Η Πρωταπριλιά γίνεται λιµάνι και σταθµός να ξανακοιταχτούµε στα µάτια

Μερικές φορές η Πρωταπριλιά, όπως θα συµβεί και φέτος, γίνεται λιµάνι και σταθµός να ξανακοιταχτούµε στα µάτια. Η Τουρκία θα έχει τελειώσει µε τις εκλογές της, η «διαµάχη µε τους θεσµούς» θα δροµιαστεί, τα ονόµατα που ερεθίζουν την κοινή γνώµη στις ευρωλίστες θα αποξεχαστούν, καθώς η επικοινωνία δουλεύει µεροδούλι-µεροφάι. Κάτι άλλο θα µας απασχολεί, σκεπάζοντας τα παλιά πρωτοσέλιδα, και ως το τέλος του Απριλίου θα υπάρχει καιρός για νέες συγκρούσεις, νέα πρόσωπα και αρκετά νέα ρητορικά σχήµατα.

Κατά τα άλλα, περιµένω να επαληθευτεί η αρχαία επίκληση των τυφλών ζητιάνων: «κόσµο ακούω και κόσµο δεν βλέπω». Πού βρισκόµαστε αλήθεια, αδέλφια; Προσαράξαµε ή αρµενίζουµε; Η επικαιρότητα µοιάζει να λειτουργεί τελικά ως ηρεµιστικό. Ετσι ο ένας, αλλιώς ο άλλος. Τρώµε τον καιρό µας µε πενηντάλεπτα. Πάλι θα υπάρξει µεγάλη αποχή, οι νέες ηλικίες θα ψηφίσουν διαφορετικά από τις παλιές, µπορεί να υπάρξουν λάθη ή παραλείψεις, αλλά στο βάθος το µόνο που διαπιστώνω είναι πως µάλλον βρισκόµαστε εκτός θέµατος.

Τι θα γίνει; Θα υπάρξει κάποιο ευανάγνωστο, µετρήσιµο πρόγραµµα για το άµεσο µέλλον; Θα καταλήξουν οι «αντίπαλοι» σε κάποια κοινή πλατφόρµα, συµφωνηµένη; Ως πότε θα στηρίζεται ο ένας στα µηδενικά του άλλου;

Στο βάθος, όλοι ξέρουµε τι πρέπει να γίνει, αλλά επειδή µας αφορά, το αφήνουµε κρυµµένο. Πρέπει να πάψουµε να γελάµε µε τις αστοχίες, αλλά να τις διορθώνουµε. Το ότι έχουν βγει χιλιάδες υποψήφιοι για την αυτοδιοίκηση δεν είναι ενθαρρυντικό – µάλλον κρύβει την ίδια µάταιη ελπίδα που κρύβει η µανιώδης αναζήτηση προσδοκίας κέρδους από κάποιο τυχερό παιχνίδι. Οι λίστες της Ευρωβουλής δεν έχουν τόση σηµασία – θα υπάρχει σταυρός προτίµησης, εποµένως κανένας δεν θα µπορέσει να παραβλέψει την κρίση των ψηφοφόρων. Και, κυρίως, φέτος είναι έτος πολιτικών εκλογών. Ο ακριβής µήνας µπορεί να εκκρεµεί, αλλά το έτος διεξαγωγής είναι το 2019, κι αυτό δεν αλλάζει.

Και έτσι, η Πρωταπριλιά, εθιµική ηµέρα που λέγονται ψέµατα, µάλλον θα γίνει αφετηρία να καταλάβουµε ότι την επεκτείναµε στη διάρκεια όλου του χρόνου. Γι’ αυτό την αποκάλεσα «λιµάνι και σταθµό για να κοιταχτούµε στα µάτια»