Το άλλο... «pasokification»

Μπορεί ο όρος «pasokification» να έγινε κάποια στιγµή διεθνές τρεντ για να αποδώσει τη ραγδαία εκλογική υποχώρηση ενός κόµµατος και να συνδέθηκε µε τα προβλήµατα της Σοσιαλδηµοκρατίας, αυτή την εποχή, ωστόσο, ένα άλλο «pasokification» προβάλλεται από ορισµένες πλευρές ως λύση στα προβλήµατα του Κινήµατος Αλλαγής.

Είναι κοινό µυστικό, άλλωστε, ότι πολύ πριν ο Νίκος Παπανδρέου (φωτό) ανοίξει δηµόσια τη συζήτηση για τη µετονοµασία του ΚΙΝΑΛ, πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ένιωθαν άβολα µε τη διάχυση του κόµµατος στο ασαφές πολυκοµµατικό τοπίο που είχε διαµορφωθεί. ∆εδοµένου, µάλιστα, ότι ο κορµός του νέου φορέα, στελέχη και ψηφοφόροι, προερχόταν από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί εταίροι λίγα εισέφεραν στο κοινό εγχείρηµα, η άποψη για την «επιστροφή στις ρίζες» κέρδιζε διαρκώς υποστηρικτές. Είναι όµως αυτό, τελικά, το πρόβληµα;

Είναι θέµα «rebranding» η αδυναµία του ΚΙΝΑΛ να εκφράσει ευρύτερα στρώµατα και να σπάσει το κλίµα του διπολισµού; Και είναι η υπόθεση του τίτλου και των κοµµατικών εµβληµάτων, όπως ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, αυτό που λείπει για να απαντηθούν τα ερωτήµατα, ή, µήπως, για να επανατοποθετηθεί ο νέος φορέας στην πολιτική αγορά χρειάζονται περισσότερα; Στην πολιτική, άλλωστε, η τέχνη της διαχείρισης των συµβόλων µπορεί να είναι σηµαντική, αλλά προηγείται η διαχείριση της ίδιας της πολιτικής. Πέρα από νοσταλγικές αναφορές και επώδυνες συγκρίσεις, το Κίνηµα Αλλαγής δεν έχει να αναµετρηθεί µόνο µε την ιστορία του, αλλά κυρίως µε το παρόν του και τη διπλή ασφυκτική πίεση που ασκούν πάνω του οι εταίροι του διπολισµού.

Πολύ πριν οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ µεταναστεύσουν µαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπό το βάρος της κρίσης και των µνηµονιακών επιλογών είχε αναθεωρήσει ταυτοτικά στοιχεία της φυσιογνωµίας του. Η αδυναµία να διαχειριστεί την κρίση, η υπαγωγή στο πρόγραµµα και η κυβερνητική συστέγαση µε τη Ν∆ ανέτρεψαν την εµπεδωµένη αίσθηση του κόµµατος που εκπροσωπεί τον αντίθετο πόλο στις συντηρητικές πολιτικές και επιτάχυναν την εκλογική συρρίκνωσή του. Είτε στην πρόσοψη γράφει ΠΑΣΟΚ είτε γράφει ΚΙΝΑΛ, η ανασυγκρότηση του χώρου είναι ταυτόσηµη µε µια νέα οριοθέτηση απέναντι στη Νέα ∆ηµοκρατία και τις πολιτικές που εκπροσωπεί. Χωρίς σαφή µέτωπα απέναντι στη συντηρητική στροφή που επιχειρείται πανευρωπαϊκά και εκφράζεται στην Ελλάδα µέσω της ενίσχυσης της σκληρής πτέρυγας της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, η περίφηµη γραµµή των ίσων αποστάσεων καταλήγει πολιτικός λόγος κενός περιεχοµένου.

Σε συνδυασµό, µάλιστα, µε την ετεροβαρή σύλληψη «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», επιτείνεται η αίσθηση της στρατηγικής σύµπλευσης του ΚΙΝΑΛ µε τη Ν∆ και ναρκοθετείται η προσπάθεια διεκδίκησης του κεντροαριστερού ακροατηρίου. Η οκταετία της κρίσης ταύτισε τις δυνάµεις του µεταπολιτευτικού δικοµµατισµού και έφερε κοντά κόµµατα µε διαφορετικό γενετικό κώδικα. Η ολοκλήρωση των µνηµονίων καταργεί τις διαιρετικές τοµές των τελευταίων χρόνων, αναδιατάσσει τον πολιτικό χάρτη και επαναφέρει στο κέντρο της σκηνής τη διαχωριστική γραµµή «προόδου - συντήρησης». Οποιοδήποτε «pasokification», είτε χρησιµοποιεί ως όχηµα το ΚΙΝΑΛ είτε όχι, δεν µπορεί να το αγνοεί…