Κρίσιμη η ευρωπαϊκοποίηση των προβλημάτων με την Τουρκία

Διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο στην εξωτερική πολιτική, όπου κυριαρχεί η απειλή της Τουρκίας για έμπρακτη πλέον παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στα νότια της Κρήτης. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή, οι αδράνειες, οι αναθεωρήσεις, τα συμφέροντα των μεγάλων παικτών, κυρίως στην ΕΕ, επιτρέπουν στην Τουρκία να συμμετέχει «στα μεγάλα τραπέζια» ως ο κρίσιμος παίκτης για την επίλυση των ευρύτερων προβλημάτων, αλλά υποκριτικά να «απομονώνεται» από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα ως τελείως αποσυνάγωγη. Αυτό έχει ως συνέπεια και διπλό μήνυμα προς την Τουρκία αλλά και πράξεις παράνομες, όπως το τουρκολιβυκό σύμφωνο, πράξεις απονομιμοποιημένες διεθνώς, να διαμορφώνουν παράλληλες και επικίνδυνες πραγματικότητες. Με δεδομένα τα παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση κινήθηκε επί αρκετούς κρίσιμους μήνες με λανθασμένο προσανατολισμό της πυξίδας της.

Θεώρησε ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη διεθνώς, έκοψε οποιονδήποτε διάλογο μαζί της και, ακόμα χειρότερα, θεώρησε ότι πρέπει να αναλάβει, εκ μέρους της ΕΕ, «ως καλό παιδί», να διαχειριστεί τις παράλληλες πραγματικότητες που αυτή δημιουργεί. Πολλά γεγονότα έδειξαν το πρόβλημα προσανατολισμού της κυβέρνησης. Ωστόσο, η κυβέρνηση τον τελευταίο καιρό αποφάσισε να κινηθεί στις γραμμές της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως κυβέρνηση αποφάσισε ότι η αποδόμηση των παράλληλων πραγματικοτήτων που διαμορφώνουν αναθεωρητικές πολιτικές δεν επιτυγχάνεται παρά με τη δημιουργία μιας πραγματικότητας που βασίζεται στην ειρήνη, την αλληλεγγύη και τη φιλία των γειτονικών χωρών αλλά και με την ευρωπαϊκοποίηση των ζητημάτων.

Ο νεοθωμανισμός στα Βαλκάνια αποδομήθηκε ειρηνικά και συμβιβαστικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η συμφωνία με την Ιταλία τώρα, χωρίς να έχει τις ιστορικές διαστάσεις της προηγούμενης, είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Οι συνομιλίες ωστόσο για οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο συνιστούν το κλειδί αποφασιστικής σημασίας για την αποδόμηση της παράλληλης πραγματικότητας που έχει διαμορφώσει το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Οι συμβιβασμοί για την ειρήνη είναι πάντα προς όφελος του εθνικού συμφέροντος. Και καλώς η ΝΔ σήμερα, έστω και μετά την εθνοκαπηλία του προηγούμενου διαστήματος, αρχίζει να εξοικειώνει το ακροατήριό της με αυτό. Ωστόσο, κρίσιμη είναι η ευρωπαϊκοποίηση των προβλημάτων, και κυρίως τώρα με τη γερμανική προεδρία. Η ΕΕ πρέπει να ξανασυζητήσει τους όρους του ευρωτουρκικού διαλόγου: η αναθεώρηση της τελωνειακής σύνδεσης της Τουρκίας με την ΕΕ είναι από τα σημαντικά ζητήματα που πρέπει να τεθούν άμεσα, όπως επίσης και το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, με εργαλείο ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επανεγκατάστασης από την Τουρκία στην ΕΕ.

«Οποιος θέλει την ειρήνη, παλεύει για την ειρήνη», μόνο έτσι γνωρίζει γιατί πολεμάει. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, λοιπόν, είναι ένα μέσον πίεσης για την ειρήνη, ένα άλλο μέσον απονομιμοποίησης των παράλληλων πραγματικοτήτων, προτού ένα θερμό επεισόδιο στα νότια της Κρήτης δημιουργήσει άλλες, πιο δύσκολες πραγματικότητες. Στο πλαίσιο αποδόμησης και απονομιμοποίησης εκρηκτικών πραγματικοτήτων είναι και η προσπάθεια επανέναρξης των συνομιλιών για το Κυπριακό, του διαλόγου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, αλλά και η συμμετοχή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκά τραπέζια που αφορούν την περιοχή μας.