Χρήστος Νικολόπουλος για κορονοϊό: «Τα πιο δύσκολα θα έρθουν αργότερα»

Με μία εκπληκτική πορεία στο τραγούδι, που ξεπερνά τα πενήντα χρόνια, ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι αναµφίβολα ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού. Με το µπουζούκι του έχει συνθέσει χιλιάδες τραγούδια και έχει συνοδεύσει µερικούς από τους µεγαλύτερους ερµηνευτές του ελληνικού ρεπερτορίου. Από πολύ µικρή ηλικία είχε ταλέντο και µια τάση προς τη µουσική. «Πάντα πήγαινα κοντά στους µουσικούς και σιγά σιγά βρέθηκε ένα µπουζούκι στο σπίτι µου που το είχε πάρει ο αδελφός µου. Ως αυτοδίδακτος άρχισα να το “σκαλίζω” και ήθελα να παίζω ό,τι άκουγα. Κατόπιν πήγα σε µια σχολή στην Αλεξάνδρεια. Στην αρχή οι δικοί µου δεν ήθελαν να ασχοληθώ µε το µπουζούκι, αλλά όταν άρχισαν να αντιλαµβάνονται ότι µε αυτό θα καταπιανόµουν σε όλη µου τη ζωή, άλλαξαν γνώµη» αναφέρει ο Χρήστος Νικολόπουλος στο «Εθνος της Κυριακής». Για λόγους βιοποριστικούς και µε σκοπό να βοηθήσει την οικογένειά του ασχολήθηκε από νωρίς επαγγελµατικά, παίζοντας σε όλη την περιφέρεια της γενέτειράς του, σε κέντρα, γιορτές, γάµους και πανηγύρια.

Το 1963, σε ηλικία µόλις δεκαέξι ετών, µε την ευχή του πατέρα του ως µόνο εφόδιο, πήρε το λεωφορείο από το χωριό του, το Καψοχώρι της Ηµαθίας και έφτασε στην Αθήνα. Βρήκε ένα σπίτι στον Κολωνό µέσω ενός φίλου, πολύ χειρότερο από το µικρό πλίθινο σπίτι που έµενε µε την οικογένειά του. «Οταν έφυγα από το χωριό και την οικογένειά µου, είπα εκεί που πάω πρέπει να πετύχω. Και δεν γίνεται να γυρίσω ηττηµένος. Τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκα αρκετά, αλλά πίστεψα στον εαυτό µου. Θυµάµαι να παίρνω το λεωφορείο από τη στάση “Μαυροµάτη” στην Ακαδηµία Πλάτωνος γεµάτος ελπίδες, αλλά µετά επέστρεφα απογοητευµένος γιατί δεν είχα βρει δουλειά» εξοµολογείται. Στη συµβολή των οδών Βερανζέρου και Σατωβριάνδου, στην Οµόνοια, υπήρχε το «Καφενείο των Μουσικών». Εκεί γνώρισε µουσικούς που τον βοήθησαν να παίζει σε δίσκους µικρών εταιρειών βγάζοντας τα πρώτα του λεφτά. Στη συνέχεια ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο µπουζούκι, τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν µαζί στις ηχογραφήσεις µεγαλύτερων εταιρειών

Παράλληλα, στο τέρµα του δρόµου όπου έµενε βρισκόταν η ταβέρνα του Μανωλιά. Εκεί τραγουδούσε ο ασυµβίβαστος ρεµπέτης Γιάννης Κυριαζής µαζί µε µια µικρή ορχήστρα. «Κάποια στιγµή, ενώ περίµενα στη στάση το λεωφορείο, έκαναν πρόβα και µε φώναξαν για να τους παίξω µπουζούκι. Τους άρεσα. Λίγο καιρό µετά µε κάλεσαν να δουλέψω µαζί τους. Αυτό ήταν το πρώτο µου µεγάλο σχολείο στην Αθήνα». Με αυτήν τη συνεργασία το όνειρό του αρχίζει να γίνεται πραγµατικότητα.

