Η Ελλάδα από το µόνο που κινδυνεύει να πεθάνει είναι από τα πολλά γέλια

Δεν ξέρω αν αυτή η συγκεκριµένη προεκλογική περίοδος είναι σκληρή ή ήπια (για σκληρή µοιάζει), ουσιαστική επί των προβληµάτων ή faux εξαγγελιών (το πρώτο προς το παρόν φαίνεται να κυριαρχεί), ή, ως συνήθως τουλάχιστον, θα την περάσουµε ωραία. Καθότι µε δεδοµένο grosso modo το οικονοµικό περιβάλλον (εννοείται µε τις ποιοτικές διαφορές), για τρεις µήνες θα τα έχουµε όλα. Κι ας πάει ο προγραµµατισµός να κουρεύεται.

Και ουρλιάζοντα ανά τα κανάλια τον αντιπρόεδρο Γεωργιάδη, και καταγγέλλοντα µε οργισµένο ύφος τον επί της Υγείας Πολάκη (τον αιφνιδίως ανακαλύψαντα συνωµοσίες εναντίον του), τον εντιµότατον κ. Καµµένο, τους «πατριώτες» που η κυβέρνηση έδωσε νέο περιεχόµενο στη ζωή τους, τους µετακινούµενους και διεκδικούντες πολιτευτές γενικώς – όλος ο θίασος θα είναι επί σκηνής.

Πολλοί µπορεί να γελάτε ή απλώς να θεωρείτε ότι όλες αυτές οι γραφικότητες που µε τη µία ή την άλλη µορφή κάνουν την εµφάνισή τους σε κάθε προεκλογική περίοδο είναι αναγκαίο συστατικό της πολιτικής µας ζωής. Ισως και να έχετε δίκιο. Ελα όµως που το αστείο παρατράβηξε, και παρατράβηξε σε εποχές δύσκολες και απαιτητικές.

Βλέπετε, δεν είναι που όλο αυτό το κλίµα στρέφει την προσοχή σε δευτερεύοντα, περιφερειακά και εξόχως τηλεοπτικά ζητήµατα, είναι που διώχνει σωρηδόν κάθε νέο και σοβαρό άνθρωπο µε όρεξη και ιδέες από την πολιτική. Την ώρα που η ανανέωση είναι ένα αίτηµα που το ακούς από παντού, δεξιά κι αριστερά, ρίξτε µια µατιά τι ζούµε.

Παλαιοί πολιτευτές να χρησιµοποιούνται προς άγραν ψήφων. Πρώτο τραπέζι πίστα στα κόµµατα οι ίδιοι και οι ίδιοι, στις δε διεργασίες για νέα σχήµατα βαριέσαι πια την επανάληψη. Αυτοί δεν βαρέθηκαν; Ευτυχώς, υπάρχει ο Μαδούρο ως απάντηση σε κάθε πρόβληµα. Και όταν µας τελειώνει ο Μαδούρο, δόξα τω Θεώ, µπορούµε να λύσουµε προβλήµατα πατριωτισµού µε άτεγκτους ιεροκήρυκες των Ιµίων. Η Ελλάδα από το µόνο που κινδυνεύει να πεθάνει είναι από τα πολλά γέλια.