Τα προβλήματα που θέτει το επεισόδιο Πολάκη

Αφού στην πολιτική σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, έτσι και στην περίπτωση Πολάκη το ζήτηµα δεν είναι το προφανές, δηλαδή το... αισθητικό. Οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες µπορούν να γράψουν πολύτοµο βιβλίο µε απρέπειες -διαχρονικά- του πολιτικού προσωπικού εντός του «Ναού της Δηµοκρατίας» και ένα ακόµα πιο εκτεταµένο µε εκείνες που γίνονται και λέγονται όταν κλείνουν τα µικρόφωνα.

Το τελευταίο επεισόδιο Πολάκη θέτει, πέραν του αισθητικού, µια σειρά προβληµάτων, κυρίως λογικών. Το πρώτο ελέχθη εν πολλοίς: Πώς ένας υπουργός παίρνει δάνειο σε ύψος ποσού και εγγυήσεων που τα εκατοµµύρια των δοκιµαζόµενων ελληνικών νοικοκυριών δεν µπορούν να πάρουν; Πώς σε µια δύστοκη, οριακά «µεταµνηµονιακή» εποχή, µερικοί κρατούντες τους θώκους της εξουσίας είναι «πιο ίσοι» από τους άλλους; Σε αυτό δεν υπήρξε απάντηση, αφού έγινε προσπάθεια ως ζήτηµα να περιθωριοποιηθεί. Ακόµα και η απάντηση ότι παρόµοιο δάνειο έχουν πάρει 25 συµπολίτες µας συνιστά πρόκληση για όποιον έχει τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση.

Δεύτερον: Πόσο επαρκής µπορεί να είναι η δικαιολογία ότι ένας υπουργός είχε «κάποιες δυσκολίες» και ζήτησε να του χορηγηθεί δάνειο ύψους 100.000 ευρώ προκειµένου να ανακαινίσει την κατοικία του σε χωριό της Κρήτης, που έχρηζε βελτιώσεων λόγω παλαιότητας; Τώρα, αν 100 πολίτες θα είχαν πολύ µεγαλύτερη ανάγκη ακόµη και 1.000 ευρώ έκαστος, από τα επιεικώς χρηµατοδοτούµενα ιµάτια του υπουργού, δεν είναι κατ’ ανάγκην άλλο θέµα.

Παραβλέπω άλλες πτυχές του ζητήµατος, όπως η αποτίµηση της αξίας του ακινήτου που ξανα-υποθηκεύεται ή το ύφος του υπουργού προς τον κεντρικό τραπεζίτη «θα έρθω από εκεί». Η εικόνα της εξουσίας που εκπέµπει ο κ. Πολάκης, ακόµη και στην περίπτωση που ωφελεί τις ψηφοθηρικές επιδιώξεις του ιδίου, έχει τη δυναµική να βλάψει τη µεγάλη εικόνα του πολιτικού κόσµου όπως και εκείνη του κόµµατός του, σε µια κρίσιµη προεκλογική περίοδο.

Επειδή µου αρέσουν οι παράλληλες δράσεις θα κάνω µια αναφορά στο µεγάλο... σουξέ των ηµερών, τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιµου µε τίτλο «Ευνοούµενη», στην οποία κυριαρχούν -σε µια άλλη έστω εποχή και φυσικά σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο- τα παιχνίδια εξουσίας και οι ευαίσθητες ισορροπίες στη βάση της εξασφάλισης της εύνοιας. Καθόλου παράξενο που αυτό το οποίο συµβαίνει στους κύκλους της εξουσίας µεταλλαγµένο, παραλλαγµένο, πάντως συχνά πρωτογενώς µη καθαρό και αδιάφανο, γίνεται η δηµιουργική µαγιά για κάθε είδους µεταφορές και δίνει έµπνευση στη δραµατουργία.

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram