Το έργο που παίζεται από την κυβέρνηση δεν έχει σχέση με τους κεντρώους ψηφοφόρους

Στις μετρήσεις της κοινής γνώμης πολύ συχνά οι δημοσκόποι καλούν τους πολίτες να τοποθετήσουν πολιτικά / ιδεολογικά τον εαυτό τους σε μία κλίμακα του δέκα που ξεκινάει από τα πολύ αριστερά και καταλήγει στα πολύ δεξιά. Σε μία τέτοια κλίμακα συνήθως οι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί ή κεντρώοι επιλέγουν να τοποθετηθούν κάπου ανάμεσα στο τέσσερα και το έξι. Οτιδήποτε κάτω από τα 4 θεωρείται αντικειμενικά αριστερό και αντιστοίχως οτιδήποτε άνω του έξι δεξιό.

Με βάση αυτήν την λογική προκαλεί απορία η πρωθυπουργική άποψη όπως διατυπώθηκε στην πρόσφατη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι η ΝΔ εκφράζει το μέσο της πολιτικής ζωής και ότι οι κεντρώοι ψηφοφόροι εκφράζονται από την γαλάζια παράταξη. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως παραδοσιακά το κυβερνών κόμμα κινείται στον χώρο της δεξιάς ή στην καλύτερη περίπτωση της κεντροδεξιάς που δημιουργεί απορίες για το πώς αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός πολιτικά το κόμμα του, είναι οι ίδιες οι επιλογές του που αναιρούν τον ισχυρισμό πως το κέντρο βρίσκει έκφραση στη Νέα Δημοκρατία. Επιλογές τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σε επίπεδο πολιτικών.

Για παράδειγμα ο κ. Μητσοτάκης εξ αρχής έδωσε διακριτό ρόλο στην κυβέρνησή του σε στελέχη που κατά κοινή ομολογία και όχι μόνο με βάση τη διαδρομή τους απευθύνονται σε ένα ακροδεξιό ακροατήριο φροντίζοντας συγχρόνως να διατηρήσει συμμαχίες με το τμήμα της Νέας Δημοκρατίας που βρίσκει την πολιτική του έκφραση στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού Σαμαρά. Η επιλογή του σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό ήταν ξεκάθαρα μία πολιτική επένδυση που κεφαλαιοποιήθηκε στις εκλογές, ενώ η ρητορική του σε θέματα ασφάλειας και τάξης παραπέμπει σε μία σκληρή δεξιά που προτάσσει το δόγμα νόμος και τάξη έναντι ακόμη και της καταπάτησης δημοκρατικών ελευθεριών στο όνομα μίας επίπλαστης ομαλότητας.

Ο νόμος για τις διαδηλώσεις, οι απαγορεύσεις των συναθροίσεων με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, η αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια (κάτι που δεν υπάρχει σε κανένα δυτικό κράτος) και η ανεξέλεγκτη στάση της σε πολλές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής και της ιδιωτικής ενίοτε, σε συνδυασμό με μία αντίληψη πως το “επιτελικό κράτος” προηγείται κι έπονται οι υπόλοιποι (παράδειγμα εμβολιασμού κυβερνητικών) αποτελούν μερικά από τα στοιχεία που το καταδεικνύουν. Επομένως, το να ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός ότι απευθύνεται στο κέντρο ενώ στην ουσία απευθύνεται πρωτίστως στις συντηρητικές δυνάμεις της χώρας είναι τουλάχιστον ψευδές.

Εκτός εάν συνειδητά μπερδεύει το αντισύριζα μέτωπο που τού έδωσε πολλές ψήφους στις εκλογές και τμήμα του οποίου προέρχεται ασφαλώς από το κέντρο με την πολιτική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας. Μία κυβέρνηση δεν κρίνεται από τις μεταγραφές προσώπων που απλώς δημιουργούν πρόσκαιρους συμβολισμούς αλλά κυρίως από το έργο της. Και το έργο που παίζεται δεν έχει καμία σχέση με το κέντρο...