Δημήτρης Ζερβουδάκης στο ethnos.gr: «Το δυστύχημα στα Τέμπη αποτελεί πλέον κρατικό έγκλημα»

Σαράντα και χρόνια μουσικής πορείας δεν είναι απλώς μια διαδρομή στον χρόνο, είναι ένα ταξίδι μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, ένα αποτύπωμα βαθύ στις καρδιές όσων αναζήτησαν στα τραγούδια του παρηγοριά, έμπνευση, συνοδοιπόρο. Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης, δεν είναι απλώς ένας καλλιτέχνης που γεννήθηκε και έζησε σε αυτή την πόλη. Είναι ένας από τους αυθεντικούς εκφραστές της, ένας δημιουργός που έχει αποτυπώσει στη μουσική του τον παλμό της, την υγρασία του Θερμαϊκού, την αίσθηση της νοσταλγίας που απλώνεται στα σοκάκια της, τη μελαγχολία και την ελπίδα που τη χαρακτηρίζει. Στη φωνή του υπάρχει η δωρικότητα του Βορρά, η ευαισθησία της νύχτας, η δύναμη της αυθεντικότητας.

Από τα πρώτα του βήματα με τους Νέους Επιβάτες, τη νεανική εκείνη μπάντα που έδωσε φωνή σε μια ανήσυχη γενιά της δεκαετίας του ’80, μέχρι το σήμερα, η μουσική του έγινε γέφυρα επικοινωνίας, καταφύγιο συναισθημάτων, φλόγα που δεν έσβησε ποτέ. Σε κάθε δισκογραφική του δουλειά, σε κάθε συναυλία, σε κάθε ζωντανή του εμφάνιση, κουβαλά μαζί του την ανάγκη για αληθινή επικοινωνία, για τραγούδια που δεν γράφονται για να ξεχαστούν, αλλά για να γίνουν μέρος της ζωής των ανθρώπων. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν ακολούθησαν ποτέ τις εύκολες λύσεις, που έμειναν πιστοί στο δικό τους μουσικό όραμα, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς να λοξοδρομήσουν από την προσωπική τους αλήθεια.

Τα τραγούδια του είναι σαν μικρές ιστορίες γραμμένες με πάθος και ειλικρίνεια. Από το «Γράμμα σ’ έναν ποιητή» και «Τ’ ανείπωτα» μέχρι τα πιο εσωτερικά και βιωματικά του τραγούδια, ο Δημητρης Ζερβουδάκης μιλάει για την αγάπη, την ξενιτιά, τη φιλία, τον αγώνα, την απώλεια, τη χαρά της στιγμής, τη δίψα για ζωή. Τραγούδια-καταφύγια, τραγούδια-διαδρομές, τραγούδια που δεν μένουν απλώς στη μνήμη αλλά γίνονται εμπειρία.

Η πορεία του μέσα στη μουσική είναι μια περιπέτεια γεμάτη συγκινήσεις, συναντήσεις, αγώνες και όνειρα. Ο ίδιος συχνά μιλά για τα τραγούδια του σαν να είναι ζωντανοί οργανισμοί, σαν συνοδοιπόροι που τον ακολουθούν και τον συντροφεύουν. Και κάπως έτσι, μέσα από τη φωνή του, μέσα από την τέχνη του, έφτιαξε έναν δικό του κόσμο – έναν κόσμο όπου η μουσική δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά ένας δρόμος για ν' ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του.

Φέτος, με συνοδοιπόρο τη σπουδαία Μελίνα Κανά, ενώνει ξανά το παρόν με το παρελθόν, δημιουργώντας κάτι νέο – μια γιορτή της μουσικής, της μνήμης και της στιγμής. Στη σκηνή της «ΒΑΒΕΛ», τα Σάββατα του Μαρτίου (15 ,22, 29), θα ξαναζωντανέψουν τραγούδια που χάραξαν δρόμους, που έγιναν αναμνήσεις και που ακόμα μας θυμίζουν πως η τέχνη είναι, πάνω απ’ όλα, αλήθεια.

Αυτή την περίοδο συνεργάζεστε με τη Μελίνα Κανά. Τι σας συνδέει καλλιτεχνικά και τι είναι αυτό που εκτιμάτε περισσότερο σ' εκείνη, τόσο ως φωνή όσο και ως παρουσία στη μουσική σκηνή;

Η σύνδεση των ανθρώπων μέσα από τα τραγούδια, είναι κάτι που συμβαίνει αποκλειστικά στη σφαίρα του ονείρου και περιέχει τον σπόρο για νέες πραγματικότητες. Μην ξεχνάτε πως με τη Μελίνα μας συνδέει η εντοπιότητα. Έστω και με κάποια μικρή χρονική διαφορά «ζυμωθήκαμε» σ' ένα κλίμα, στα γόνιμα χρόνια της φερόμενης ως Σχολή Θεσσαλονίκης. Η αγάπη μας για το ρεμπέτικο, το λαϊκό, το Δημοτικό τραγούδι, αποτελεί για εμάς συνδετικό υλικό. Η δίψα για νεωτερισμό, πειραματισμό μας οδήγησε μέσα στα χρόνια, σε κοινούς τόπους. Μας ώθησαν κοινές φυγόκεντρες δυνάμεις. Αυτό θεωρώ πως σαφώς ορίζεται και από το ρεπερτόριό μας πλέον. Ωστόσο από την πρώτη στιγμή της προσπάθειάς της, οι επιλογές της στη διαμόρφωση αυτού του ρεπερτορίου αλλά και συνολικά της καλλιτεχνικής της διαδρομής, ήταν απολύτως ποιοτικές και μονάκριβες. Πράγμα δύσκολο που όμως το κέρδισε επάξια. Σε αυτό το σημείο, επίσης, θεωρώ πως συναντιόμαστε.

Μετά από 40 χρόνια μουσικής πορείας, ποια στιγμή νιώθετε ως τον πιο «δικό σας» σταθμό;

Μια δημιουργική στιγμή θα τολμήσω ν' αναφέρω και αυτό γιατί ήταν ένα σημείο καμπής, για το τι πραγματικά ένοιωσα αλλά και το τι θα ήθελα να κάνω ασκώντας την τέχνη της μουσικής. Πως τελικά θα ήθελα να ζήσω στην αγκαλιά της. Μέσα από ποιο δημιουργικό κυρίως στίγμα. Η στιγμή αυτή ήταν η μελοποίηση του ποιήματος του Νίκου Καββαδία, «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ».

Πώς καταφέρατε να διατηρήσετε τη φλόγα της δημιουργικότητας ζωντανή τόσα χρόνια;

Είναι ευλογία να έχεις ζήσει από την Τέχνη σου. Ωστόσο, οι καιροί δεν μας αφήνουν διψασμένους από ερεθίσματα και μας οδηγούν αβίαστα στη δημιουργική καταφυγή. Αυτό είναι μια λυτρωτική διαδικασία, η οποία ίσως και να είναι αστείρευτη, αρκεί να τη διαχειριστεί κανείς με ευγένεια και σεβασμό. Η αυτοαναφορικότητα και ο ναρκισσισμός οφείλουμε να μεταλλαχτούν σε αυτοσεβασμό αλλά και κοινωνική συναίσθηση. Η μεταφυσική αγωνία σε κίνητρο και κινητήρια δύναμη. Όταν δε έρθει η ώρα της αγρανάπαυσης να έχει κανείς στο μυαλό του πως δεν πρέπει να δειλιάσει παρά ν' αποσυρθεί γενναία.

Πιστεύετε ότι οι νέες πλατφόρμες, όπως το TikTok, προσφέρουν ή αποδομούν την αξία της μουσικής δημιουργίας;

Οι πλατφόρμες δεν είναι τίποτε άλλο από ψηφιακά δισκάδικα κατά μία έννοια. Ως τέτοιες τις αντιμετωπίζω. Το σίγουρο είναι πως επέβαλλαν μια νέα αναδιανομή του παραγόμενου από την Τέχνη της μουσικής, εν προκειμένω, πλούτου. Δυστυχώς σε βάρος των δημιουργών και των εργαζομένων στη μουσική βιομηχανία για μια ακόμη φορά. Από την άλλη η πρόσβαση του καθένα, της καθεμιάς σε αυτές, δίνει μια απατηλή αίσθηση αυτονομίας στους καλλιτέχνες. Ακόμη μια αντίφαση της ζωής την οποία πρέπει να κατανοήσουμε τελικά στη διαδρομή προς την χειραφέτησή μας. Κατά την γνώμη μου όμως το παιχνίδι όλο παίζεται στις συναυλίες και στην αδιαμεσολάβητη σχέση του κοινού με τους αγαπημένους του δημιουργούς και καλλιτέχνες. Εκεί κρίνεται όλη η προσπάθεια.

Το φαινόμενο του «viral» τραγουδιού έχει αλλάξει τα δεδομένα. Πιστεύετε ότι μπορεί ένας καλλιτέχνης να επιβιώσει σήμερα χωρίς «ψηφιακή» παρουσία;

Ο ψηφιακός κόσμος έρχεται από το μέλλον. Θέλει προσοχή στη διαχείριση ειδικά τη στιγμή που τείνει να καταργήσει τον άνθρωπο ως υπόσταση ακόμη και ως φυσική παρουσία. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της τέχνης ήδη κάνει θαύματα. Δεν ανήκω σε αυτούς που την δαιμονοποιούν άκριτα. Αντίθετα απολαμβάνω τα οφέλη της ειδικά στην εργασία στο studio ή στις ζωντανές εμφανίσεις. Υπάρχουν όμως υπόγειες διαδρομές επικοινωνίας, οι οποίες λειτουργούν ως παράλληλο σύμπαν με τον αστραφτερό κόσμο του θεάματος. Αυτό σας το λέω με σιγουριά γιατί θεωρώ τον εαυτό μου γέννημα τέτοιων συναρπαστικών πιστέψτε με διαδρομών. Κι ένα παράδειγμα: Το τραγούδι μου «Άραγε νάμαι κάποιος άλλος», το οποίο ο κόσμος και εγώ θεωρούμε ως ένα βαθιά πολιτικό τραγούδι, δεν παίζεται πουθενά. Κι όμως ως κώδικας μιας άλλης ποιότητας στην επικοινωνία μεταξύ μας, διημερεύει με απίστευτο σθένος. Διημερεύει διασκεδάζοντας την αγανάκτησή μας για ότι ζούμε, ξεσηκώνοντας τη χαρά μέσα μας, για το γαμώτο που ξεστομίζουμε καθημερινά όλες και όλοι μας.

video

Υπάρχουν νέα ταλέντα που σας έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον τελευταία;

Δεν ξέρω πια τι θεωρείται νέο ταλέντο σε αυτόν τον τόπο. Όλα αυτά τα παιδιά που προχωρούν με τόση δυσκολία και σαρανταρίζοντας θεωρούνται ακόμη νέα ταλέντα; Δύσκολη και απογοητευτική συνθήκη. Ωστόσο είναι μαχητές και τους χαίρομαι. Τους ζηλεύω και λίγο γιατί έχουν μπροστά τους το ταξίδι. Αυτό ν' αναλογίζονται μπροστά στις δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζουν στο δρόμο για την καλλιτεχνική τους ολοκλήρωση. Και κάτι από εμένα ως προτροπή: να προσέχουν την υγειά τους, τον εαυτό τους. Δεν θα μπω σε διαδικασία ονοματολογίας γιατί θ' αδικήσω πολλούς και πολλές. Είμαστε τυχεροί για αυτόν μας τον πλούτο. Αυτή τη νέα σοδειά που θα φέρει με την σειρά της τη νέα σπορά.

Ήσασταν υποψήφιος με το ΜέΡΑ25. Τι σας γοήτευσε περισσότερο στην πρόταση του συγκεκριμένου κόμματος και πώς βλέπετε την πορεία του σήμερα;

