Ποιητικές επενδύσεις

Ειδικά φέτος, που ο Μάρτιος είναι τόσο προδήλως προεκλογικός και χιλιάδες υποψήφιοι σπάνε το κεφάλι τους για να γίνουν αναγνωρίσιµοι.

Ενα από τα συνηθισµένα ευρήµατα των ταλαίπωρων αυτών ανθρώπων είναι να κάνουν κριτική στις «επενδύσεις». Με αυτόν τον όρο χαρακτηρίζονται µεγάλα έργα υποδοµής και οικοδοµής που έχουν µια ταµπέλα πάνω τους: µείωση της ανεργίας, λεφτά στις τσέπες, οργασµός εµπορίου και άλλα παρόµοια ανακουφιστικά. Οπως η τεράστια έκταση του Ελληνικού, η νέα ∆ΕΘ της Θεσσαλονίκης.

Το όραµα είναι πανελλήνιο και πάντοτε έχει ένα ιδίωµα: ώσπου να χτιστεί και να παραδοθεί, µπαίνει σε έναν εµφύλιο στίβο. ∆εν υπάρχει περίπτωση να σχεδιαστεί ένας πεζόδροµος και να µην αντιδράσουν έµποροι και ιδιοκτήτες ΙΧ που βολεύτηκαν µε το εκεί παρκάρισµα. Αν πάντως υλοποιηθεί, η αντίδραση αλλάζει στρατόπεδο. Μεγαλώνοντας, για παράδειγµα, ο τζίρος των εµπόρων, οι διώκτες του πεζοδρόµου γίνονται υµνητές του και αντιδρούν έτσι και µάθουν πως και άλλος πεζόδροµος βρίσκεται στα σκαριά.

Μέσα στο πρόγραµµα των υποψηφίων, πάντως, βρίσκεται κάποια δήλωση υπέρ ή κατά των «µεγάλων έργων», ώστε να υπάρξουν διαθέσιµες ψήφοι. Ενας αγώνας για τον αγώνα. Στη ∆ΕΘ είναι κάπως πιο τραγικά τα πράγµατα, καθώς όλοι ξέρουν πως η αρχική αναγγελία για «50% πράσινο και 50% κτίσµατα» θα υποστεί τη δραστική µείωση του πρασίνου, καθώς τα κτίσµατα έχουν ανάγκη από χώρο γύρω τους, που θα έχει λειτουργίες οι οποίες το πολύ να περιλαµβάνουν καµιά βραγιά, καµιά νησίδα µε γκαζόν.

Ετσι και οι αρχιτέκτονες αρχίσουν τις προµελέτες, καταφθάνουν τα πρώτα κακά µαντάτα: το ένα δεν γίνεται, το άλλο θα µικρύνει, το παράλλο θα αλλάξει επειδή δεν προβλέψαµε σωστά, τέτοια. Χωρίς να υπολογίζω τα χρονοδιαγράµµατα που από υπόθεση δύο-τριών ετών θα φλερτάρουν µε τη δεκαετία. Τουλάχιστον. Ποιήµατα θα γράφονται πάντα και επενδύσεις θα κριτικάρονται αιώνια. Ας προσγειωθούν οι πάντες. Το τελευταίο που χρειάζονται είναι δηλώσεις αναρµοδίων και τελετές εγκαινίων. Και παγκόσµιες ηµέρες, θα προσέθετα.