Ανία διά της επαναλήψεως

Και λένε µάλιστα πολλοί ότι αυτό είναι ίσως το µεγαλύτερο βάσανο ή και πρόβληµα που αντιµετωπίζουµε και ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστηµα.

Η µεν κοινωνία γιατί βαρέθηκε -σαν τα κρίµατά της, που έλεγαν και οι παλαιότεροι- να συζητά τα ίδια και τα ίδια, ακούγοντας -καµιά φορά µάλιστα από τα ίδια πρόσωπα- και τα ίδια επιχειρήµατα, συνειδητοποιώντας όσο περνούν τα χρόνια ότι συζητιούνται τα ίδια γιατί απλώς περνούν τα χρόνια και ουδείς τα αντιµετωπίζει, ή επειδή υπάρχουν ακόµα πολιτικές δυνάµεις που µόλις τώρα προσγειώθηκαν στην Ελλάδα...

Η κοινωνία λοιπόν, για παράδειγµα, ακούει τη σηµερινή αξιωµατική αντιπολίτευση να αναπτύσσει την ίδια θεωρία µε την οποία πορεύτηκε τη δεκαετία του ’80 το θέµα της τροµοκρατίας.

Η πόλωση, η στοχοποίηση της αντιπολίτευσης, η υποτίµηση του προβλήµατος από την κυβέρνηση και οι πιθανές υπόγειες διασυνδέσεις κυβέρνησης-τροµοκρατίας ήταν το αφήγηµα της εποχής, τα ίδια Παντελάκη µου, τα ίδια Παντελή µου 35 χρόνια µετά. Γιατί στην Ελλάδα δεν διδασκόµαστε από την Ιστορία. Χρησιµοποιούµε απλώς τα εύχρηστα εργαλεία που µάθαµε από το παρελθόν.

Η µόνη διαφορά µε το σήµερα, εκείνοι που υπέστησαν αυτήν την πολιτική το ’80 σήµερα σπεύδουν να την υπηρετήσουν...

Τα ίδια και χειρότερα και κουβέντα για την οικονοµία, όπου ο βασικός µας κανόνας είναι: «∆εν προλάβαµε - δεν µας άφησαν - να ολοκληρώσουµε το έργο µας». Αυτός είναι και ο λόγος που χρόνια τώρα και προ της κρίσης συζητούµε χωρίς αποτέλεσµα τα ίδια, πολλές φορές, λυµένα στην Ευρώπη από δεκαετίες. Και αυτό είναι που τροµάζει τους πολίτες. Ενα πολιτικό σύστηµα που αδυνατεί, απλώς επαναλαµβάνεται, ίσως γιατί πολλοί συνειδητοποιούν ότι δεν µπορεί πια.