Το ΜεΡΑ 25 σήμερα αποτελεί μια δημοκρατική, ανοιχτόκαρδη μετωπική πρόταση για την κοινωνία μας. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελεί μια πολιτική πρόταση για το πως θα μπορούσε να είναι συγκροτημένος ο εσωτερικός διάλογος της αριστεράς, πάνω σε προγραμματικές θέσεις και αρχές. Δεν «χαρίζεται» στην διαχείριση των μνημονίων, αντίθετα θέτει ως βάση συναίνεσης μια σκληρή κριτική – αυτοκριτική, για τα ιστορικά πλέον δεδομένα της διαχείρισης αυτής. Μιας υπέρ του συστήματος «συνδιαχείρισης» δηλαδή, η οποία οδήγησε την αριστερά να χάσει το ηθικό της πλεονέκτημα στη συνείδηση του κόσμου. Μιλάει για το αναγκαίο συστατικό της ρήξης με την Ευρωπαϊκή ένωση και την ντόπια ολιγαρχία, στη βάση των δίκαιων διεκδικήσεών μας, θεωρώντας παραδείγματος χάριν, ρήξη την επιστροφή της ΔΕΗ και του ΟΣΕ στον δημόσιο χαρακτήρα τους. Ρήξη την κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Την απαλοιφή των κόκκινων δανείων και των κατασχέσεων των σπιτιών οικογενειών και αδύναμων ανθρώπων.

Θεωρεί και είναι ρήξη, η εφαρμογή της ΑΤΑ (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή) στους μισθούς και τις συντάξεις. Αποτελεί ρήξη η ανάσχεση των περιβαλλοντικών καταστροφικών επιλογών όπως είναι οι εξορύξεις. Αντίστοιχα προτείνει αλλαγή πλεύσης στο ζήτημα της ενέργειας σε μια κατεύθυνση αξιοποίησης του φυσικού μας πλούτου (αέρας ήλιος θάλασσα) και μάλιστα μέσα από την δημιουργία μικρών ενεργειακών κοινοτήτων στην επικράτεια. Είναι ξεκάθαρη για παράδειγμα η θέση του ενάντια στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα. Το ΜεΡΑ25 δεν αποτελεί κόμμα εξουσίας, με όλα τα βαριά ενοχοποιητικά χαρακτηριστικά των ημερών μας. Αποτελεί μια ριζοσπαστική πρόταση για το τι πρέπει ν' αλλάξει τώρα στη ζωή του τόπου. Όλα είναι συζητήσιμα και υπό διαμόρφωση. Αυτό του δίνει την δυνατότητα να έχει ανοιχτές πόρτες σε απόψεις θέσεις και πρόσωπα.

Η πολιτική σκηνή της χώρας μας απέκτησε ένα νέο πρόσωπο, τον Στέφανο Κασσελάκη. Πώς αξιολογείτε την είσοδό του στην πολιτική και τι πιστεύετε ότι σηματοδοτεί η παρουσία του για τον χώρο της Αριστεράς;

Από την πρώτη στιγμή έγινε αντιληπτή η ιδεολογική γύμνια του ανθρώπου σε σχέση με την ιστορία της αριστεράς. Κυρίως όμως ήταν και είναι, πρόδηλη η ανεπάρκεια στην παραγωγή αριστερής πολιτικής σκέψης και επιχειρημάτων. Είναι ν' απορεί κανείς με την επιλογή του για τη θέση αυτή από τους υπόλοιπους. Αυτό κατέδειξε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, την αντιφατική και εύθραυστη ως ισορροπία, σύσταση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου αλλά και την κατακυρίευσή του από φερέλπιδες σοσιαλδημοκράτες, του ψευδεπίγραφου διλλήματος περί «κεντροαριστεράς». Αυτό όλο βέβαια σε μια συνέχεια της ζημίας που υπέστη η αριστερά ως πολιτική σκέψη, αισθητική και ιστορία, από τη διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που άφησε μεγάλη πικρία σε πολύ κόσμο, οδηγώντας τον στην πολιτική απελπισία και τον ατομικισμό. Όχι δεν ήταν αριστερά αυτό που ζήσαμε. Από την εποχή των μνημονίων μέχρι και τις τελευταίες καταληκτικές διαδικασίες.

Εχετε δηλώσει ότι η Αριστερά περνά από φάση ανασύνταξης. Ποιες θεωρείτε βασικές προϋποθέσεις για να επιτύχει;

Μία νομίζω πως είναι η προϋπόθεση. Μια προγραμματική, ενωτική, μετωπική σύγκλιση των τάσεων. Στη συνέχεια η δημιουργία ενός νέου συνολικά φορέα που θα στεγάσει την πολυκερματισμένη καταταλαιπωρημένη αριστερά των πόθων του κόσμου εκεί έξω. Και μάλιστα ίσως δια της έστω και προσωρινής απαλοιφής των υφιστάμενων κομματικών μοντέλων και μοτίβων, κοινώς ταμπελών. Έστω και προσωρινά το τονίζω. Σε μια τέτοια συνεύρεση όλοι θα προσέλθουν με τα λάβαρά τους, απλά οφείλουν να τα υποστείλουν, στο όνομα της ενότητας και της αλληλεγγύης. Θα επιθυμούσα την συνδρομή και του ΚΚΕ σε μια τέτοια μετωπική σύσταση. Κάτι που θα έδινε ακόμη και δυναμική κυβερνησιμότητας ως νέα πρόταση. Η δημιουργία μιας τέτοιας κίνησης θα επανάφερε την λαβωμένη αξιοπιστία της αριστεράς στη θέση που της αξίζει στη συνείδηση του λαού μας. Πιστεύω επίσης πως μπορούν να ρυθμιστούν και διαδικαστικά ζητήματα στην εκπροσώπηση ενός τέτοιου φορέα, με κυκλικές θητείες προσώπων που θα αναδειχτούν δημοκρατικά, αξιοκρατικά από όλους τους συμμετέχοντες χώρους. Κι αυτό θα είναι εφικτό διότι θα υπάρχει για όλους η δέσμευση των προγραμματικών αρχών. Άρα η στόχευση θα είναι ξεκάθαρη καθώς και η επίτευξη των έργων της. Ο σπουδαίος Μπρεχτ το έχει πει. Είναι εφικτή για τον λαό η τέχνη να κυβερνά ο ίδιος και να διαχειρίζεται τα σπουδαία και μεγάλα δίκια του.

Τέλος, η διάχυση της Δημοκρατίας στην βάση και η δέσμευση της όποιας ηγεσίας στις αποφάσεις του συμμετέχοντος πλέον λαού στον καθορισμό της τύχης του. Αυτό αποτελεί τον πυρήνα της δικαιοσύνης που διεκδικεί και το τεράστιο κίνημα με αφορμή το κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Μας έλειψε το οξυγόνο στην υγεία. Στην παιδεία. Μας έλειψε το οξυγόνο λόγω της αχαλίνωτης ακρίβειας. Μας στερεί το οξυγόνο η βάναυση αστυνομοκρατία και οι επιθέσεις σε κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής. Από τα δεκαπεντάρια στις πλατείες μέχρι το θράσος της επίθεσής της, στην πρωτόφαντη λαοθάλασσα στο Σύνταγμα στις 28/2.

Βλέπουμε παγκοσμίως μια άνοδο ακροδεξιών ρευμάτων. Τι πιστεύετε ότι οδήγησε σε αυτή την τάση και πώς μπορεί ν' αναχαιτιστεί;

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η παγκόσμια αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων και η εξαθλίωση των απελπιστικά πολλών για μια ακόμη φορά, ταΐζει το τέρας του ναζισμού και του φασισμού στον κόσμο. Είναι άδικο για την ανθρώπινη μοίρα ν' απωλέσει τα στοιχεία της συλλογικής της μνήμης. Αυτά που ανέδειξαν τον ναζισμό και τον φασισμό ως το απόλυτο ωμό μίσος προς τον άνθρωπο. Ήρθε η στιγμή για την αυτοοργάνωση του κόσμου ως άμυνα. Αυτό συντελείται διεθνώς. Μια διαδικασία που θ' απελευθερώσει τον ίδιο τον άνθρωπο από τη χαρά του να διαλέγει απλά τη φυλακή του. Θα οδηγήσει τους λαούς σε μια συνομιλία μεταξύ τους. Το άρωμα του μέλλοντος είναι αυτό, είναι εδώ και φυσάει σαν δροσερό αεράκι στις μέρες μας.

