Κάλπες σε µια παρηκµασµένη Ευρώπη

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει… ευρωεκλογές λίγο πριν από το καλοκαίρι θα µυρίσει. ∆υστυχώς, όµως, η φετινή αναµέτρηση δεν φέρνει στο µυαλό ευωδιαστά ευρωπαϊκά λιβάδια. Οι ευρωεκλογές γίνονται ενώ η Ευρώπη -τουλάχιστον όπως την ξέραµε πριν από την κρίση και την ένταση του διεθνούς ανταγωνισµού για την έξοδο από αυτήν- έχει πεθάνει, µοιράζοντας µιζέρια αντί για ευηµερία.

Η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίζεται από µια έντονη οσµή ακροδεξιάς φορµόλης που προσπαθεί να καλύψει τη δυσωδία του σηπόµενου κουφαριού της φιλελεύθερης Ευρώπης, συντηρώντας το παράλληλα στην κατάσταση που βρίσκεται.

Το πρόβληµα δυναµικής που αντιµετωπίζουν τα τελευταία χρόνια τα παραδοσιακά και µεγάλα ευρωπαϊκά κόµµατα, που αντιστοιχούν στις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές πολιτικές δυνάµεις, είναι γνωστό.

Έχει αποτυπωθεί σε εθνικό επίπεδο σε όλες τις µεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε πολλές µικρές. Στη Γαλλία, τις εκλογές τις κέρδισε ο Μακρόν. Ενας φιλελεύθερος, που όµως ακολούθησε δική του πορεία, µακριά από τους Σοσιαλδηµοκράτες και τους κεντροδεξιούς Ρεπουµπλικάνους. Το αντίπαλον δέος ήταν η ακροδεξιά της Λεπέν.

Στη Γερµανία, η κυβέρνηση του µεγάλου συνασπισµού ήταν το µοναδικό εφικτό κυβερνητικό σχήµα, παρότι κανείς δεν το ήθελε, ούτε οι συµµετέχοντες ούτε οι ψηφοφόροι. Στην Ιταλία, την εξουσία πήραν η ακροδεξιά και το λαϊκιστικό Κίνηµα των Πέντε Αστέρων.

Την ίδια στιγµή, η Βρετανία, υπό την καθοδήγηση λαϊκιστών τύπου Νάιτζελ Φάρατζ και Μπόρις Τζόνσον, είναι έτοιµη να αποχωρήσει από την ΕΕ, ενώ κυβερνήσεις µε ακροδεξιά στοιχεία και περίεργες διασυνδέσεις µε χώρες εκτός ΕΕ έχουν πάρει την εξουσία σε χώρες της Βόρειας και της Ανατολικής Ευρώπης.

Ο ευρωπαϊκός χώρος, παράλληλα, έχει γίνει πεδίο ανταγωνισµού µεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας, µε φόβους να εκφράζονται πλέον µέχρι και για µια νέα κούρσα πυρηνικών εξοπλισµών (βλέπε λύση της Συµφωνίας INF από ΗΠΑ και Ρωσία). Με αυτά τα δεδοµένα, δεν είναι παράξενο που παρακολουθώντας την εσωτερική πολιτική σκηνή, στην οποία βρίθουν οι αναφορές στην ποίηση, θυµήθηκα το σονέτο «Οζυµανδίας» του Πέρσι Μπις Σέλεϊ και τον στίχο:

«Και πάνω στο κρηπίδι αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται: “Οζυµανδίας τ’ όνοµά µου, ο βασιλεύς των βασιλέων, κοιτάξτε τα έργα µου Ισχυροί, κι απελπιστείτε!”. Αλλο τίποτα δεν µένει. Γύρω από τη φθορά των κολοσσιαίων ερειπίων, απέραντη, γυµνή, µόνη η έρηµος, κι επίπεδη, απλώνεται µακριά». Καλό θα ήταν να το ξαναδιαβάσουν τόσο οι εκπρόσωποι των παραδοσιακών κοµµάτων που «έχτισαν» το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα, όσο και οι επίδοξοι ακροδεξιοί και λαϊκιστές επίγονοί τους.

Μιλάει ακριβώς για το πώς οι ισχυροί άνδρες και οι αυτοκρατορίες που δηµιουργούν δεν επιβιώνουν για πάντα, αλλά και για το πώς η κληρονοµιά και η υστεροφηµία τους οδηγούνται στη λήθη.

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram