Στο καναβάτσο

∆ικοµµατισµό έχουµε να δούµε από το 2009, εννοώ δικοµµατισµό που κατανάλωσε την πρόθεση 5,3 εκατοµµυρίων ψηφοφόρων σε περίπου 7 εκατοµµύρια ψηφισάντων. Τον Μάιο του 2012 τα δύο πρώτα κόµµατα συγκέντρωσαν 200 έδρες έναντι 252 του 2009, ενώ τον Ιούνιο, στις «διορθωτικές» εκλογές, οι έδρες των δύο πρώτων κατέβηκαν στις 160, µε ακόµη µεγαλύτερη αποχή και ανάγκη συνεργασιών.

Το 2015, τον Ιανουάριο, η Βουλή έγινε επτακοµµατική, ενώ οι δύο πρώτοι έφτασαν τις 215 έδρες, που έγιναν τον Σεπτέµβριο 220, αλλά δύσκολα το λες αυτό δικοµµατισµό σε σχέση µε τα αποτελέσµατα παλαιών δεκαετιών, αφού τα δύο κόµµατα «φλέρταραν» µε τις ψήφους κάπου 3,5 εκατοµµυρίων ψηφοφόρων. Και η Βουλή, οκτακοµµατική, παρακαλώ. Τα δείγµατα ενδιαµέσως παρουσιάζουν χωρίς καµία ασφάλεια για τους δύο πρώτους µια τάση για σχετικό δισταγµό των ψηφοφόρων να διασπείρουν πάλι την ψήφο τους. Φυσικά, δεν τις εµπιστεύοµαι, µε µόνη εκτίµηση πως θα περιοριστούν τα κόµµατα που θα βρίσκονται στη Βουλή το 2019. Τα υπόλοιπα, παίζονται.

Αυτά οι «µικροί» τα λογαριάζουν και πασχίζουν, ο καθένας µε τον τρόπο του, να εµφανιστούν σπουδαίοι και σηµαντικοί, κλείνοντας µε τρόπο το µάτι στους ψηφοφόρους τους πως ενδεχοµένως να συνεργαστούν µε τον έναν ή τον άλλον, ξεχνώντας πως όταν ο Ελλην αισθανθεί την ανάγκη τα υποστηρίξει (φέρ’ ειπείν) το ζυµωτό ψωµί, δεν θα αγοράσει παξιµάδι.

Αυτό που επιθυµούν διακαώς τα δύο πρώτα κόµµατα είναι να αναχθούν στην εποχή όπου υπήρχε το δικοµµατικό µπερεκέτι. Αυτό δεν είναι πολύ εύκολο, ή, ορθότερα, µοιάζει ζόρικο, επειδή η κοινή µοίρα του κοινοβουλευτισµού δεν περιλαµβάνει κάποια απόδραση από το βαρύ χρέος ή άλλη απόπειρα να επινοηθεί κάποια άλλη λύση. Κάθε δήλωση στελέχους έξω από τους «δύο» λιχνίζεται, επικρίνεται, αναλύεται από διαφορετική σκοπιά, αποθαρρύνοντας κάθε µελλοντική σύµπραξη. Θα µου πείτε, οι εκλογές απέχουν από τον ∆εκέµβριο, αναλόγων εκτιµήσεων, από τρεις έως δέκα µήνες. Είµαστε στις σκαλωσιές ούτως ή άλλως. Πάντως, ευρεία διασπορά ψήφων, δεδοµένης της κατάστασης, δεν βλέπω.