Η έννοια της συλλογικότητας είναι κεντρική τόσο στην τέχνη σας όσο και στην πολιτική σας στάση. Πιστεύετε ότι η ατομικότητα που προωθούν τα κοινωνικά δίκτυα βλάπτει την κοινωνική συνοχή;

Όλα γύρω μας ωθούν στον άκρατο ατομικισμό. Η φαυλοκρατία και ο λαϊκισμός επιβιώνουν και ανθίζουν σε ανυποψίαστες συνειδήσεις αφελών ιδιωτών. Στην συνέχεια έρχεται η χαρά της αγέλης. Μετά πάλι η μοναξιά του ατομισμού. Η αυταπάτη της ατομικής διαφυγής και λύσης. Η μουσική όμως απαιτεί ανθρώπινη κοινωνία για ν' ανθίσει. Οφείλεις αρχικά ν' ακούς τον διπλανό σου, να του αφήνεις χώρο να υπάρξει. Να χτίζεις μαζί του όμορους αρμονικούς νόμους και όμορφες στιγμές. Να κινείσαι σε μια κοινή αισθητική και να την περιφρουρείς με αγάπη και συνείδηση. Να ζεις την απόλυτη ταύτιση και μέσα από αυτήν ν' απελευθερώνεσαι ως σημαντική και μοναδική οντότητα. Τα δίκτυα εξυπηρετούν επιλογές της άσκησης εξουσιαστικού ελέγχου επάνω μας. Μας θέλουν κατά «μόνας». Εύκολο στόχο δηλαδή.

Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί ν' αποτελέσει εργαλείο πολιτικής αφύπνισης σήμερα, όπως συνέβη σε παλαιότερες εποχές;

Εμείς επιλέξαμε τον λόγο και τον στοχασμό των παγκόσμιων ποιητών για να προτείνουμε πριν λίγο καιρό το «Μυστικό Νήμα». Ποιήματα των Μπρεχτ, Μαγιακόφσκι, Δάντη Αλιέρι, Σαχτούρη και Λασκαράτου σε μουσική Γιώργου Κομπογιάννη. Μια ενότητα εννέα τραγουδιών που δεν υπονοούν κάτι από το νόημά τους. Είναι ξεκάθαρα πολιτικά, σαφή και ευθύβολα στην νοηματική και υπαρξιακή τους αγωνία. Ο δίσκος κυκλοφορεί από το Όγδοο και θα τον βρείτε σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες που αναφέραμε και πιο πάνω. Επιλέξαμε, λοιπόν, ν' αναζητήσουμε το πρωτότυπο πολιτικό τραγούδι των ημερών μας από αυτήν την δημιουργική μας προσέγγιση ως σκοπιά. Έτσι, λοιπόν, σας το λέω με βεβαιότητα πως ναι, η μουσική και το τραγούδι, μπορεί και πρέπει ν' αποτελέσουν εργαλείο κοινωνικής αφύπνισης. Απολαμβάνω τον χειμαρρώδη στίχο, βαθιά κοινωνικό, βιωματικό και κυνικά καθημερινό, των νέων δημιουργών της σοβαρής ραπ σκηνής. Υπάρχει πολιτικό τραγούδι και ανθίζει.

video

Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη συγκλόνισε ολόκληρη την κοινωνία. Θεωρείτε ότι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα αντιμετωπίζει τέτοια γεγονότα με την απαραίτητη σοβαρότητα;

Το δυστύχημα στα Τέμπη αποτελεί στη συνείδηση όλων μας πια κρατικό έγκλημα. Από την άλλη η δικαιοσύνη παντού στον πλανήτη μας είναι απολύτως ταξική υπόθεση υπέρ των δυνατών. Για όλους μας λοιπόν, από αυτήν ακριβώς τη συσχέτιση αυτών των δύο στοιχείων, προκύπτει και το συναίσθημα ανεμπιστοσύνης σε αυτήν συνολικά. Ο Τριαντόπουλος, για παράδειγμα, πάει για πλημμέλημα και ο πιτσιρικάς δεκαπεντάρης με την μολότοφ στρακαστρούκα, πάει αντίστοιχα για κακούργημα. Άρα δεν είναι θέμα σοβαρότητας, είναι ζήτημα της βίας της εξουσίας και της καταστολής στον εξεγειρόμενο άνθρωπο. Είναι δηλαδή μια στεγνή από κοινωνική συναίσθηση επιλογή και μια στυγνή εφαρμογή εξοντωτικών ποινών στοχευμένα προς αυτόν. Τώρα ποια απελπισία έβγαλε τον κάθε πιτσιρικά στα κάγκελα. Ποια και τι βαθμού δολοφονία των ονείρων του βιώνει. Ποια ακριβώς πιστεύει πως θα είναι η εξέλιξή του του σε έναν τόπο που νοιώθει πως τον μισεί και στην πρώτη ευκαιρία τον διώχνει ως μετανάστη. Μια πατρίδα που τον καταδικάζει να ζει στις γαλέρες του υπερτουρισμού ως προοπτική μιας χαμοζωής. Αυτό όλο, είναι απόλυτα ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο δεν θα φτάσει ποτέ δυστυχώς στις δικαστικές αίθουσες για να κριθεί.

