Ερντογάν και Μητσοτάκης

Ο Ερντογάν ορκίστηκε χθες 13ος πρόεδρος της Τουρκίας. Από τα πολλά που είπε, ιδιαίτερη σημασία έχει για την Ελλάδα η φράση του: «οι συνομιλητές μας θα βρουν μια πιο αποφασιστική, πιο γενναία και πιο δραστήρια Τουρκία, η οποία … προστατεύει πιο σθεναρά τα δικαιώματα της ίδιας και των αδελφών της στη Γαλάζια Πατρίδα». Επανέφερε τα περί «γαλάζιας πατρίδας». Η Τουρκία δεν θα αποστεί από όσα έλεγε ο Ερντογάν ως τους σεισμούς.

Ολα αυτά μπορεί να είναι και αναμενόμενα. Αν συνδυαστούν όμως με τις αυξημένες προσφυγικές ροές στον Έβρο, μπορεί να σημαίνουν ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει μετά τους πρώτους μήνες της νέας προεδρίας, του καλοκαιριού και του τουριστικού ρεύματος προς την Ελλάδα και προς την ίδια, την ήπια στάση και είναι ενδεχόμενο να επανέλθει η ρητορική που ξέραμε πριν τους σεισμούς.

Αυτή η ρητορική ενισχύει de facto τον Μητσοτάκη και την αυτοδυναμία που ζητάει από τις εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Ερντογάν ενισχύει τον Μητσοτάκη. Αλλά αντικειμενικά η ρητορική Ερντογάν ενισχύει τον φόβο και τον προβληματισμό κάθε πολίτη. Και άρα ενισχύει τη σκέψη ότι βέλτιστη λύση είναι η προοπτική να βγει μία ισχυρή κυβέρνηση στην Ελλάδα που θα έχει το ελεύθερο να κάνει τις κινήσεις που πρέπει στη διεθνή σκακιέρα ώστε να αντιμετωπίσει την τουρκική επεκτατικότητα. Άθελα του δηλαδή ο Ερντογάν ενισχύει την προοπτική Μητσοτάκη για ισχυρή αυτοδυναμία, με την οποία βέβαια τον δείχνουν αγκαλιά και οι δημοσκοπήσεις, πέρα από αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαϊου.

Τα δύσκολα θαρθούν μετά με την Τουρκία. Και κει δεν αρκεί η αυτοδυναμία, αλλά χρειάζεται ευρύτατη ομοψυχία στην εθνική στρατηγική και άψογη και δυναμική εξωτερική πολιτική.