Χρήσιµη αντιπαλότητα Γαλλίας και Ιταλίας

Η σκληρή γλώσσα του υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας για τη συνάντηση του αντιπροέδρου της ιταλικής κυβέρνησης Ντι Μάιο µε αντιπροσωπεία των «Κίτρινων Γιλέκων» επιβεβαιώνει την επικοινωνιακή χρησιµότητα της αντιπαράθεσης-αντιπαλότητας και για τις δυο πλευρές.

Για τον Μακρόν, η χαοτική και ετερόκλητη συνύπαρξη της ακροδεξιάς Λέγκας είναι µια προειδοποίηση προς τους Γάλλους ψηφοφόρους ως προς το στίγµα µιας «αντισυστηµικής» πλειοψηφίας των Λεπέν, Μελανσόν και των «Κίτρινων Γιλέκων».

Για τους Σαλβίνι και Ντι Μάιο η κυβέρνηση Μακρόν είναι για τους Ιταλούς πολίτες µια προειδοποίηση του τι θα σήµαινε ενδεχόµενη ήττα της Λέγκας και των Πέντε Αστέρων και επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα της περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από τον Ρέντσι και στη συνέχεια από τον Τζεντιλόνι: σκληρή πολιτική δηµοσιονοµικής λιτότητας συν πρωτοφανής κλιµάκωση της καταστολής κάθε διαµαρτυρίας που τείνει να αποκτήσει εξεγερσιακό χαρακτήρα.

Ολα τα παραπάνω συµπυκνώνονται σε µια απλουστευτική ρητορική στην πορεία για τις ευρωεκλογές που δεν αναφέρεται µόνο στο παρόν, αλλά αξιοποιεί και ρατσιστικά στερεότυπα που έχουν µεγάλο ιστορικό βάθος καθώς νοµιµοποιούσαν τον ανταγωνισµό των δύο χωρών µε επίκεντρο τη Μεσόγειο.

Τούτων λεχθέντων, µια µατιά στη  µεταπολεµική ιστορία της Γαλλίας και της Ιταλίας καταδεικνύει µια σταθερή σχέση συγκοινωνούντων δοχείων της πολιτικής αντιπαράθεσης στις δύο χώρες. Οταν ο Ντε Γκολ επέστρεψε στην εξουσία το 1958, πολλοί στη Ρώµη τον παροµοίασαν µε τον Μουσολίνι, ενώ δεκαετίες αργότερα πολλοί στο Παρίσι είδαν τον Μπερλουσκόνι ως καρικατούρα του Ντούτσε!

Πιο πρόσφατο παράδειγµα η απόπειρα του Ρέντσι να αξιοποιήσει την υποψηφιότητα και στη συνέχεια τη νίκη του Μακρόν ως εφαλτήριο για την επιστροφή του στην εξουσία, µε το επιχείρηµα ότι ο ίδιος προηγήθηκε στη διατύπωση µιας κεντρώας µεταρρυθµιστικής στρατηγικής που θα υπερέβαινε την παραδοσιακή διπολική αντιπαράθεση ∆εξιάς-Αριστ εράς