Η Πρωτομαγιά του Αϊρτον Σένα

Η 1η Μαΐου έχει ανακηρυχθεί ως Παγκόσµια Ηµέρα Αργίας και ∆ιατυπώσεων των ∆ιεκδικήσεων των Εργαζοµένων, αφού συνδέθηκε για πάντα µε το εργατικό κίνηµα, όταν το 1886 έγιναν στο Σικάγο οι µεγάλες διαδηλώσεις µε αίτηµα τα τρία οκτάρια: οκτώ ώρες εργασίας, οκτώ ψυχαγωγία και οκτώ ύπνος.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία όταν, δοξάζοντας το αίµα όλων αυτών των ανθρώπων που χύθηκε για εµάς, οφείλουµε να θυµόµαστε πως η Πρωτοµαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία...

Πρωτομαγιά ήταν, όμως, όταν ο πιο χαρισματικός πιλότος της F1, ο Βραζιλιάνος Αϊρτον Σένα (Ayrton Senna da Silva) προσέκρουσε με τη Williams-Renault του στην καταραμένη στροφή Ταμπουρέλο, στην πίστα της Ίμολα, στα 34 χρόνια του, και γκάζωνε για άλλους γαλαξίες. Συνέβη πριν από 26 χρόνια, κατά τη διάρκεια του Grand Prix του Αγίου Μαρίνου, ήταν Πρωτομαγιά του 1994 όταν ο πιο εμβληματικός οδηγός όλων των εποχών στην F1 έχανε από αυτό που λάτρευε περισσότερο: από την ταχύτητα.

Όπως έχω γράψει άπειρες φορές – και θα γράψω άλλες τόσες – θεωρώ εαυτόν πραγματικά τυχερό που ανδρώθηκα «παρέα» με τον Σένα και τα δωρεάν μαθήματα οδηγικής ευφυΐας που χάριζε απλόχερα, σε κάθε grand prix. Δεν θα ξεχάσω καμιά στιγμή του, δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα κατά την οποία ο διευθυντής του νοσοκομείου στο οποίο διακομίστηκε, απλώς, ανακοίνωσε τον θάνατό του. Ήταν 18:40.

Οι Λατίνοι συγγραφείς εκφέρουν τον Μάιο πάντα µε τη λέξη «mensis» (µήνας) ή Kalendae (καλένδες). Και πάντα θα έχουμε στη συλλογική μνήμη μας πως ο τελευταίος µήνας της Άνοιξης θα συστήνεται µε άνθη και αίµα, ενώ οι αγώνες του δεν θα μεταφέρονται στις καλένδες.

Οι αγώνες των εργατών και η θυσία τους, προφανώς και δεν συγκρίνονται με τον χαμό Σένα, αλλά η απώλεια αυτού του οδηγού θα προκαλεί για πάντα θλίψη στους απανταχού θιασώτες των μονοθεσίων. Και ήταν σαν σήμερα, Πρωτομαγιά του '94 και Κυριακή του Πάσχα για τους Ορθόδοξους, ταυτόχρονα. Ήταν τότε που μου φάνηκε η πρώτη χρονιά που το Πάσχα είχε Εβδομάδα των Παθών, αλλά όχι Ανάσταση…