«Τον είχα σαν πατέρα μου»

Σε σύντοµο χρονικό διάστηµα ο Χρήστος Νικολόπουλος άρχισε να γίνεται γνωστός και αρκετοί µιλούσαν για «µεγάλο µουσικό ταλέντο», εκθειάζοντας ταυτόχρονα τη σεµνότητά του. Το 1965 ο µουσικός Πάνος Ιατρού τον σύστησε στον Στέλιο Καζαντζίδη, µε τον οποίο δούλεψαν µαζί για κάποια χρόνια. «Τον είχα σαν πατέρα µου και αυτός σαν παιδί του» αποκαλύπτει. Πήγαν µαζί σε περιοδείες στην Αµερική και τη Γερµανία αλλά και σε όλη την Ελλάδα. «Θυµάµαι ότι ήθελε να µε πάρει µαζί του στο εξωτερικό και πήγε στο χωριό για να πάρει την υπογραφή του πατέρα µου, καθώς ήµουν ακόµη ανήλικος και δεν µπορούσα να ταξιδέψω χωρίς την άδεια των γονιών µου». Δίπλα του έζησε αξέχαστες και συγκινητικές ερµηνευτικές στιγµές. Οι πρώτες του συνθέσεις µαζί του ήταν το «Νυχτερίδες κι αράχνες» και το «Απόψε σ’ έχω στην αγκαλιά µου».

Στη συνέχεια, και παρά τις άριστες σχέσεις που είχαν, υπήρξε µια έριδα µεταξύ τους για την πατρότητα κάποιων τραγουδιών και οδηγήθηκαν στις δικαστικές αίθουσες. «Εβλεπε παντού εχθρούς και είχε µια καχυποψία για όλους. Μπορεί να αποτέλεσε έναν τεράστιο σταθµό στην πορεία µου, αλλά για µένα η οικογένεια είναι κάτι ιερό και κανείς δεν µπορεί να την προσβάλει. Πλέον τον έχω συγχωρέσει για τις πράξεις του. Πίστευα ότι αν πήγαινα στο δικαστήριο θα λυνόταν το θέµα. Αν ήξερα ότι θα αντιδρούσε µε αυτόν τον άσχηµο τρόπο δεν θα έµπλεκα σε αυτήν τη σύγκρουση. Δεν τον ξαναείδα από τότε. Αν και ζήτησε να µε δει πριν πεθάνει, εγώ δεν το δέχτηκα. Το γυαλί είχε ραγίσει. Βέβαια, τώρα το µετανιώνω» λέει µε ειλικρίνεια.

Επειτα από αυτό το συµβάν ο Χρήστος Νικολόπουλος συνέχισε την πορεία του αυτόνοµα. Ο κατάλογος µε τους ανθρώπους που γνώρισε και συνεργάστηκε µαζί τους είναι ατέλειωτος. Από τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάρκο Βαµβακάρη, τον Μανώλη Χιώτη και τον Γιώργο Ζαµπέτα µέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Γιάννη Σπανό και τον Μίµη Πλέσσα. 

Πρόσφατα, µάλιστα, κυκλοφόρησε, από την Panik Platinum ο διπλός live δίσκος «55 χρόνια Χρήστος Νικολόπουλος», µε τη συµµετοχή δεκάδων γνωστών καλλιτεχνών, που ηχογραφήθηκε στη συναυλία του «Ολοι Μαζί Μπορούµε» στο Καλλιµάρµαρο πέρυσι τον Σεπτέµβριο και ήταν αφιερωµένη στο έργο του σπουδαίου Ελληνα µουσικοσυνθέτη. «Ηταν µια πρόταση από την Panik και τον ΣΚΑΪ και ήταν η µεγαλύτερη τιµή που µπορούσε να γίνει για µένα. Αποδέχθηκα αµέσως και τραγούδησα αφιλοκερδώς. Συµµετείχαν αξιόλογοι καλλιτέχνες, τους οποίους ευχαριστώ. Ηρθαν περισσότεροι από 40.000 θεατές, ήταν ιδιαίτερα θετικό και συγκινητικό για µένα. Πήρα µεγάλη ικανοποίηση και χαρά! Θέλω ο δίσκος αυτός να χρησιµεύσει ως παρακαταθήκη στη νέα γενιά, να γνωρίζει ότι κάποτε έγινε µια συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο για κάποιον Χρήστο Νικολόπουλο».

Τον τελευταίο καιρό η ραπ µουσική βρίσκεται σε πολύ καλά φεγγάρια στη χώρα µας, αφού έχει γίνει το νέο mainstream, παραγκωνίζοντας για πρώτη φορά στην ιστορία κλασικές αξίες όπως το λαϊκό τραγούδι. «Δυστυχώς, η νέα γενιά νοµίζει ότι το ελληνικό τραγούδι είναι αυτό που ακούν σήµερα και το οποίο προβάλλεται τόσο πολύ κυρίως από το Ιντερνετ και τα περισσότερα ραδιόφωνα. Είναι κρίµα, όµως, αυτό που συµβαίνει γιατί υπάρχει ένας τεράστιος µουσικός πλούτος σε µελωδίες, ρυθµούς, κλίµακες, όργανα και δεν πρέπει να χαθεί» τονίζει µε παράπονο ο λαϊκός συνθέτης και προσθέτει: «Σήµερα υπάρχουν µόνο εφήµερες επιτυχίες. Τραγούδια χωρίς ιδιαίτερο νόηµα που ξεχνιούνται γρήγορα. Αν κάνετε µια αναδροµή στον χρόνο θα δείτε ότι η τελευταία µεγάλη λαϊκή επιτυχία ήταν η “Πριγκηπέσα” του Σωκράτη Μάλαµα. Από τότε δεν έχει κυκλοφορήσει άλλο κοµµάτι µε τέτοια δυναµική».

Κορονοϊος

Η κατάσταση που βιώνουµε τις τελευταίες µέρες είναι πάρα πολύ δύσκολη. Ολη η χώρα έχει µπει σε υποχρεωτική καραντίνα λόγω του κοροναϊού, ενώ η δηµόσια ζωή έτσι όπως την ξέραµε έχει αλλάξει «βίαια».«Εχω προσαρµοστεί στα νέα µέτρα του κράτους και έχω κλειστεί στο σπίτι. Ευτυχώς βοηθάει και το γεγονός ότι είµαι σπιτόγατος από τη φύση µου. Τον περισσότερο χρόνο µου τον περνάω τακτοποιώντας το αρχείο µου. Βέβαια, δεν συµφωνώ µε την απαγόρευση της κυκλοφορίας ή ότι χρειάζεται να στείλουµε µήνυµα ώστε να πάρουµε άδεια να πάµε µέχρι το περίπτερο. Δεν πρέπει να υπάρχει τόση αυστηρότητα. Η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει άλλους τρόπους να πείσει τον κόσµο να πάρει σοβαρά την κατάσταση στην οποία βρισκόµαστε» τονίζει ο Χρήστος Νικόλόπουλος και συµπληρώνει: «Τα πιο δύσκολα θα έρθουν αργότερα, όταν οι περισσότερες επιχειρήσεις θα κλείσουν και η ανεργία θα φτάσει στο κόκκινο. Η ζωή θα αρχίσει από το µηδέν, όπως και οι µισθοί, ενώ ο τρόπος διασκέδασης δεν θα είναι πια ο ίδιος».

Με µια ιδέα που άρχισε από τον Σπύρο Γραµµένο, ο οποίος έδωσε µια πλήρη, επαγγελµατικών προδιαγραφών, συναυλία µέσα από το Studio Praxis µε το γκρουπ του, αρκετοί είναι οι Ελληνες καλλιτέχνες που αποφάσισαν να δώσουν κανονικά συναυλίες από το ειδικά διαµορφωµένο σαλόνι του σπιτιού τους και να τις µεταδώσουν ζωντανά µέσω των social media. «Δεν είναι άσχηµη ιδέα, αλλά αυτό δεν µπορεί να αντικαταστήσει τη µαγεία του ζωντανού. Παράλληλα, νιώθω ότι µε αυτόν τον τρόπο γινόµαστε αναλώσιµα προϊόντα εµείς οι καλλιτέχνες» υπογραµµίζει.

Στις αρχές Φεβρουαρίου η υπουργός Πολιτισµού Λίνα Μενδώνη χορήγησε στην ΕΔΕΜ την άδεια διαχείρισης των πνευµατικών δικαιωµάτων. Το διάδοχο σχήµα που έρχεται να αντικαταστήσει την κρατική υπηρεσία διαχείρισης πνευµατικών δικαιωµάτων (ΕΥΕΔ). «Εκείνο που χρειάζεται ακόµα για να γίνει είναι οι διαδικασίες µετάβασης από την ΕΥΕΔ στην ΕΔΕΜ. Ελπίζουµε ότι µέχρι τέλος Μαΐου, που τελειώνει η προθεσµία της ΕΥΕΔ, θα τακτοποιηθούν όλα ώστε να είµαστε έτοιµοι για την οµαλή λειτουργία της ΕΔΕΜ».

Από τους τελευταίους της «φυλής» των λαϊκών συνθετών, ο Χρήστος Νικολόπουλος αποτυπώνει µέσα στα τραγούδια του βιώµατα που κουβαλούν αφοµοιωµένο όλο το παρόν, το παρελθόν και το µέλλον του λαϊκού τραγουδιού. Στα άµεσα σχέδιά του αυτή την περίοδο είναι να κυκλοφορήσει µια σειρά από ανέκδοτα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη αλλά και κάποια ορχηστρικά κοµµάτια που υπάρχουν εδώ και καιρό στο αρχείο του.