Πώς νιώσατε βλέποντας νέους ανθρώπους να βγαίνουν ξανά μαζικά στον δρόμο μετά την τραγωδία αυτή;

Οι νέοι είναι στο δρόμο εδώ και χρόνια. Υπερασπίστηκαν την παιδεία. Την υγεία. Το δικαίωμα στη δουλειά. Το δικαίωμα στον πολιτισμό. Το άσυλο στα πανεπιστήμια. Τα δικαιώματα αδύναμων ανθρώπων όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Υπερασπίστηκαν ανθρώπους τους οποίους τοκογλυφικά funds πέταξαν στο δρόμο από τα σπίτια τους με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχουν στοχοποιηθεί με πρωτοφανή τρόπο από αυτήν την αυταρχική κυβέρνηση. Τους σέρνουν σε μακρόσυρτες χρόνιες και πανάκριβες διαδικασίες εκκρεμοδικίας. Στοιβάζονται συχνά πυκνά στα κρατητήρια, με απειλές, εκφοβισμούς και πολύ ξύλο. Αγόρια και κορίτσια. Ντροπή πια. Η Δημοκρατία στο απόσπασμα. Το προχθεσινό όμως ξεπέρασε κάθε φαντασία. Πράγματι χαιρόσουν να τους βλέπεις, να ζεις τον παλμό τους. Ακατάβλητοι και αποφασισμένοι. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση ανθρώπων στα χρονικά της Θεσσαλονίκης. Βλέπετε το έγκλημα των Τεμπών τους αφορά άμεσα ως γενιά. Το μίγμα γίνεται εκρηκτικό αν προσθέσει κανείς το περίσσευμα σκληράδας και χλεύης από τις πολιτικές αμοιβάδες που βάλθηκαν να μας βγάλουν όλους τρελούς.

Μπορεί η τέχνη να λειτουργήσει ως βάλσαμο, αλλά και ως καταγγελία απέναντι σε τέτοιες τραγωδίες;

Πρέπει και οφείλει να το κάνει. Μην το ξεχνάμε όλοι μας ποτέ αυτό. Η τέχνη μας αναπνέει μέσα στην αμφισβήτηση. Πίνει χρόνο και χορεύει με τον αγγελοπλάστη έρωτα. Είναι η στιγμή της, όταν συνδέεται με τη μεγάλη εικόνα για το δικό της όφελος, την αλήθεια και το φως. Φλέγεται στο άδικο. Ειδάλλως η άλλη προοπτική ποια ακριβώς είναι; Να φιλάει το παχουλό και λιπαρό ιδρωμένο χεράκι του φεουδάρχη, μπας και τσιμπήσει καμμιά επιδότηση από κάποιο ευαγές πολιτιστικό ίδρυμα προκειμένου να κομίσει «γλαύκας»;

Διαβάστε ακόμη

Παραιτήθηκε από υφυπουργός Ανάπτυξης ο Αρίστος Δοξιάδης

F-16, F-35, Ουκρανία και Συρία: Ο Ερντογάν άνοιξε διάπλατα την ατζέντα του στον Τραμπ

Γάλλος ευρωβουλευτής προς ΗΠΑ: «Επιστρέψτε μας το Άγαλμα της Ελευθερίας»

Ιστορικός θρίαμβος της Νιούκαστλ στο Carabao Cup: Λύγισε τη Λίβερπουλ και σήκωσε τίτλο μετά από 56 χρόνια!