Η συμμετοχή σ’ ένα μαζικό πείραμα κάποια στιγμή χάνει τον εθελοντικό της χαρακτήρα

Το ότι ήρθαν τα πρώτα εμβόλια κατά του covid στη χώρα μας είναι ένα καλό νέο. Θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερο εάν αυτά δεν ήταν μόλις 9.750 που αντιστοιχούν στον μισό αριθμό πολιτών και ήταν 300.000 όπως αναμέναμε με βάση τις κυβερνητικές ανακοινώσεις! Ή και 2 εκατομμύρια όπως είχε ενημερώσει πανηγυρικώς ο υπουργός Υγείας.

Το πώς ήρθαν τα εμβόλια στην χώρα μας είναι άλλο θέμα. Από τη Βόρεια Μακεδονία και μετά σ’ ολόκληρη την διαδρομή συνοδεία περιπολικών με σειρήνες, φώτα, ολόκληρη πομπή! Ούτε αρχηγός κράτους να ήταν...Αλλά δεν βαριέσαι χρονιάρες μέρες. Η διαφύλαξη της υγείας προέχει κι ας γίνονται και κάποιες επικοινωνιακές υπερβολές.

Από τις νταλίκες που θα τα μετέφεραν πήγαμε στα φορτηγά και να’ σου πετιέται ένα βαν μόνο κι έρμο να διατρέχει την εθνική κυκλωμένο από αστυνομικές δυνάμεις. Κι ανοίγει η πόρτα του βαν και ξεπροβάλλουν μόλις δύο ειδικά κιβώτια κι έτσι εξηγείται το πώς τα ειδικά διαμορφωμένα για τις κατάλληλες θερμοκρασίες φύλαξης και συντήρησης, ψυγεία, ήταν σαν αυτά που έχουμε στα σπίτια μας, μαζί με τις αυγοθήκες παρακαλώ! Αλλά ας μην σταθούμε στην επικοινωνία ας περάσουμε στην ουσία της υπόθεσης του εμβολιασμού. Χρονιάρες μέρες είπαμε...

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεύτερη ημέρα Χριστουγέννων ανακοίνωσε ότι για να αρχίσει ο εμβολιασμός του γενικού πληθυσμού μάλλον θα πιάσουμε Απρίλιο, ώστε κατά τον Ιούνιο να έχουμε καταφέρει ως χώρα να χτίσουμε ένα σχετικά ικανοποιητικό ποσοστό ανοσίας. Ξέχασε όμως να αναφέρει ποιο είναι το συνολικό σχέδιο της κυβέρνησης έως ότου φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο. Για πόσο διάστημα θα ζει η κοινωνία με περιορισμούς κλεισμένη στα σπίτια της. Πότε ακριβώς θα ανοίξουν τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, το λιανεμπόριο, η εστίαση;

Η κυβέρνηση πορεύεται βλέποντας και κάνοντας χωρίς να έχει περιγράψει έναν οδικό χάρτη σταδιακής επαναφοράς στην κανονικότητα. Οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν πώς θα ρυθμίσουν τις ζωές τους το επόμενο διάστημα και πώς θα επιστρέψουν σε μια στοιχειώδη καθημερινότητα όπως την ορίζει ο καθένας. Η συμμετοχή σ’ ένα μαζικό πείραμα κάποια στιγμή χάνει τον εθελοντικό της χαρακτήρα. Και τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα που δεν καλύπτονται ούτε με επικοινωνία της παιδικής χαράς ούτε με σενάρια ανασχηματισμού.