Θαλπωρή και αναµνήσεις

Ο κόσµος γιορτάζει σε παγκόσµια πρώτη και ανάβει παντού φωτάκια. Ενώ η κατάνυξη δεν είναι και άµεση προτεραιότητα, οι φάτνες και τα ελαφάκια µπερδεύονται µε τις λαχτάρες των παιδιών και τις νοσταλγίες ηλικιωµένων.

Από τη λογοτεχνία έως τις απαριθµήσεις θαυµάτων της «άγιας νύχτας» ξέρουµε πως τα Χριστούγεννα έχουν διαµορφωθεί τον τελευταίο αιώνα µε την πιο µακρά περίοδο αναµονής τους. Τα δέντρα και οι αγορές «επί τη ευκαιρία» αρχίζουν καθώς µπαίνει ο ∆εκέµβριος. Και στις περισσότερες χώρες δεν υπάρχει σχολείο για παιδιά και εγγόνια. Οι οικογένειες είτε µαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι είτε θυµούνται και εύχονται σε ξεχασµένους συγγενείς.

Τελικά η προσµονή ολοκληρώνεται σε µια τελετή φαγητού. Αλλά δεν υπάρχει παιδί που να µη θυµάται µε συγκίνηση είτε µια αξέχαστη περίπτωση θαλπωρής, είτε κάποιον που έφυγε.

Η µεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς έχει προκαλέσει από την αρχαιότητα τελετές και φωταψίες που υπάρχουν σε κάθε πολιτισµό, ακόµη και σε αυτούς που δεν έχουν το δικό µας εορτολόγιο. Αλλά µικρή σηµασία έχουν η αιτία και η αφορµή ενός παγκόσµιου εορτασµού.

Είναι πάντως η µοναδική φορά που η παιδική ανεµελιά µάς πιάνει όλους, καθώς τα έθιµα των ηµερών δεν έχουν το άρωµα της παλιάς εποχής, αλλά υπακούουν σε µαγικά παραµύθια, σε οικογενειακή ατµόσφαιρα που είναι επιθυµητή, ακόµη και για την περίπτωση που δραπετεύουν πολλοί σε άλλους τόπους ή χώρες.

Αυτά σε συνδυασµό µε αναµενόµενα ατµοσφαιρικά φαινόµενα, όπως το χιόνι, ολοκληρώνουν µια περίοδο βαριάς κατανάλωσης και ατµόσφαιρας, που επιτρέπει να ρίξουµε µια µατιά στους πολυπληθείς πολίτες που δεν κατάφεραν να έχουν ακόµη και τα ελάχιστα να πορευτούν.

Εγινε λοιπόν µια µόδα ή πρόκειται για µια ευκαιρία να εµπλουτίσουµε τις αναµνήσεις µας; Και τα δύο ισχύουν, απαντώ. Η χαµένη θαλπωρή, δύσκολα κατορθωτή στην καθηµερινότητα, φαίνεται πως µας λείπει. ∆ραµατικά.

Καλά να περνάτε και µε τις ευχές µου.