Για µια νέα Αριστερά

Σε όλη την Ευρώπη αυτό συνέβαινε µε σηµαντικές όµως διαφορές. Αναζητήσεις, αναθεωρήσεις, δρούσαν ανατρεπτικά σε αυτόχθονες θεωρίες και φιλοσοφικούς προβληµατισµούς, κάτι που εδώ ουδόλως συνέβαινε. Αριστερά και άλλες πολιτικές παρέµεναν ετερόφωτες.

Προφανώς δεν είναι σκοπός αυτού του σηµειώµατος η αναζήτηση της κακοδαιµονίας και της πολλές φορές συντηρητικής αποδροµής της ελληνικής Αριστεράς. Είναι εξάλλου τόσες πολλές φορές αποτυχηµένες οι προσπάθειες ανατροπής ενός µοντέλου, που δεν χρειάζεται άλλες αποδείξεις. Η ιδεολογική ακινησία κυριάρχησε και στα εσωκοµµατικά αλλά περιέργως και στη µεγάλη προσπάθεια ανανέωσης και άλλης κατεύθυνσης µε τη δηµιουργία του ΠΑΣΟΚ.

Το πώς το ΠΑΣΟΚ κατέληξε να µοιάζει µε ένα άλλο ΚΚΕ, είναι µια µεγάλη κουβέντα. Πιθανότατα δε να δίνει και εξηγήσεις στα όσα ακολούθησαν.

Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι ότι στην Ελλάδα η Αριστερά δεν µπορεί να συνεχίσει σαν να µην τρέχει τίποτα, στηριγµένη στις βεβαιότητες του παρελθόντος.
Σε µια νέα Ευρώπη που φέρνει σύγχρονα και µεγάλα ερωτήµατα, µια Αριστερά που απλώς µένει στον καταγγελτικό λόγο και εκφράζει την αλληλεγγύη στους αδυνάµους 
ανήκει στον 19ο αιώνα.

Αυτονόητα πράγµατα, θα µου πείτε. Αµ, δεν είναι έτσι. Γιατί στην Ελλάδα και ισχυρές συντεχνιακές κοµµατικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις υπάρχουν, και -εδώ θα στενοχωρήσουµε κάποιους φίλους- όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι ασχολούνται, πολλές φορές µάλιστα προς αντιφατικές κατευθύνσεις.

Η ανανέωση της Αριστεράς στη χώρα µας δεν αφορά πια µια µικρή οµάδα διανοουµένων, που θα δώσει τα φώτα και τις γνώσεις της. Είναι µια υπόθεση νέων δηµιουργικών δυνάµεων που θα εµπνεύσουν.

Ή θα συµβεί αυτό ή απλώς άχρωµοι νεογιάπηδες θα εναλλάσσονται στη διαχείριση της εξουσίας.