Ρίξτε τη «γέφυρα»!

Η πρωτοβουλία διαφόρων να στήσουν «γέφυρα» µεταξύ της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς δεν εξυπηρετεί κανένα σχέδιο επανίδρυσης του προοδευτικού µπλοκ, όπως διαφηµίστηκε, αλλά τα σχέδια των υπογείων του Μαξίµου. Εκεί οργανώθηκε η επιχείρηση, εκεί έπεσαν οι υπογραφές, εκεί έδωσαν και τα χέρια µε καµιά κατοσταριά «πρόθυµους», που δεν είχαν τι να κάνουν και είπαν να... διαλύσουν το ΚΙΝΑΛ. Υπάρχουν, µάλιστα, και οι αποδείξεις!

Οπως αποκαλύπτεται, τα πρόσωπα που ανέλαβαν να στήσουν τη «γέφυρα» είναι -κρατήστε την αναπνοή σας!- τα ίδια που προ καιρού έστησαν τη γνωστή εκδήλωση του Μεγάρου για τη Συµφωνία των Πρεσπών, όπου µαζεύτηκαν διάφοροι «απάτριδες» και «εθνοµηδενιστές» για να διαφηµίσουν την επίλυση του «Μακεδονικού».

Ολα στο φως, λοιπόν! Το µόνο που αποµένει να εξακριβωθεί είναι αν έκανε η κότα (του Μεγάρου) το αβγό (της «Γέφυρας») ή αν το αβγό έκανε την κότα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και επιβεβαιωµένα.

Για να σοβαρευτούµε ωστόσο -αν και το κλίµα που διαµορφώνεται εναντίον όσων τολµούν να πουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι… τέρας, σηκώνει πλάκα- τα περί Μεγάρου και «Γέφυρας» συνιστούν πλήρη απόδειξη όχι για την ύπαρξη κάποιου µυστικού σχεδίου, αλλά γι’ αυτό που αρνείται πεισµατικά να αποδεχθεί µια µεγάλη µερίδα διαµορφωτών της κοινής γνώµης: πράγµατι, το τέλος του ελληνικού προγράµµατος, η έξοδος από την κυβέρνηση των ΑΝΕΛ και, κυρίως, η Συµφωνία των Πρεσπών αποσύρουν οριστικά από την κυκλοφορία το δίπολο «µνηµόνιο - αντιµνηµόνιο» και επαναφέρουν στην πολιτική σκηνή τη διαχωριστική γραµµή «προόδου - συντήρησης».

Για να το καταλάβεις αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ούτε Συριζαίος, ούτε «γυρολόγος», ούτε «ρετάλι»... Μπορεί, αντίθετα, να έχεις τις χίλιες µύριες αντιθέσεις µε τη σηµερινή κυβέρνηση και µε τα πεπραγµένα διαφόρων υπουργών, αλλά στη θέα των φιλελεύθερων µε τις... περικεφαλαίες, που τώρα, στα πίσω πίσω, ανακαλύπτουν την κρυφή γοητεία της πυγµής, τη θαλπωρή των ανισοτήτων και την αρχαία σκουριά του εθνικισµού, µε το συµπάθιο, αλλά... γέφυρα είναι λίγο δύσκολο να υπάρξει. Στην πολιτική, άλλωστε, δεν υπάρχει ποτέ µία και µοναδική αλήθεια... Περί ορέξεως, άλλωστε, ουδείς λόγος. Οπως ορισµένοι από το Κίνηµα Αλλαγής ή από τον χώρο του «ακραίου κέντρου» κοιµούνται και ξυπνούν µε την κρυφή ελπίδα να εξατµιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να εξαερωθεί ο Τσίπρας, έτσι και κάποιοι άλλοι από τον χώρο της Κεντροαριστεράς νιώθουν ότι η χώρα χρειάζεται ένα µέτωπο σοσιαλδηµοκρατών, αριστερών και οικολόγων.

Το επιχείρηµα των αντιπάλων της κυβέρνησης είναι ότι οι «σύµµαχοι του Τσίπρα» -ο Λιάκος, ο Μουζέλης και ακόµα 100 καθηγητές, διανοούµενοι, αυτοδιοικητικοί και συνδικαλιστές- υποδύονται τους κεντροαριστερούς, ενώ στην πραγµατικότητα έχουν σπεύσει εδώ και καιρό να τοποθετηθούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Περίεργο επιχείρηµα, αλήθεια… Αν το πάρουµε στα σοβαρά, θα πρέπει να καταλήξουµε στο συµπέρασµα ότι οι µοναδικοί κεντροαριστεροί στην Ελλάδα είναι όσοι συµµετέχουν στο Κίνηµα Αλλαγής. Να συµφωνήσουµε, δηλαδή, ότι η Κεντροαριστερά, από εκεί που ήταν πλειοψηφικό ρεύµα, ξαφνικά συρρικνώθηκε...
Αλλά γιατί τέτοιος πανικός;