Ενα παιδί που δεν θα µετρήσει ποτέ τ’ άστρα

Λίγο πριν από τη λήξη του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, η κυρα-Ελένη, κάπου σε ένα χωριό στα Γρεβενά, είχε ήδη τέσσερα παιδιά. Τρεις γιους και µία κόρη. Ασε που έχασε και δύο ακόµη στη γέννα.

Τα µεγάλωνε µε µουχλιασµένο ψωµί και τσάι. Ενα κουλούρι το έκοβαν σε κοµµάτια και το µοίραζαν µεταξύ τους. Ετσι περνούσε ο καιρός. Τα παιδιά άνοιξαν τα δικά τους φτερά, έκαναν δικές τους οικογένειες και παιδιά. Το ψυγείο τους είναι γεµάτο µε αναψυκτικά, αλλαντικά, γάλατα και ψωµί του τοστ σε λεπτές φέτες. Μα η αγκαλιά άδεια. Τα εγγόνια αργούν να έρθουν. Η Ντίνα θέλει να κάνει µεταπτυχιακό στην Κβαντοµηχανική, ο Νίκος να µεταναστεύσει για δουλειά στη Γερµανία και η Γιούλη ξενυχτάει σε µια πιτσαρία στη θέση της σερβιτόρας. Με αυτά και µε αυτά το δηµογραφικό πρόβληµα αποτελεί το µεγαλύτερο εντέλει πρόβληµα της χώρας, αφού σε µία επταετία ο πληθυσµός µειώθηκε κατά 360.000, ενώ την επόµενη 12ετία θα µειωθεί κατά 770.000, και σε 35-50 χρόνια θα έχει µείνει ο µισός.

Οι ηλικιωµένοι δηλαδή αυξάνονται, τα παιδιά µειώνονται και το εργατικό δυναµικό περιορίζεται. Ο πληθυσµός γερνάει µε επικίνδυνες συνέπειες στην εθνική οικονοµία. Ητοι, κάθε δεκαετία το έλλειµµα του Ασφαλιστικού θα αυξάνεται µεταξύ ενός δισ. και 1,25 δισ. Είναι εποµένως πιθανόν για να µη σκάσει η βραδυφλεγής βόµβα του Ασφαλιστικού να οδηγηθούµε στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 73 έτη από τα 67 που είναι σήµερα.

Οι γεννήσεις, οι θάνατοι και η µετανάστευση επηρεάζουν τη µεταβολή του πληθυσµού. Τα βασικότερα ισοζύγια που η σύστασή τους καθορίζει το δηµογραφικό. Συγκεκριµένα: Από το 1951 µέχρι το 2011 ο πληθυσµός της Ελλάδας αυξήθηκε από τα 7,6 εκατοµµύρια στα 11,1 εκατοµµύρια κατοίκους. Από το 2011, όµως, και για πρώτη φορά µεταπολεµικά, ο πληθυσµός της χώρας µας άρχισε να µειώνεται. Την 1η Ιανουαρίου 2015 ο πληθυσµός της Ελλάδας ήταν 10,9 εκατοµµύρια.

Κάποτε υπήρχαν πολύ περισσότερες γεννήσεις απ’ ό,τι θάνατοι. Το 1951, για παράδειγµα, είχαµε 155.422 γεννήσεις, και µόνο 57.508 θανάτους. Η µεγάλη διαφορά υπερκάλυπτε το αρνητικό µεταναστευτικό ρεύµα εκείνης της περιόδου, όταν περί τους 27.000 Ελληνες µετανάστευαν κάθε χρόνο. Τη δεκαετία του ’90 και ως το τέλος της επόµενης δεκαετίας οι γεννήσεις µειώθηκαν πολύ, ενώ η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής µεταναστών, κυρίως από τους βόρειους γείτονές της. Η κυρα-Ελένη από τα Γρεβενά δεν ζει πια. «Εφυγε» πλήρης ηµερών. Τα λόγια της όµως τα θυµάται ακόµη η µοναχοκόρη της. «Αφήστε απογόνους σε αυτό τον µάταιο κόσµο, είναι ευλογία». Και µην κάνετε εκτρώσεις. Γιατί αυτά θα είναι παιδιά που δεν θα µετρήσουν ποτέ τ’ άστρα.