Τα ρίσκα του Ζόραν Ζάεφ

Το διακύβευµα στις ευρωεκλογές του Μαΐου είναι επιστροφή στην πολιτική και την υπευθυνότητα στην Ευρώπη ή ενίσχυση του λαϊκισµού και των εθνικισµών; Η τελική έκβαση της Συµφωνίας των Πρεσπών µέσα στην εβδοµάδα αποτελεί ένα επίτευγµα της πολιτικής και του πολιτικού ρεαλισµού και ως τέτοιο αντιµετωπίζεται από τις δηµοκρατικές δυνάµεις της Ευρώπης.

Στη χώρα µας οι πρόσφατες συζητήσεις ανέδειξαν, εκτός των άλλων, ζητήµατα αυτογνωσίας και προσέγγισης της πολιτικής και ιστορικής κουλτούρας µας. Στη γειτονική χώρα, η οποία είναι εκείνη κυρίως που καλείται να κάνει τις αλλαγές, τα πράγµατα είναι πιο σύνθετα και απαιτούν µια ηγεσία που θα διαθέτει το απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο αλλά και ΜΜΕ µε την ανάλογη υπευθυνότητα. Το νέο όνοµα δεν είναι δηµοφιλές.

Η εντύπωση που κυριαρχεί στο µεγαλύτερο µέρος των Σλαβοµακεδόνων είναι ότι η Συµφωνία αποτελεί µια σοβαρή υποχώρηση από τις δικές τους «κόκκινες γραµµές».

Οι Ζάεφ - Ντιµιτρόφ τόλµησαν και έκαναν την πολιτική υπέρβαση απέναντι σε µια παγιωµένη κατάσταση ακινησίας και µιας πραγµατικότητας που είχε δηµιουργήσει η εθνικιστική πολιτική της µακράς περιόδου Γκρούεφσκι και όχι µόνο. Οταν ξεκινούσαν πριν από έναν χρόνο, είχαν ελάχιστους συµµάχους και αποδοχή. Το ίδιο το SDSM δεν ήταν άµοιρο των όσων είχαν συµβεί σχεδόν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Στα ΜΜΕ έψαχνε κανείς µε το κιάλι κάποιες δηµιουργικές φωνές που µε σύνεση θα έπαιρναν αποστάσεις από αυτό που ονοµάζεται «εθνική δηµοσιογραφία». Ο Ζ. Ζάεφ επέλεξε την ευρωπαϊκή πορεία και τον εκσυγχρονισµό και έκανε την πολιτική υπέρβαση ταυτόχρονα σε τρία κρίσιµα πεδία. Στη Συµφωνία µε την Ελλάδα, στη συµφωνία φιλίας µε τη Βουλγαρία και τέλος µε την υλοποίηση εκκρεµοτήτων από τη συµφωνία της Οχρίδας σε ό,τι αφορά το αλβανικό ζήτηµα. Τα ρίσκα είναι πολλά και θα κριθούν το επόµενο διάστηµα.

Το VMRO-DPMNE δείχνει να επανακάµπτει. Τι θα σηµάνει το ενδεχόµενο ενός προέδρου από τις τάξεις του, που θα αρνείται τη Συµφωνία και τη νέα ονοµασία, όπως δηλώνουν ήδη κάποιοι από τους υποψηφίους του; Η ενταξιακή πορεία των χωρών των ∆υτικών Βαλκανίων στην ΕΕ είναι προβληµατική. Το εγχείρηµα Ζάεφ, όµως, για να επιβιώσει, εκτός από περίσσεια λόγων, είναι αναγκαίο να ενισχυθεί άµεσα και µε έµπρακτες πολιτικές από την ΕΕ 