Οι αφανείς ήρωες του κινηµατογράφου

Μάλιστα γίνεται ηθοποιός από µόνος του, χωρίς να φοιτ ήσει σε δραµατική σχολή και χωρίς να έχει ταλαιπωρήσει το θεατρικό κοινό. Μέχρι να του σβουρίσει η ιδέα να αναµειχθεί στην πολιτική, µπορεί να είναι ένας κανονικός άνθρωπος όπως όλοι µας. Το πρωί να βουρτσίζει τα δόντια του και το βράδυ να φοράει πιτζάµες και να βλέπει τηλεόραση. Από τη στιγµή του σβουρίσµατος, όµως, η ζωή του αλλάζει· αρχίζει να υποδύεται ένα άλλο άτοµο. Συµµετέχει σε κόµµατα και συλλόγους, τρέχει από τη µία συγκέντρωση στην άλλη, και αργά ή γρήγορα βάζει υποψηφιότητα σε εκλογές. Εξωραΐζει τα πεπραγµένα του, καταρτίζει ένα βιογραφικό σηµείωµα και παίρνει πόζα για να βγάλει την πρώτη του δηµόσια φωτογραφία.

Από κει και πέρα αρχίζει η καριέρα του. Μπορεί να µην επιδοθεί στην ηθοποιία, αλλά στο σενάριο ή τη σκηνοθεσία. Κάθε κόµµα, σε όλη την ιεραρχία του, έχει ανθρώπους που ετοιµάζουν πολιτικά προγράµµατα, τα οποία συχνά υπερβαίνουν τα πλέον ευφάνταστα σενάρια. (Γραµµένα όχι για να εφαρµοστούν, αλλά για να αποφεύγονται.) Επίσης κάθε κόµµα διαθέτει ανθρώπους που οργανώνουν περιοδείες και συγκεντρώσεις. Εκεί αναδεικνύονται τα µεγάλα ταλέντα. (Ποιον θα βάζατε, επί παραδείγµατι, να σκηνοθετήσει µια συγκέντρωση στο Σύνταγµα, τον Λάνθιµο ή τον Μπιρσίµ;) Αλλά ο κυρίως χώρος όπου εκδηλώνεται το ταλέντο της ηθοποιίας, του πρωτότυπου σεναρίου και των ηχητικών εφέ είναι η Βουλή. Ο Αλέξης Τσίπρας, επί παραδείγµατι, είναι από τους καλύτερους σεναριογράφους παγκοσµίως, έτσι όπως σκάρωσε την αφήγηση «Εξοδος από το µνηµόνιο - Μακεδονικό - Συνταγµατική Αναθεώρηση - 120 δόσεις». Δεν νοµίζω ότι το «Πράσινο Βιβλίο» είχε πιο πρωτότυπο σενάριο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάλι, µε τις δραµατικές εκρήξεις του λόγου στη ραψωδία «Εκλογές σήµερα το απόγευµα», είναι ασφαλώς πειστικότερος από τον Ράµι Μάλεκ στη «Βοηµική Ραψωδία». Οσο για τον πρώτο γυναικείο ρόλο, ανήκει δικαιωµατικά στην κυρία Γεννηµατά, δεδοµένου ότι η Ολίβια Κόλµαν δεν θα άντεχε ως αρχηγός του ΚΙΝΑΛ ούτε µία µέρα. (Μια φορά µίλησε στο πάρλιαµεντ και λιποθύµησε.) Τα ηχητικά εφέ του Αδώνιδος (οσάκις τσιρίζει) δεν τα πετυχαίνει κανείς στο Χόλιγουντ. Τέλος, το Οσκαρ ταινίας µικρού µήκους (λόγω µεγέθους Κοινοβουλευτικής Οµάδας) ανήκει δικαιωµατικά στο Ποτάµι. Απορώ τι κάνουν στο Χόλιγουντ και δεν βλέπουν αυτά τα επιτεύγµατά µας. Στραβοί είναι ή προκατειληµµένοι;