Μέση Ανατολή: Ο ανεπιθύμητος Βάγκνερ στο Ισραήλ, ο Καλός Θεός της Βίβλου και τα ποντίκια που κουβαλάνε την Πανούκλα - Καμία τύχη

Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ ήταν και είναι (ακόμα) ανεπιθύμητος συνθέτης στο Ισραήλ. Η πρώτη μάχη με τον γερμανό μουσουργό και τους Ισραηλινούς δόθηκε το 2001, παράλληλα με τις σφαγές των Παλαιστινίων από τους στρατιώτες του Αριέλ Σαρόν. Σιωνιστές βουλευτές και επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη, ζητώντας τη ματαίωση συναυλίας στην Ιερουσαλήμ από την Κρατική ορχήστρα του Βερολίνου, γιατί «σπίλωνε τη μνήμη των Εβραίων που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα και πρόσβαλε την ευαισθησία όσων επέζησαν».

Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο αγαπημένος συνθέτης του Χίτλερ δεν ευθύνεται για το Ολοκαύτωμα· ούτε οι άμαχοι ευθύνονται για την ακραία τακτική των φανατικών της Χαμάς ή για τους σκληρούς πολέμαρχους του Ισραήλ. Δεν φταίνε, αλλά αυτοί τιμωρούνται!
Οι Ισραηλινοί «τιμωρήθηκαν» να μην ακούσουν ποτέ το Πένθιμο Εμβατήριο του Ζίγκφριντ, αλλά οι Βαλκυρίες του πολέμου δεν έχουν σταματήσει να καλπάζουν από πάνω τους, στον νεφελώδη ουρανό της Μέσης Ανατολής. Ο Βάγκνερ είναι οιονεί εχθρός για τους Ισραηλίτες, όπως και οι Ισραηλίτες εχθροί για τους Άραβες. «Ο μη ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστιν», το γράφει και ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του.

Η ανάγκη για να έχουμε πάντα απέναντί μας έναν εχθρό είναι προαιώνια. «Αν δεν ήταν ο διάβολος…», αναρωτιέται ο γάλλος συγγραφέας Πολ Κλοντέλ, «…ποιος θα χρειάζονταν τον καλό θεό;». Κι ο «καλός Θεός», τα μέρη όπου «γεννήθηκε» ο γιος του, ούτε που σκύβει να τα κοιτάξει με συμπόνια… Γιατί ο «καλός Θεός» της Βίβλου γίνεται και «κακός» και «τιμωρός» και «σκληρός» και «ανάλγητος» και «εκδικητικός» και με λίγα λόγια: μόνο «καλός», και Θεός δεν είναι…

Λοιπόν: τα μισά θύματα όλων των πολέμων από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα προέρχονται από τον άμαχο πληθυσμό· αν συνυπολογίσει κάποιος σε αυτά τους θανάτους αμάχων που επισυμβαίνουν λόγω καταστροφής των καλλιεργειών, της υγειονομικής υποδομής και του συστήματος διανομής τροφίμων. Τους πέντε τελευταίους αιώνες, οι θάνατοι αμάχων έχουν αυξηθεί από 800.000 τον 16ο αιώνα σε 53,9 εκατομμύρια τον 20ο.

Ο «καλός θεός» ευλόγησε τη νόμιμη άμυνα. Ο άνθρωπος πρέπει να προστατεύει την οικογένειά του: προστασία, σεβασμός, πίστη στην ιστορία των προγόνων και οι έμποροι των εθνών βρίσκονται παντού και πάντα. Και τούτες τις μέρες, στη Μέση Ανατολή, οι έμποροι των εθνών πουλάνε τον θάνατο σαν προστασία, τον φόνο σαν άμυνα, το έγκλημα σαν «Θεού θέλημα», πεπρωμένο, χρέος. Ο λογαριασμός πάντοτε έρχεται στο τέλος.

Ξεφυλλίζοντας το μυθιστόρημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν Νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο», το μάτι σταματάει στην παράγραφο όπου ο νεαρός ήρωας του γερμανού μυθιστοριογράφου σκοτώνει έναν εχθρό και τον παρατηρεί κοιτάζοντάς τον στα μάτια τη στιγμή που πεθαίνει· βγάζει από την τσέπη του τα χαρτιά του και διαβάζει: «Ζεράρ Ντιβάλ τυπογράφος. Σκότωσα τον Ζεράρ Ντιβάλ τον τυπογράφο. Τώρα πρέπει να γίνω τυπογράφος, να γίνω τυπογράφος, τυπογράφος». Η επανάληψη δηλώνει πως ο αφηγητής θα μπορούσε να ήταν στη θέση του νεκρού και πως οι δύο εχθροί είναι ανταλλάξιμοι, αναλώσιμοι στην τρομερή οικονομία του πολέμου.
Πριν από λίγο καιρό ήταν οι Παλαιστίνιοι «τυπογράφοι» και αμυνόμενοι, μετά έγιναν οι Ισραηλινοί «τυπογράφοι» και το ατέλειωτο πάνω - κάτω από την Κόλαση στον Παράδεισο συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι Έμποροι κερδίζουν και πλουτίζουν και κοιμούνται ήσυχοι. Ποιος νοιάζεται για νεκρά παιδιά, για οικογένειες αιματοκυλισμένες, για λαούς παραδαρμένους;

Ο Αλμπέρ Καμί στην «Πανούκλα» του είναι συντριπτικός στην τελευταία του παράγραφο: «Ο βάκιλος της πανούκλας ούτε πεθαίνει, ούτε χάνεται ποτέ εντελώς. Μπορεί να μείνει αποκοιμισμένος χρόνια πολλά πάνω στα έπιπλα ή στα ρούχα. Περιμένει υπομονετικά στις κρεβατοκάμαρες, στα κελάρια, στα σεντούκια, στα μαντήλια και στα παλιόχαρτα, και ίσως να έρθει εκείνη η μέρα που, για να γίνει μάθημα ή πάθημα της ανθρωπότητας, ή πανούκλα θα ξυπνήσει τα ποντίκια της και θα τα ξαποστείλει να πεθάνουν σε κάποια καλοζωισμένη πόλη»…

Τα επιμολυσμένα ποντίκια με την πανούκλα του πολέμου δεν έχουν νικηθεί στη Μέση Ανατολή και οι φαρμακευτικές εταιρείες των Μεγάλων, που έσπευσαν να εφεύρουν και να παράξουν εμβόλιο για άλλες ασθένειες, απαξιώνουν να ψάξουν για το «φάρμακο» της Πανούκλας του Πολέμου. Γιατί αν γιατρευτεί ο λοιμός της Μέσης Ανατολής οι Μεγάλοι Γιατροί αυτού του κόσμου θα μείνουν με τα νυστέρια στα χέρια, και δεν το θέλουν!

Σαν το αρρωστημένο ποντίκι που ροκανίζει γλυκά το αυτί του απόκοιμισμένου ανθρώπου, σήμερα οι Μεγάλες Δυνάμεις ροκανίζουν τις ατομικές ελευθερίες λαών με οποιοδήποτε πρόσχημα· δεν έχει σημασία. Σε ποιον να ρίξεις τις ευθύνες; Στους ηγέτες των ισχυρών; Στους ταγούς των μικρών; Ή στους αποχαυνωμένους φανατικούς πολίτες ή μαχητές; Τελικά, ο άνθρωπος είναι εδώδιμος, άλλοι τρώνε τους προγόνους τους και άλλοι τους εχθρούς τους! Στη Μέση Ανατολή η βουλιμία για ανθρώπινη σάρκα δεν θα κορεστεί ποτέ!