Ο Κώστας Μακεδόνας έμαθε να χαίρεται τη ζωή όπως χαίρεται τη μουσική—με ελευθερία, πάθος και αφοσίωση. Από τότε που μετακόμισε στη Βάρκιζα, οι περίπατοι και οι βόλτες με το ποδήλατο έγιναν κομμάτι της καθημερινότητάς του, μια μορφή εσωτερικής ισορροπίας, ένας τρόπος ν' αφουγκράζεται τον ρυθμό της ζωής.
Πάντα ήθελε τα παιδιά του να μεγαλώνουν σ' ένα περιβάλλον ασφαλές, γεμάτο αγάπη, όπως ακριβώς μεγάλωσε κι εκείνος—αν και, όπως παραδέχεται, ήταν μοναχοπαίδι και ίσως λίγο παραχαϊδεμένος. Παρά ταύτα, δεν υπήρξε ποτέ αυστηρός ή απόμακρος πατέρας. Αντίθετα, φρόντισε να 'ναι πάντα παρών, να μοιράζεται στιγμές, να καθοδηγεί με αγάπη και κατανόηση. Και τώρα που ο γιος του εκφράζει την επιθυμία ν' ακολουθήσει το επάγγελμα του πιλότου, όπως κάποτε ο ίδιος είχε κάνει, δεν μπορεί παρά να χαμογελά με μια αίσθηση βαθιάς συγκίνησης—ακόμα κι αν θυμάται πως, όταν εκείνος ανακοίνωσε τη δική του απόφαση ν' ασχοληθεί με τα αεροπλάνα, η μητέρα του είχε σχεδόν ξεσηκώσει όλη την οικογένεια για να τον αποτρέψει.
Στη ζωή του, τρεις είναι οι μεγάλοι του σταθμοί: η οικογένειά του, η μουσική του πορεία και η αεροπορία. Και τα τρία τον συμπληρώνουν, τον καθορίζουν, τον κρατούν ισορροπημένο. Ωστόσο, η μουσική είναι το στοιχείο εκείνο που τον έκανε αγαπητό στο κοινό, που του έδωσε τη δυνατότητα να εκφράσει τα πιο εσωτερικά του συναισθήματα και να αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων. Από τα πρώτα του βήματα μέχρι σήμερα, η πορεία του χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια, ποιότητα και μια βαθιά αγάπη για το καλό ελληνικό τραγούδι.
Και αυτή η αγάπη συνεχίζει να γεννά διαχρονικά τραγούδια. Ο Κώστας Μακεδόνας, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, ενώνει για ακόμα μια φορά τις δυνάμεις του με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον ταλαντούχο Κωνσταντίνο Βελλιάδη, χαρίζοντάς μας ένα νέο μουσικό διαμάντι. Το ζεϊμπέκικο «Παλιά φωτογραφία», μια συγκλονιστική ερμηνεία που έρχεται να μας θυμίσει τη χρυσή εποχή της ελληνικής δισκογραφίας, είναι εδώ για να χαραχτεί στη μνήμη μας και να μας ταξιδέψει σε μελωδίες που δεν γερνούν, παρά ωριμάζουν και λάμπουν στο πέρασμα του χρόνου.
Η συνεργασία σας με τον Σταμάτη Κραουνάκη είναι συνδεδεμένη με τραγούδια που παραμένουν «ζωντανά». Τι κάνει, κατά τη γνώμη σας, ένα τραγούδι διαχρονικό;
Η συνεργασία μου με τον Σταμάτη άφησε πίσω της μια πολύτιμη κληρονομιά. Υπέροχα και διαχρονικά τραγούδια. Αν με ρωτάτε ποιο είναι το μυστικό που χαρίζει σ' ένα τραγούδι τη διαχρονικότητά του, δεν έχω μια σαφή απάντηση. Ίσως να 'ναι μια φράση που αποκαλύπτει μια αλήθεια που αγνοούσαμε, μια μουσική γραμμή που αγγίζει την ψυχή, μια φωνή που μαγεύει ή ο ήχος ενός οργάνου που συγκινεί. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι η μαγεία γεννιέται από τον συνδυασμό όλων αυτών—όταν ένα τραγούδι δεν γερνάει, αλλά ωριμάζει, αποκτώντας κάθε χρόνο περισσότερη λάμψη και ουσία. Δεν υπάρχει συνταγή, αλλά όταν συμβαίνει, είναι πραγματικά υπέροχο!
Ποιο ήταν η πρώτη σκέψη και συναίσθημα που νιώσατε όταν διαβάσατε τους στίχους του Κραουνάκη και ακούσατε τη μουσική του Βελλιάδη για το νέο σας τραγούδι;
Πότε θα μπούμε στούντιο να το τραγουδήσω! Και η δεύτερη πότε θα ξεκινήσουμε τις πρόβες με την ορχήστρα μου για να το παρουσιάσουμε ζωντανά στον κόσμο! Είναι ένα τραγούδι που το ερωτεύτηκα με το πρώτο άκουσμα. Έχει τον στίχο του Σταμάτη, σε μία από τις πιο ευρηματικές και εμπνευσμένες στιγμές του πάνω στη μουσική του Κωνσταντίνου που ρέει αβίαστα και στηρίζει την ουσία του τραγουδιού.
Στο βίντεο του νέου σας τραγουδιού, κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας. Εσείς, όταν κοιτάτε το παρελθόν, τι συναισθήματα κυριαρχούν;
Το βίντεο, σε σκηνοθεσία του αγαπημένου Νίκου Σούλη, συνοδεύει με πολύ σωστό τρόπο την ατμόσφαιρα του τραγουδιού. Είναι γυρισμένο στο τώρα αλλά όντως ρίχνει και κλεφτές ματιές στο παρελθόν. Προσωπικά, συνήθως κοιτάω στο μέλλον αλλά υπάρχουν φορές που η επιστροφή στο παρελθόν μου δίνει δύναμη για να φύγω ακόμα πιο μπροστά στο μέλλον. Φυσικά και η νοσταλγία είναι ένα δυνατό συναίσθημα, ειδικά όταν έχεις ζήσει αξέχαστες στιγμές αλλά πολλές φορές θυμάμαι το παρελθόν με διάθεση «εκπαιδευτική», ώστε να δω τι λάθη έκανα και πώς μπορώ να μην τα επαναλάβω.
Οι φωτογραφίες «παγώνουν» στιγμές. Εσείς, αν μπορούσατε να παγώσετε μια στιγμή της καριέρας σας, ποια θα ήταν;
Τις στιγμές που έχω ανατριχιάσει όταν άκουσα για πρώτη φορά ένα αγαπημένο μου τραγούδι! Μη μου ζητήσετε να ξεχωρίσω ένα. Όπως και τις στιγμές που έζησα σε κάποιες μεγάλες συναυλίες, νιώθοντας αυτή τη μαγική ένωση με το κοινό.
Θυμάστε πώς αισθανθήκατε όταν ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου σας βάπτισαν «Μακεδόνας»; Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, θα κρατούσατε το δικό σας επίθετο «Πάκας»;
Όπως φάνηκε από νωρίς στην πορεία μου το «Μακεδόνας» ήταν απόλυτα επιτυχημένη επιλογή. Υπήρξαν και άλλες προτάσεις που δεν μπορούσα να τις δεχτώ. Το επίθετο, όμως, «Μακεδόνας» ήταν κάτι που με χαρακτήριζε και ερχόταν σε αρμονία με το μέσα μου.
Θεωρείτε ότι η σύγχρονη μουσική χάνει σιγά-σιγά τη σύνδεσή της με τις ρίζες της;
Οι ρίζες, αν είναι βαθιές και δυνατές, δεν χάνονται. Μπορεί να είναι δυσδιάκριτη μερικές φορές η σύνδεση αλλά πάντα υπάρχει αν θέλουμε να υπάρχει η ουσία.
