Πόθεν έσχες: Οι πλούσιοι και οι φτωχοί πολιτικοί της Ελλάδας

Στη  δημοσιότητα δόθηκαν σήμερα από την Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής, συνολικά 1.072 δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης  («πόθεν έσχες») του έτους 2019 (χρήση 2018) των πολιτικών προσώπων.

Την ίδια στιγμή ξεκινούσε το χάζι στους αριθμούς -και, βασικά, στη μηδενικά που υπάρχουν δίπλα από αυτούς- με τα σχετικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπως πάντα, άλλα ποστ ζητούν να μοιραστούν τα χρήματα των πολιτικών στον ελληνικό λαό, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν τους εθνοπατέρες, για να βγουν κάποιοι άλλοι και να θυμίσουν πως εάν κάποιος διαθέτει στοιχεία παράνομου πλουτισμού μελών της Βουλής, θα πρέπει να πάει στον εισαγγελέα.

Προσωπικά, κάθε φορά που ακούω «πόθεν έσχες», θυμάμαι τις αντίστοιχες δηλώσεις του Άκη Τσοχατζόπουλου: λευκές σαν τους τοίχους των Κυκλάδων τους οποίους λούζει με άπλετο φως ο ήλιος και τόσο καθαρές που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν σε διαφήμιση καθαριστικής σκόνης για πλυντήριο. Αλλά, τελικά, όλοι μάθαμε την αλήθεια…

Εν προκειμένω, μια άλλη αλήθεια είναι πως εάν θες να αποκρύψεις παράνομα χρήματα που έχεις στην κατοχή σου ή, απλώς, δεν θες να τα δηλώσεις-εμφανίσεις, πας σε μια τράπεζα χώρας που αγαπά τα ρολόγια και τη σοκολάτα και κάνεις την κατάθεσή σου. Μπορείς, επίσης, να φτιάξεις μια υπέροχη εταιρεία σε κάποιο εξωτικό νησί και να σηκώσεις σημαία-μπαϊράκι όποιας χώρας γουστάρει η τσέπη σου.

Μια άλλη αλήθεια, εκπορεύεται από το προαιώνιο ερώτημα: μπορεί ένας πολιτικός της Αριστεράς να είναι πλούσιος; Λίγο παρακάτω, στην αναζήτηση παρόμοιας αλήθειας, κινείται και το επόμενο ερώτημα: μπορεί ένας πλούσιος να είναι, ταυτόχρονα, ένας καλός πολιτικός;

Στις απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων υπάρχουν πολλές απαντήσεις οι οποίες μπερδεύονται και μπερδεύουν με τα αριστερά και τα δεξιά πολιτικά πρόσημα, τα ηθικά πλεονεκτήματα, τα σπίτια, τις εκτάσεις, τις καταθέσεις, τη συναίσθηση της αγωνίας του λαού, την αντίσταση στον πειρασμό του χρηματισμού, σε μια συζήτηση που θυμίζει το επιτραπέζιο «Μonopoly».

Κάθε φορά, λοιπόν, που ακούω «πόθεν έσχες» έρχονται συνειρμικά όλα τα παραπάνω που έγραψα και πάντα, πάντα, όμως, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: δεν έχει σημασία εάν ο πολιτικός έχει πλούτη τα οποία διαθέτει νόμιμα, τα οποία μπορεί να αποκόμισε από κληρονομιά ή από τη δουλειά του. Το βασικό είναι ο κάθε βουλευτής να κάνει τα πάντα για να μη φτωχοποιούνται περισσότερο οι πολίτες της χώρας. Αυτό μπορεί να σας το πει σε προσωπική σας συζήτηση και κάποιος εισαγγελέας, ο οποίος πάντα θα περιμένει να του πάτε, εάν έχετε, στοιχεία για παράνομο πλουτισμό μέλους της Βουλής. Μόνο εκείνος μπορεί να κάνει πράξη το “go to jail” στο επιτραπέζιο παιχνίδι…