Τέλος ή αρχή για τη ΓΣΕΕ η κρίση;

Αυτούς και άλλους επιθετικούς προσδιορισµούς χρησιµοποίησαν ο πρόεδρος της ΓΣΣΕ, Γιάννης Παναγόπουλος (ΠΑΣΚΕ), ο αναπληρωτής του, Θάνος Βασιλόπουλος (ΣΥΡΙΖΑ), και οι δυνάµεις της ∆ΑΚΕ, για να περιγράψουν τα «επεισόδια» που προκάλεσε το ΠΑΜΕ και οδήγησαν στη µη διεξαγωγή του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ.

Oλες οι πλευρές που αποτελούν τη διοίκηση της Συνοµοσπονδίας συµφώνησαν µεταξύ τους «καταδικάζοντας» τη στάση των «κόκκινων» συνδικαλιστών. Υπάρχει όµως µια µικρή λεπτοµέρεια που κάνει τη διαφορά στις πανοµοιότυπες δικές τους ανακοινώσεις αλλά και σε εκείνες των κοµµάτων από τα οποία προέρχονται. Κανείς δεν απαντά στις καταγγελίες που έχει κάνει το ΠΑΜΕ. Υπάρχουν σωµατεία-φαντάσµατα µε χιλιάδες δήθεν µέλη ή όχι; Υπάρχουν συνδικάτα στηµένα από εργοδότες στα οποία συµµετέχουν διευθυντές και στελέχη τους ή όχι;

Συµµετέχουν ή όχι στις αρχαιρεσίες οµοσπονδιών άνθρωποι της εργοδοσίας, όπως η διευθύντρια καταστήµατος αλυσίδας σούπερ µάρκετ, που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο µε το σηµείωµα που ζητούσε από τους εργαζοµένους στην αλυσίδα να κάνουν «τούµπες» από τη χαρά τους που παίρνουν 300 ευρώ τον µήνα; Εχει εταιρεία «ενοικίασης» εργαζοµένων ο εκπρόσωπος Τύπου της ΓΣΕΕ ή όχι; Τι δουλειά είχαν τα ΜΑΤ και το συνδικαλιστικό της Ασφάλειας σε συνέδρια Εργατικών Κέντρων; Ποιος έφερε «φουσκωτούς» στο συνέδριο της Οµοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων;

Για όλα τα παραπάνω ο λαλίστατος Γιάννης Παναγόπουλος και οι όµοιοί του από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ δεν έχουν καταφέρει ακόµα να ψελλίσουν έστω µία κουβέντα! Να πουν έστω ότι είναι ψέµατα και όλα έχουν πραγµατοποιηθεί όπως θα έπρεπε και ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ είναι απλά βίαιοι «κοµµουνιστοσυµµορίτες» που αµφισβητούν τη νοµιµότητα. Η διοίκηση της ΓΣΕΕ όλα αυτά τα χρόνια απέδειξε ότι είναι κατώτερη των περιστάσεων, κερδίζοντας υπερήφανα τον τίτλο της «συµβιβασµένης» που το ΠΑΜΕ τής απέδωσε. Μόνος της στόχος, η διαιώνιση της κυριαρχίας της µε όλες τις κυβερνήσεις.

Μοιραία και άβουλη στα χρόνια των µνηµονίων, κοίταζε τα τρένα να περνούν, κηρύσσοντας τη «σωτηρία» της ψυχής των εργατών στη µετά θάνατον ζωή. Για αντίδραση στα βάρβαρα µέτρα ούτε λόγος. Το Συνέδριο στην Καλαµάτα ήταν µια καλή αρχή για να ξεµπερδέψει επιτέλους το συνδικαλιστικό κίνηµα από τους «εργατοπατέρες» που το οδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια στη σήψη, την παρακµή και την ανυποληψία. Για µια ΓΣΕΕ που θα ανήκει στους εργάτες και όχι στους εκλεκτούς των εργοδοτών...