Η διδακτική αξία των βασάνων που αντιμετωπίζουν οι παίκτες των ριάλιτι

Εξηγείται µεν, αλλά δεν χωνεύεται: πώς γίνεται εµείς, που δεν σηκώνουµε µύγα στο σπαθί µας και δεν σκύβουµε τον τράχηλο σε τίποτε καταπιεστικό, να ανεχόµαστε µε τόση ευαρέσκεια να υπάρχουν τα λεγόµενα ριάλιτι, που το κύριο θέµα τους είναι η θέσπιση φρικτών κανόνων στους παίκτες που έχουν επιλεγεί και το πλήθος των βασάνων που τους επιβάλλεται.

Σύµφωνοι, είναι φαινόµενο του δυτικού κόσµου και µάλλον προέρχεται κατευθείαν από τελετές στο Κολοσσαίο της Ρώµης: οι παίκτες πεινούν, υποφέρουν, τσακώνονται και χωρίζονται σε φατρίες και ο δήθεν αµερόληπτος φακός τούς παρακολουθεί επιµελώς, µετά το κατάλληλο µοντάρισµα. Κι αν κάποιος θα αντιτάξει ότι η φυσική υπεροχή είναι η βάση για κάθε τύπου αγώνα, τι έχετε να πείτε για έναν διαγωνισµό που έχει στόχο την ανάδειξη ενός καλού µάγειρα; Στα άλλα ριάλιτι υπάρχουν τουλάχιστον ίχνη ενός συναγωνισµού, που πάντα θα περιέχει ακρότητες.

Αλλά µε το φαγάκι τι γίνεται; Εντύπωσή µου ήταν πως ο σεφ και τα παρακλάδια του πρωτίστως διδάσκονται (και τηρούν) δύο πράγµατα, πριν χωθούν στον δαίδαλο µια καλοδεµένης σάλτσας ή ενός καρυκευµένου αριστουργήµατος: τη νοικοκυροσύνη και την υγιεινή. Ο πάγκος που παραµένει συνεχώς καθαρός και λάµπει είναι απαραίτητη προϋπόθεση µιας λαµπρής κουζίνας. Επίσης ο σκούφος δεν είναι απλώς συµβολικός, αλλά για να µη βρίσκει ο πελάτης τις γνωστές τρίχες στο φαγητό του. Και τα γάντια δεν θεωρούνται άχρηστα, µήτε δοκιµάζεται µε το ίδιο κουτάλι µια παρασκευή, µήτε βέβαια µε το δάχτυλο.

Κι όµως, οι διαγωνιζόµενοι δεν τηρούν κάτι από αυτά και απλώς κάποιος κριτής το επισηµαίνει καµιά φορά και τιµωρεί τον ένοχο. Αλλά σκεφτείτε την εντύπωση που προκαλεί σε µια οικογένεια που παρακολουθεί ή σε έναν εραστή του µαγειρέµατος. Σε κάθε πράξη και ενέργεια που περνάει στα σπιτικά, υπάρχει, αρκετά ισχυρός, ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας µιας εκποµπής. Αυτή θα ήταν η πραγµατική «δωρεάν παιδεία» και όχι κάποια προγραµµατισµένη και µη εφαρµόσιµη διάταξη των νόµων. Θα µου πείτε ότι η µισή τηλεθέαση βασίζεται στην ανηµπόρια «του άλλου». Σωστό κι αυτό.