Άλλο ο Κούδας κι άλλο ο Κούγιας

Η δολοφονία του νεαρού Άλκη, συντάραξε το πανελλήνιο. Κάθε υγιής φίλαθλος ταυτίστηκε με τους γονείς του. Και ζητά την κατά νόμο τιμωρία των εγκληματιών που έκαναν την αποτρόπαιη πράξη.

Το καθαρά αστυνομικό κομμάτι της υπόθεσης, βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό, σε προχωρημένο στάδιο. Σύντομα θα είναι γνωστά τα πάντα και ο διαφεύγων της σύλληψης στην Αλβανία, αργά ή γρήγορα θα συλληφθεί.

Μένει ο αθλητικός - κοινωνικός - πολιτικός στόχος, που θα έπρεπε να είναι, κάθε σύνδεσμος οπαδών, κάθε ομάδας, να νιώθει επιτέλους ότι κανείς δεν μπορεί να τον καλύψει απέναντι στο νόμο, ότι δεν θα υπάρχει ατιμωρησία για παραβατικές συμπεριφορές. Οι ίδιες οι ομάδες έχουν συμφέρον να προστατέψουν το «προϊόν» που παράγουν και υπηρετούν, αν θέλουν κάποτε να πλησιάσει το ποδόσφαιρό μας, αυτό, των ποδοσφαιρικά προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών.

Το ανησυχητικό στοιχείο ωστόσο, είναι η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η υπόθεση της δολοφονίας του Αλκη, όχι για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον του ποδοσφαίρου, αλλά για να λύσουν τις διαφορές τους κάποιες ομάδες (ο Ολυμπιακός και δευτερευόντως ο Αρης) με μία άλλη (τον ΠΑΟΚ). Αυτό εκφράζεται, είτε μέσω των φιλικών σάιτ (δόξα τω Θεώ, ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, διαθέτει ή επηρεάζει πολλές δεκάδες), είτε μέσω αθλητικών κυρίως εντύπων, είτε και στα τηλεοπτικά παράθυρα μέσω τηλεδικηγόρων και τηλεπαραγόντων.

Τα υπονοούμενα, οι καταγγελίες ή η αποσπασματική τροφοδότηση της κοινής γνώμης και η υποδοχή αυτών των ειδήσεων (ή «ειδήσεων») χωρίς κριτήρια ή εξακρίβωση, τείνουν να μετατρέψουν μια τραγική ιστορία, σε σόου.

Γνωστός μεγαλοδικηγόρος επιχειρεί να εμπλέξει την οικογένεια του ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ, με πράξεις ανθρώπων που λειτουργούν πέρα από το όριο του νόμου και το θεωρούν αυτό μαγκιά και «οπαδιλίκι». Βρίσκει ένα «αδύνατο σημείο» που γνωρίζει οτι αφορά συζήτηση στα social media, μεταξύ οπαδών του ΠΑΟΚ και του γιού του ιδιοκτήτη, που είναι μέλος του ΔΣ της ΠΑΕ, όπου οι οπαδοί “τα ρίχνουν” στην ιδιοκτησία για την εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, στο ματς με τον συμπολίτη Αρη στην Τούμπα. Κι αυτός απαντά με μια εικόνα, οτι έλαβε το μήνυμα και οτι το «μαχαίρι» θα φτάσει στο κόκκαλο, θα γίνουν δηλ. οι δέουσες αλλαγές. Και άρχισαν όντως να γίνονται.

Ήρθε αθλητικός διευθυντής πρώτης γραμμής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ηρθαν κάποιοι παίκτες. Η ομάδα παίζει διαφορετικό ποδόσφαιρο τώρα, από το «χάλι» του Νοεμβρίου. Τα ξέρει όλα αυτά ο μεγαλοδικηγόρος; Φυσικά. Είναι μια ζωή στο ποδόσφαιρο. Ιδιοκτήτης πολλών ομάδων. Αλλά θεωρεί οτι η σύνδεσή του Ιβάν με ένα έγκλημα, θα περάσει στην κοινή γνώμη της χώρας μας, που γενικά ρέπει προς την αποδοχή θεωριών συνωμοσίας. Το ότι όλα αυτά γίνονται πάνω στον τάφο ενός νέου παιδιού, φαίνεται να μην υπολογίζεται καθόλου.

Λειτουργεί τελικά, σε αντίθεση με τη γραμμή καταλλαγής των γονιών του Αλκη, παρά τον πόνο τους. Θυμίζω: τη δήλωση του πατέρα του Αλκη, “είμαι και Αρης και ΠΑΟΚ”, την πρότασή του για φιλικό, την αποδοχή των συλλυπητηρίων από τον ΠΑΟΚ, τη διάψευση δηλώσεων του δικηγόρου τους (στις ειδήσεις του Alpha) οτι άγνωστοι τους τρομοκρατούν, «περνώντας με μηχανές και γκαζώνουν έξω από το σπίτι τους». «Όχι. Έργα γίνονται στο σπίτι μας απέξω, σκάβουν και έχουμε αυτόν τον θόρυβο», απάντησαν στον κ. Σρόϊτερ.

Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο, την πόλη της Θεσσαλονίκης, την ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνονται ότι η ομόθυμη καταδίκη της δολοφονικής επίθεσης και ο θυμός που δημιούργησε σε όλους τους υγειώς σκεπτόμενους πολίτες μπορούν  να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που να επιτρέψουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο να ξεμπερδεύει μια και καλή με φαινόμενα όπως αυτά που στοίχισαν τη ζωή στον 19χρονο Άλκη. Για να γίνει, όμως αυτό, χρειάζονται κινήσεις στοχευμένες και μαεστρικές. Όπως τις πάσες που έκανε ο μεγάλος Γιώργος Κούδας.

Προφανώς, όμως, ο γνωστός ποινικολόγος, ακολουθεί μια γραμμή όξυνσης, παρά τη νομιμοποιητική βάση που έχει. Οι  εντυπώσεις που δημιουργεί αναπαράγονται από τα μέσα συγκεκριμένου ομίλου, με θρησκευτική ευλάβεια. Το οτι πολώνει έτσι και διχάζει έναν κόσμο περί το ποδόσφαιρο, που όφειλε να είναι ενωμένος απέναντι στον εξοστρακισμό της βίας, φαίνεται νάναι μόνο διακηρυκτικός στόχος, αλλά όχι και άξιος να υλοποιηθεί.