Ο Πολάκης και το φαινόµενο του… συµπιεσµένου όχλου

Το πρόβλημα που ονοµάζεται Παύλος Πολάκης δεν είναι αισθητικό, όπως κυκλοφορεί ευρέως στα ειδησεογραφικά και σοσιαλµιντιακά απόνερα της τελευταίας τρικυµίας που προκάλεσε ο τραχύς αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Είναι αµιγώς πρόβληµα πολιτικής συµπεριφοράς και δεν είναι προσωπικό το θέµα. Για να είµαστε, κατά το δυνατόν λόγω του θέµατος, σοβαροί, δεν θίγονται «µη µου άπτου» πρότυπα αστικής ευγένειας, συµπεριφορών ή καλοθρεµµένα αξιακά σύµβολα διάφορων ξενοσπουδαγµένων γόνων. Τα οποία, εχθρεύοντάς τα, κατασκευάζουν άλλοθι για την εσωτερική επανάσταση του καθενός τυλιγµένη στην εσάνς εναλλακτικού στησίµατος της αυτοεικόνας του.

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, θα πρέπει να συµφωνήσουµε στο εξής απλό. Οτι δεν µπορούν πράξεις και συµπεριφορές του κ. Πολάκη να είναι «διαφοροποιηµένες και ατοµικές στάσεις», αλλά οι ίδιες όταν προέρχονται από τους αντιπάλους µας να είναι «χυδαίες πολιτικές επιλογές». Για να µη γελιόµαστε και παρασυρόµαστε σε ατέρµονους διχαστικούς µονολόγους που ενίοτε ξεπερνούν διάφορες παραµέτρους του προσωπικού µας ναρκισσισµού. Οι περισσότεροι, από τότε που αρχίσαµε να κατανοούµε τον κόσµο, έχουµε σχετικές εµπειρίες από διάφορους «µάγκες», «κουτσαβάκια», «λεβέντες» κάθε είδους. Που είτε συνοδοιπορήσαµε µαζί τους σε κάποια φάση της ζωής µας, είτε αποπειραθήκαµε να τους µιµηθούµε, είτε τους δεχθήκαµε στις ζωές µας, είτε τους απορρίψαµε και συνεχίσαµε να ζούµε κανονικά δίχως αυτούς.

Το φαινόµενο Πολάκη µπορεί να οφείλει την ύπαρξή του και στο γεγονός ότι πληροί τις προϋποθέσεις για να ακούγεται δηµοσίως, αλλά, στην ουσία του, είναι ένα από τα φωτεινότερα παραδείγµατα… συµπιεσµένου όχλου. Ατοµικές συµπεριφορές που έχουν αφοµοιώσει πλήρως τις ακραίες µαζικές, µε θυµικό υπό την επήρεια ισχυρών αναβολικών θυµού και επιθετικότητας, στο όνοµα µιας πραγµατικότητας που αλλάζει χρώµατα και σκοπούς ανάλογα µε τη γωνία από την οποία την κοιτάζει κάποιος. Ας µην πέφτουµε από τα σύννεφα. Ο φτηνός τακτικισµός της καθηµερινότητας, ο εκφυλισµός, η παρωδία, ο ωµός κυνισµός, η καταβαράθρωση κάθε έννοιας πολιτικής ηθικής, η γελοιοποίηση της πολιτικής σκέψης και πρακτικής, οι µεταγραφές για λόγους προσωπικής πολιτικής ή άλλης επιβίωσης. Ολα αυτά είναι καθηµερινότητες, πλέον. Και το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για «κανονικοποιηµένες», ηθικά νοµιµοποιηµένες παρακάµψεις των κανόνων. Και ας µην ξεχνάµε ότι ένας από τους βασικούς κανόνες των συµπεριφορών σαν του κ. Πολάκη είναι το «δεν υπάρχουν κανόνες». Και δυστυχώς µαζί µε αυτόν ισχύει και ακόµα ένας ταπεινός νόµος της πραγµατικότητας: «Οταν πολλές φορές παίρνεις το τίποτα στα σοβαρά, στο τέλος καταλήγεις να µην παίρνεις τίποτα στα σοβαρά…».

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram