Περί ηγεσίας και ηγετών

Ο Τζο Μπάιντεν 80 χρόνων σήμερα, πότε χάνει τις λέξεις όταν μιλάει, πότε παραπατάει και είναι ασταθής, αλλά δήλωσε με χαρά ότι θα διεκδικήσει του χρόνου, δηλαδή στα 81 προς τα 82 του, την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Που σημαίνει ότι αν την κερδίσει, θα είναι στα 85 και στα 86 του έτη, πρόεδρος της υπερδύναμης του πλανήτη. Θα διαφεντεύει τις τύχες των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και του κόσμου ολόκληρου.

Από την άλλη, ο Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, μια χώρα 85 εκατομμυρίων, μέλος των 20 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, έχει την εξουσία για 20 χρόνια, και θέλει να ξαναβγεί πρόεδρος ενώ έχει κλονισμένη υγεία. Άσχετα αν ξεπέρασε ή όχι, το πρόβλημα υγείας που εμφανίστηκε (κατά καιρούς έχουν γραφτεί τόσα πολλά για την υγεία του Ερντογάν) είναι ένα ζήτημα πώς θα μπορέσει να ηγηθεί της χώρας του, για άλλη μία θητεία… Αν εκλεγεί και πάλι.

Προφανώς η ηλικία και υγεία ενός ηγέτη μπορεί να επηρεάσουν την ικανότητα του να ασκήσει την εξουσία που προβλέπει το αξίωμα του. Να έχει δηλαδή πλήρη επίγνωση και έλεγχο των υποχρεώσεών του, να κυβερνάει αυτός και όχι οι φανεροί ή σκιώδεις σύμβουλοί του, οι οποίοι δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση.

Επομένως η απόφαση για το αν ένας ηγέτης πρέπει να διεκδικεί ή όχι την προεδρία ενός κράτους σε μία προχωρημένη ηλικία ή με μία ευάλωτη υγεία, οφείλει να στηρίζεται στην κοινή λογική, στην ικανότητα του να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της θέσης. Τόσο ο Μπάιντεν, όσο και ο Ερντογάν στέλνουν ένα μήνυμα απομάκρυνσης των πολιτών από την πολιτική. Αφού γαντζώνονται  σε ένα «επάγγελμα» που λένε ότι δεν είναι επάγγελμα…