Νοσταλγείτε την εποχή που οι δίσκοι και οι κασέτες είχαν συναισθηματική αξία, σε σχέση με το streaming σήμερα; Έχει αλλάξει η σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό;
Δεν το κρύβω πως μ’ άρεσαν τότε που τα τραγούδια μας υπήρχαν σε δίσκους, ακόμα και σε CD και κασέτες, αλλά οι εποχές αλλάζουν και οι άνθρωποι προσαρμόζονται. Ο φορέας της μουσικής δεν επηρεάζει τη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό. Μπορεί γενικά ν' αλλάζει αυτή η σχέση αλλά αυτό γίνεται κυρίως από άλλους παράγοντες.
Οι νέοι δημιουργοί σήμερα βασίζονται πολύ στη viral επιτυχία. Πιστεύετε πως οι διαχρονικές επιτυχίες μπορούν να «γεννηθούν» σε μια εποχή ταχύτητας;
Θα το μάθουμε σε βάθος χρόνου. Εξού και «διαχρονική» επιτυχία. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να βγάλουμε συμπεράσματα με την πορεία των τραγουδιών που έχουν προκύψει από αυτές τις νέες και τελείως διαφορετικές συνθήκες.
Πιστεύετε πως το κοινό έχει κι αυτό ευθύνη για την ποιοτική πτώση στο τραγούδι ή είναι αποτέλεσμα των επιλογών της μουσικής βιομηχανίας;
Ευθύνη υπάρχει στην πολιτεία με τη διαρκή υποτίμηση της παιδείας και του πολιτισμού. Όταν η παιδεία και ο πολιτισμός από δημόσια αγαθά γίνονται πλουτοπαραγωγικοί τομείς για λίγους τότε υπάρχει πτώση παντού.
Είστε πατέρας δύο παιδιών. Τι σας ανησυχεί περισσότερο για το μέλλον, ειδικά όσον αφορά τη νέα γενιά;
Η στροφή στον ατομικισμό, η λογική να κάνουμε τη δουλίτσα μας χωρίς να μας αφορά ο διπλανός μας, το κακό παράδειγμα που έχει δώσει η γενιά μου στα νέα παιδιά που έχουμε δημιουργήσει μία αυτοκαταστροφική κοινωνία.
Η οικονομική κρίση και η πανδημία άφησαν τ’ αποτυπώματά τους στην ελληνική κοινωνία. Πιστεύετε ότι το ξεπεράσαμε ή κουβαλάμε ακόμα τις συνέπειες;
Τίποτα δεν έχουμε ξεπεράσει και βιώνουμε όλο και πιο έντονα τις συνέπειες. Συνέπειες στο επίπεδο της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, της δικαιοσύνης, του περιβάλλοντος.
Η ελπίδα είναι συχνά η κινητήριος δύναμη. Από πού αντλείτε τη δική σας;
Η ελπίδα εύχομαι να μη χαθεί ποτέ και από κανέναν. Ελπίδα μού δίνουν τα νέα παιδιά που αγωνίζονται αλλά και οι μεγαλύτεροι που κρατούν τις αξίες του και συνεχίζουν να παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Τα συναυλιακά σας σχέδια;
Από την 1η Μαρτίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο θα βρίσκομαι, παρέα με τη μοναδική Γλυκερία στο Vergina Theatro στη Θεσσαλονίκη. Με τη Γλυκερία είμαστε χρόνια συνεργάτες και η χημεία μας είναι μαγική όπως και το πρόγραμμά μας. Την Τετάρτη 19 Μαρτίου θα βρίσκομαι στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, παρέα με την εξαιρετική Φωτεινή Βελεσιώτου και θα παρουσιάσουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Μοναδικές παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε!
