Αναζητώντας τον τρίτο πόλο

Αν κάποιος δει τον σχετικό πίνακα, η δυνητική επιρροή της Ν∆ φτάνει στο 40% και του ΣΥΡΙΖΑ στο 34%. Μεγάλα ποσοστά, προφανώς, αλλά όχι πολλαπλάσια από εκείνα της πρόθεσης ψήφου, όπως συµβαίνει µε το Κίνηµα Αλλαγής.

Τι σηµαίνει αυτό; Οτι το ακροατήριο του ΚΙΝΑΛ -µε κορµό το ΠΑΣΟΚ- είναι πολύ µεγαλύτερο από εκείνο που δείχνουν οι κλασικές δηµοσκοπήσεις. Οπως επίσης ότι οι αντιστάσεις που είχε το εκλογικό σώµα στο ΠΑΣΟΚ, την εποχή του δεύτερου µνηµονίου, έχουν αρχίσει να κάµπτονται. Το ερώτηµα είναι αν η χώρα χρειάζεται έναν τρίτο πόλο αυτή την περίοδο. Και την απάντηση τη δίνουν οι ίδιοι οι πολίτες στη δηµοσκόπηση, όταν δηλώνουν σε ποσοστό πάνω από 50% ότι προτιµούν συµµαχικές κυβερνήσεις. Οι συµµαχικές κυβερνήσεις όµως χρειάζονται σχετικά ισότιµους εταίρους.

Οπως έδειξε η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ µε τους ΑΝΕΛ, η συνεργασία µεγάλου και µικρού εταίρου έχει πολλά προβλήµατα – που κάποια στιγµή γίνονται αξεπέραστα. Τόσο η Ν∆ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζονται για την πρώτη θέση στις δηµοσκοπήσεις – σαν µία προπόνηση εν όψει των εθνικών εκλογών. Παραγνωρίζουν µία αλήθεια που καταγράφει η δηµοσκόπηση της Κάπα Research – ότι υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικά κόµµατα τα οποία ενδέχεται να διεκδικήσουν µε αξιώσεις µία θέση στην Ευρωβουλή, άρα και στην εθνική Βουλή. Και αυτό συµβαίνει επειδή το 30% του εκλογικού σώµατος φλερτάρει µε την αντισυστηµικότητα.

Αν όµως συµβεί αυτό, τότε η αυτοδυναµία θα είναι πολύ δύσκολη -έως αδύνατη- για τη Νέα ∆ηµοκρατία. Και τότε, η πολιτική µας σκηνή θα βρεθεί µπροστά στην απλή αναλογική, που θα αλλάξει τα πάντα. Είναι γνωστό -από την προηγούµενη δηµοσκόπηση της Κάπα Research- ότι η πόλωση είναι πολύ έντονη: όσοι στρέφονται στη Ν∆ έχουν ως βασικό επιχείρηµα ότι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση Τσίπρα και όσοι στρέφονται στον ΣΥΡΙΖΑ καθοδηγούνται από αντιδεξιά αντανακλαστικά.

Οµως, αυτό δεν οδηγεί σε έναν δικοµµατισµό παλαιού τύπου: τα ποσοστά τους στην πρόθεση ψήφου παραµένουν χαµηλά. Εποµένως, προβάλλει η ανάγκη για έναν τρίτο πόλο, που θα µπορούσε να επιβάλει κάποιους όρους στη διακυβέρνηση. Αν το ΚΙΝΑΛ κατορθώσει να επικοινωνήσει αυτή την ανάγκη, τότε ενδεχοµένως θα καταφέρει να συνοµιλήσει µε το «δυνητικό ακροατήριό του». Αλλά αυτό σηµαίνει ότι δεν θα στρέφεται προς τη µία πλευρά -αποκλείοντας την άλλη- σε κάθε ζήτηµα, αλλά ότι θα ξαναγίνει το ευρύχωρο σχήµα που ήταν την εποχή του ΠΑΣΟΚ.