Μήπως υπάρχει κενό;

Όλο και περισσεύουν οι τηλεοπτικές διαφηµίσεις για κάθε είδους καταπότια, φάρµακα και σκευάσµατα που υποτίθεται βελτιώνουν την υγεία µας. Εκτός απ’ αυτές που έχουν τη µορφή παρουσίασης, οπότε πάω πάσο (διότι µε πείθουν ή όχι µε δική µου ευθύνη), αφθονούν χάπια και σιρόπια που ευαγγελίζονται βελτίωση συµπτωµάτων.

Ενίοτε µε ευρηµατικό τρόπο. Κινείται και η αγορά. Ωστόσο, στα περισσότερα, και ορθώς, «τρέχει» το λεγόµενο «σουπεράκι», δηλαδή µια ενηµέρωση για τις πιθανές συνέπειες στην υγεία µας, ανάλογα µε την κατάσταση του καθενός µας. Και καλά το «συµβουλευτείτε τον γιατρό σας». Σωστό και αποτελεσµατικό. Εντούτοις, υπό µεγάλη ταχύτητα, «τρέχουν» και εξιδεικευµένες συστάσεις που ζητούν να προσέξουµε αν πάσχουµε από κάποιο πρόβληµα υγείας ή η ηλικία µας είναι µικρότερη ή µεγαλύτερη από αυτήν κατά την οποία η κατάποση ενός σκευάσµατος παύει να είναι ασφαλής.

Κι εδώ είναι το πρόβληµα. Πολλές επιχειρήσεις σέβονται εντελώς τον πολίτη και περιγράφουν λεπτοµερώς πιθανές συνέπειες. Αλλά η ταχύτητα που «τρέχουν» κάποτε χρειάζεται γερακίσιο µάτι και οξεία αντίληψη. Με δυο λόγια, δεν διαβάζονται. Και για να γίνει ακόµη πιο τραγική η κατάσταση, υπάρχουν περιπτώσεις που το φόντο της διαφήµισης είναι ασπριδερό και τα γράµµατα από το σουπεράκι επίσης λευκά. Αλλά µε τον τρόπο αυτόν καταστρατηγείται η πρόβλεψη της Πολιτείας να υπερασπίζεται τον πολίτη της.

Υπάρχουν µηχανισµοί, οδηγίες, και επαρκείς νόµοι. Αλλά δεν µπορούν χιλιάδες άτοµα να παραπονιούνται πως δεν βλέπουν κάτι που θα έπρεπε να ξέρουν και να είναι τα ίδια υπεύθυνα να εγείρουν νοµικά όπλα. Μπορεί αυτή η παρατήρηση να θεωρείται παρωνυχίδα, αλλά µάλλον δεν είναι, οι µηχανισµοί κατοχύρωσης των δικαιωµάτων του ανθρώπου που εισπράττει την εντύπωση µιας διαφήµισης.

∆εν χρειάζονται παραπάνω γραφειοκρατία και δαπάνες προκειµένου να έχουν οι διαφηµιστές έναν επαρκή µπούσουλα. Και όταν ανιχνεύονται «παραθυράκια» είναι καλό να κλείνουν, για να µη µας πιάσει κανένα ρεύµα και τρέχουµε. Ελπίζω να θεωρηθώ καλόπιστος, διότι αυτή είναι και η αλήθεια.