Ιδέες για τον κύριο Τσακαλώτο

∆εν πρόκειται για δική µου επινόηση αλλά κάποιου Ανάργυρου Σιµόπουλου, τον οποίον αδίκως θα αναζητήσει για να ευχαριστήσει ο κύριος Τσακαλώτος, καθότι εξεδήµησε εις Κύριον το 1908. Είχε όµως ο µακαρίτης πολλά κοινά στοιχεία µε τον αγαπητό καθηγητή και υπουργό µας, διότι και εκείνος παρέλαβε το χαρτοφυλάκιο των Οικονοµικών αµέσως µετά την εγκαθίδρυση των θεσµών της εποχής, ήτοι της Επιτροπής ∆ιεθνούς Οικονοµικού Ελέγχου που έστειλαν οι δανειστές µας. Γι’ αυτό τον λόγο, ακριβώς πριν από 120 χρόνια, ευρισκόµενος προφανώς στα όρια της απελπισίας και αφού είχε στραγγίξει τους ανθρώπους, ο µακαρίτης έστρεψε το φορολογικό ενδιαφέρον του προς το ζωικό βασίλειο.

Εφτιαξε, λοιπόν, τον νόµο 2579/1899 περί φορολογίας των ζώων, το 14ο άρθρο του οποίου καθόρισε τα εξής: «Επιβάλλεται φόρος κατά κεφαλήν επί όνων, ίππων, ηµιόνων, καµηλών και κυνών (...) (α) ∆ιά τους όνους δραχµάς 1,20. (β) ∆ιά τους ίππους, ηµιόνους και καµήλους δραχµάς 2,25. (γ) ∆ιά τους κύνας της πολυτελείας και κυνηγεσίας δραχµάς 10, διά τους λοιπούς κύνας δραχµάς 3».

Οπως αντιλαµβάνεσθε, η πονηριά έγκειται στο ότι τα άλογα και τα µουλάρια, ακόµη και οι καµήλες, είχαν χαµηλή φορολογία, ενώ τα σκυλιά υψηλή. Αν µάλιστα ήταν κυνηγετικά ή ράτσας, ο φόρος ανέβαινε στα ύψη, καθότι την εποχή εκείνη το δεκάρικο δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο (η αγοραστική αξία του ήταν περί τα εκατό ευρώ).

Ο µακαρίτης είχε όµως και µια άλλη έµπνευση, που καταγράφεται στο άρθρο 25: Εδωσε κίνητρα για να καταγγέλλονται οι παραβάτες. Εδώ έγκειται η µεγαλοφυΐα του: Το µισό πρόστιµο που επιβαλλόταν στα αδήλωτα ζώα το τσέπωνε -µέσω του δηµοσίου ταµείου- όποιος είχε υποβάλει την καταγγελία.

Επίλογος: Με κάτι τέτοια, ο Σιµόπουλος παρέµεινε σχεδόν αδιαλείπτως υπουργός των Οικονοµικών από το 1899 µέχρι το 1908 και ίσως, αν δεν εκδηµούσε από τον µάταιο τούτο κόσµο, να κατείχε το πόστο µέχρι σήµερα. Και δεν πήρε ούτε ένα δάνειο, κύριε Τσακαλώτε µου. Οχι για τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά γιατί δεν βρέθηκε κανείς που να δεχτεί να µας δανείσει