του προσπάθειας: «Οι ζωντανές εμφανίσεις προσφέρουν στον καλλιτέχνη τον ίδιο τον λόγο της έκφρασής του! Υπάρχουν σαφώς και πιο μοναχικές τέχνες, όμως το τραγούδι υπήρχε ανέκαθεν στις κοινωνίες ,από τότε δηλαδή που σχηματίστηκαν. Το τραγούδι είναι μοίρασμα συναισθημάτων, τρόπος έκφρασης, κάθαρσης και ομαδικής ίασης» παραδέχεται η ερμηνεύτρια.

Η ίδια εξάλλου, όλα αυτά τα χρόνια, επιδιώκει να έχει επικοινωνία με τον κόσμο και μάλιστα χειμώνα – καλοκαίρι. Αγαπημένο της μουσικό στέκι είναι ο «Σταυρός του Νότου» όπου έχει φιλοξενηθεί δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια ενώ είναι απολύτως θετική και σε κάθε ενδεχόμενη συμμετοχή της σε ανοιχτές συναυλίες.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως υποτιμά την δισκογραφία. Το αντίθετο. Από το 2009, που μάς συστήθηκε δισκογραφικά συμμετέχοντας στο «Homo Logotypous» της Δανάης Παπαγιωτοπούλου, έχει ηχογραφήσει έξι προσωπικούς δίσκους, κάποιους από αυτούς σε δική της μουσική και στίχους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η περσινή συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη στο άλμπουμ «Αλληλογραφία». Ήταν μια πρόταση που ήρθε από τον ίδιο τον συνθέτη ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από την επανεκτέλεσή της στο τραγούδι του «Ξημερώνει»: «Η συνεργασία με έναν τόσο σπουδαίο δημιουργό είναι ένα υπέροχο "παιχνίδι", το οποίο φυσικά θα πρέπει να παιχτεί υπεύθυνα. Είχα δημιουργικό άγχος, αλλά είχα εξαρχής και την εμπιστοσύνη του στην αισθητική μου και αυτό με έκανε να νιώσω ελεύθερη. Το να αγγίξεις τα τραγούδια κάποιου πια δεν είναι δύσκολο. Το να έχεις βαθύ καλλιτεχνικό αίτημα κάτω από το χαλί σου και αυτό να μην είναι το φουσκωμένο "εγώ" σου που ελπίζεις ότι θα φουσκώσει λίγο ακόμα μέσα από κάποια επιπλέον προβολή, εκεί είναι το δύσκολο. Γιατί δηλαδή να το κάνεις. Γι’ αυτό και όταν έφυγα από το πρώτο μας ραντεβού, είπα ότι θα επιστρέψω μόνο αν βρω μια ιστορία τραγουδιών να χτίσω. Αυτή η ιστορία , η "Αλληλογραφία", μού άλλαξε τη ζωή» εξομολογείται η ίδια.

Στο μεταξύ, η Μαρία Παπαγεωργίου παρουσίασε, δημοσίως, μία άλλη, πιο ιδιωτική πλευρά της, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της με τίτλο «Μια Χαραμάδα Πανικού», που κυκλοφόρησε το 2016, και εξιστορούσε την προσωπική της μακροχρόνια μάχη με τις κρίσεις πανικού. Η ίδια παραδέχεται πως όλη αυτή η διαδικασία της συγγραφής του βιβλίου ήταν ιδιαίτερα λυτρωτική: «Δεν το έκανα για να το ξορκίσω το πρόβλημα ή για να το αντιμετωπίσω ευκολότερα, δε σας κρύβω όμως ότι εν τέλει, μετά το μοίρασμα του βιβλίου με εκατοντάδες ανθρώπους, κυρίως πάσχοντες,  που το διάβασαν και επικοινώνησαν μαζί μου, πως και η δική μου αντιμετώπιση έγινε αν όχι πιο εύκολη, σίγουρα πιο.. φιλική! Έχοντας ζήσει πάνω από δέκα χρόνια με κρίσεις πανικού , ανίκανη να ανταπεξέλθω σε απλά καθημερινά πράγματα, αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά ελπίζοντας πως ίσως υπάρχει κάπου  ένας άνθρωπος που, διαβάζοντας με, νιώσει ότι δεν είναι μόνος και δεν χάσει πολύτιμο χρόνο, κατανοώντας τι του συμβαίνει. Και το είδα να γίνεται! Από τότε, χωρίς να κάνω σημαία τα προβλήματα και τις εμπειρίες μου , μοιράζομαι και  συμβιώνω πιο ανθρώπινα. Είδα πολλούς ανθρώπους να κρύβονται. Κανείς δεν αξίζει να το περνά μόνος του».