Η Κεντροδεξιά µπορεί (;) να περιµένει

Τελικά ποιον «σηµαδεύει» ο Αδωνις; Τον ∆ένδια που «περιποιήθηκε» για άλλη µια φορά δεόντως ή, µήπως, τον ίδιο τον Μητσοτάκη; Ο αντιπρόεδρος της Ν∆, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την κοπή της πίτας του, δεν τσιγκουνεύτηκε τις βολές για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Οπως είπε, «άλλοι µπορεί να χαίρονται µε τα χειροκροτήµατα του ΣΥΡΙΖΑ – εµείς χαιρόµαστε µε τα χειροκροτήµατα των νεοδηµοκρατών».

Πράγµατι, ο Νίκος ∆ένδιας είχε πρόσφατα χειροκροτηθεί από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο λόγος ήταν ότι είχε αρνηθεί να συζητήσει πρόταση αντισυνταγµατικότητας της Χρυσής Αυγής για τη Συµφωνία των Πρεσπών, µε το επιχείρηµα ότι δεν ανοίγεις κουβέντα µε κόµµα που έχει ως σύµβολό του τον αγκυλωτό σταυρό.

Στο πολιτικό σύµπαν των νεοδηµοκρατών της Μεταπολίτευσης η δήλωση αυτή είναι απολύτως αυτονόητη. Για ένα κόµµα που άφησε την ακροδεξιά επί δεκαετίες χωρίς δουλειά, η αποδοκιµασία του ναζισµού είναι η βάση που πάνω του συγκροτείται η έννοια του δηµοκρατικού τόξου. Γιατί διαφωνεί, λοιπόν, ο Αδωνις; Γιατί δεν θέλει αυτό το χειροκρότηµα; Τι τον ενοχλεί, όταν ο αντίπαλος τον επιδοκιµάζει; ∆εν του δίνει διαβατήριο για τον µεσαίο χώρο; ∆εν τον βοηθά να απευθυνθεί στο κεντρώο ακροατήριο; Ή, µήπως, ο Αδωνις δεν θέλει καθόλου αυτό το ακροατήριο; Αυτή είναι η διαφορά και, ταυτόχρονα, η µεγάλη απειλή για τη Νέα ∆ηµοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσωπικά. Η ενίσχυση του διδύµου Γεωργιάδη - Βορίδη, κυρίως όµως η πολιτική αντοχή του Αντώνη Σαµαρά, την οµιλία του οποίου για το «Μακεδονικό» ο Αδωνις χαρακτήρισε στην ίδια εκδήλωση «µάθηµα Ιστορίας», περιγράφουν την ενίσχυση µιας νέας ∆εξιάς, που αποζητά την ιστορική ρεβάνς από την Αριστερά και όχι την κυριαρχία στον χώρο του Κέντρου.

Ενα τµήµα της κεντροδεξιάς βάσης της Νέας ∆ηµοκρατίας και αρκετά στελέχη καραµανλικής καταγωγής θεωρούν τη δραστήρια παρουσία και τη ρητορική του Αδωνη αναγκαία, προκειµένου να οχυρωθεί το κόµµα από τα δεξιά. Η συνήθεια, ωστόσο, είναι δεύτερη φύση και το σενάριο που θέλει τη Ν∆ να επιστρέφει µετεκλογικά µε αυτόµατο πιλότο στη γη της κεντροδεξιάς επαγγελίας αγνοεί το γεγονός της σταδιακής διολίσθησης του κόµµατος σε µια ατζέντα σκληρή πολιτικά και άκαµπτη ιδεολογικά.

Η εµπειρία της Συµφωνίας των Πρεσπών είναι απολύτως διδακτική τού τι πρόκειται να συµβεί εάν η γραµµή αυτή σφραγίσει την προεκλογική εικόνα του κόµµατος και θολώσει το πολιτικό προφίλ του. Ασχέτως εκλογικού αποτελέσµατος, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν µπορεί πλέον να επανέλθει χωρίς κόστος σε µια ρεαλιστική προσέγγιση του «Μακεδονικού», µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν θα µπορεί να επαναφέρει το κόµµα σε κεντροδεξιά τροχιά, εάν ο Αδωνις συνεχίσει να στρίβει µε πάθος το τιµόνι προς τα δεξιά.

Ο Νίκος ∆ένδιας εξακολουθεί να επιµένει ότι «η Ν∆ πέτυχε τα µεγαλύτερα ποσοστά της µε την πολύπλευρη διεύρυνση και µε την κυριαρχία της στον µεσαίο χώρο». Τον ακούν, άραγε, στην Πειραιώς;