Το αντίδοτο στη φρίκη

«Όταν συναντήσω τον θεό, θα του πω για τα εγκλήματα που γίνονται στη Γη! Με ακούτε, θα του τα πω όλα!»

Έχει χαραχθεί στη μνήμη μου, η δήλωση αυτή, ενός Ιρακινού αγοριού, το οποίο είχε τραυματιστεί σοβαρά από τους βομβαρδισμούς των συμμαχικών στρατευμάτων. Κλαίγοντας από τον πόνο και σοκαρισμένο, απευθυνόταν στα τηλεοπτικά συνεργεία που είχαν εισβάλει στο νοσοκομείο όπου βρισκόταν. Θυμάμαι, ότι σύμφωνα με τους ανταποκριτές, είχε ξεψυχήσει λίγη ώρα αργότερα.
Πόσα παιδιά έχουμε αφήσει να χαθούν σε αναίτιους, ηλίθιους πολέμους; Πως έχουμε επιτρέψει να συνεχίζονται σφαγές αμάχων, σε κοντινές και μακρινές περιοχές; Που είναι οι πολιτικοί και λοιποί ηγέτες, όταν πρέπει να εμποδίσουν την αιματοχυσία;
Ποια πρόοδος και ποια εξέλιξη, όταν για ανυπόστατους λόγους, δεχόμαστε την σφαγή αθώων;

Τι θα πει εθνότητα, τι θα πει θρησκεία, τι θα πει αντίπαλος;
Η αιματοχυσία θα σταματήσει κάποια στιγμή. Θα συνεχιστεί όμως σε κάποιο μακρινό μέρος, το οποίο δεν απασχολεί την «καθοδηγούμενη» κοινή γνώμη, μέχρι να έρθει η ώρα για μια νέα σφαγή στην περιοχή μας, είτε στη Βοσνία, είτε στην Κύπρο, είτε στη Μέση Ανατολή.
Όλοι είμαστε συνένοχοι.

Όλοι είμαστε ένοχοι για το Καλό που δεν πράξαμε.

Και δεν μιλώ αόριστα. Όλα ξεκινούν από την καθημερινότητά μας. Από τις συζητήσεις με τα παιδιά μας, Από τον στενό κύκλο στον οποίον κινούμαστε. Από τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε όποιον έρχεται στο διάβα μας. Όταν μοιράζεις αγάπη, θα εισπράξεις αγάπη.
Παρατηρήστε πόσοι εκ των σφαγέων της Ιστορίας μεγάλωσαν υπό αντίξοες συνθήκες, χωρίς ίχνος συμπόνοιας, αγάπης και αλληλεγγύης.

Η ευγένεια, η συμπόνοια, το πραγματικό ενδιαφέρον, η αγάπη είναι αυτά που απομακρύνουν την βία, τον αλυτρωτισμό, την φρίκη.
Όσο και παιδαριώδες να ακούγεται, το πιστεύω ακράδαντα.