Πριονίζοντας τη ?ηµοκρατία

Οι βουλευτές «έχουν απεριόριστο το δικαίωµα της γνώµης και της ψήφου κατά συνείδηση». Και αυτό προφανώς σηµαίνει ότι όταν υπάρχουν κρίσιµα ζητήµατα διαβουλεύονται µε όποιον κρίνουν σκόπιµο αλλά τελικώς -ενώπιος ενωπίω- αποφασίζουν ό,τι αυτοί θεωρούν ωφέλιµο για τη χώρα, χωρίς να µένουν στα όρια που θέτουν κοµµατικές γραµµές και κάθε είδους πιέσεις.

Στην πράξη όµως τα πράγµατα δεν είναι και τόσο σαφή. Ή µάλλον το µόνο που διακρίνεται σαφώς είναι πως οι περισσότεροι επαγγελµατίες της πολιτικής έχουν ολότελα διαφορετική άποψη από το… Σύνταγµα! ∆ιότι, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αφήνουν στην άκρη τα περί «συνείδησης» και πορεύονται καταπώς ωφελείται η επαγγελµατική (πολιτική) τους ανέλιξη.

Ο Χάρης Θεοχάρης για παράδειγµα. Υποτίθεται ότι ήταν υπέρ της Συµφωνίας των Πρεσπών και αυτό φαινόταν απολύτως συµβατό µε την έως τώρα διαδροµή του, η οποία 
είχε µια απολύτως κοσµοπολίτικη «ταυτότητα», συνδεδεµένη ιδιαιτέρως µε τον «διεθνή παράγοντα» και κυρίως το ∆ΝΤ. Ποιος µπορεί να ξεχάσει λ.χ. ότι ο πολύς Τόµσεν παραλίγο να µας επιβάλει νέο… µνηµόνιο όταν η κυβέρνηση Σαµαρά αποµάκρυνε τον Θεοχάρη από τη Γενική Γραµµατεία ∆ηµοσίων Εσόδων, γιατί «χάθηκε η εµπιστοσύνη των δανειστών στην ελληνική κυβέρνηση»;

Κοσµοπολίτης, λοιπόν, όσο ήταν Ποτάµι, ή όταν έφυγε από αυτό και ίδρυσε -µαζί µε τον Αλέκο Παπαδόπουλο- την πούρα «µεταρρυθµιστική» ∆ηµοκρατική Ευθύνη. Κοσµοπολίτης και αντισοβινιστής και στη συνέχεια, όταν αποχώρησε και από την… «Ευθύνη» και άρχισε να συζητά πότε µε το Ποτάµι για την επιστροφή του και πότε µε τον ΣΥΡΙΖΑ για µια πιο ριζοσπαστική επανατοποθέτησή του στο πολιτικό σκηνικό.

Αλλά κατόπιν, όταν «κόλλησαν» οι διαπραγµατεύσεις του µε το κυβερνών κόµµα και δεν υπήρχε περίπτωση να τα ξαναβρεί µε τους παλιόφιλούς του στο Ποτάµι που ήδη έχουν αρχίσει να σχηµατίζουν ρυάκια, ο Χ. Θεοχάρης έγινε… επιφυλακτικός. Πολύ επιφυλακτικός µάλιστα. Γιατί καλές οι «αρχές», και το ∆ΝΤ και η παγκοσµιοποίηση, αλλά ακόµα καλύτερη η προσωπική καρέκλα, και ειδικά εάν αφήνει ανοιχτό τον δρόµο για το Επικρατείας και σου επιτρέπει -πρόσκαιρα έστω- να φαντασιώνεσαι υπουργικά γραφεία, διυπουργικές επιτροπές και δεν συµµαζεύεται.

Μια τέτοια τακτική όµως, που ο λαός µας προσδιορίζει µε τη ρήση «τα καλά και συµφέροντα», µπορεί να είναι αποδοτική για τον ίδιο τον κ. Θεοχάρη και συµφέρουσα για τους µικροϋπολογισµούς της Νέας ∆ηµοκρατίας, αλλά είναι ζηµιογόνα για το ίδιο το πολιτικό σύστηµα. Γιατί µε τις αρχές που γίνονται λάστιχο, τα «δώσε µου να σου δώσω» και τα «ποιος δίνει τα περισσότερα», οι Θεοχάρηδες και όλα -χωρίς καµιά εξαίρεση- τα κόµµατα που συνοµιλούν µαζί τους πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο στέκονται.